Jak księżyc świeci odbitym światłem,
Tak ja cieszę się odbitym szczęściem.
Spadam jak kometa przelatując
Blisko tego, którego tak kocham,
A potem gasnę.
Zamykam oczy
Zanurzając się w nocy.
Jestem zbyt daleko byś mógł mi pomóc,
Bo gdy siedzisz obok
I tak dzielą nas kilometry pustej przestrzeni mojej duszy.

Czasami wstyd mi za tą tęsknotę.
I że poezja nie jest muzyką,
Że nie słyszysz tych dźwięków, które mam w głowie.

Nie gniewaj się kiedy jestem egoistką.
Nie gniewaj się kiedy tęsknie za minionym czasem.
I nie krzycz, gdy wszystko krzyczy we mnie.

Jestem samotna.
Pośród róż jestem stokrotką.
Nie rozumiem świata. [...]

Jestem wyspą.
Nie tratwą.
Mam piaszczyste plaże.
Nie łodzią.
Mam wysokie klify.
Nie statkiem.
Jestem bezpieczną przystanią.
Pełną pysznych owoców
i zdatnej do picia wody.
Możesz przeczekać u mnie ten sztorm.
Będę Cię chronić.
Nie musisz się już bać.

Widzę Cię.
Twój smutek skryty za śmiechem.
Samotność, która ciągnie się za Tobą latami.
Marzenia poupychane między sennymi koszmarami.

Widzę Cię.
Twój chaos skategoryzowany.
Niemy krzyk.
Pustkę, którą zapełniasz słowami.

Widzę Cię.
Twoje łzy kolekcjonowane.
Ludzi, którzy odeszli.
Dobre wspomnienia w duszy nabazgrane.

Zobacz mnie.
Jeżeli tego potrzebujesz.
Jeżeli tylko chcesz.
Opowiedz mi o tym co czujesz.

Pada deszcz w środku mojego serca
i szumi wiatr w lesie mojej duszy,
a Ty pomimo niepogody,
uparcie rozpalasz ognisko miłości.

Lubię jak dotykasz mnie słowem.
Jak szepczesz mi czule spojrzeniem.
Trzymasz mnie w napięciu,
pomiędzy jedną a drugą myślą.

Lubię nasz romans,
taki niewypowiedziany,
dwóch rozszalałych,
samotnych serc.

Dzisiaj jestem dorosłą kobietą,
odartą z bajek i marzeń.
Dzisiaj potknęłam się o mój różowy świat
i rozpadł się na pół.
Dzisiaj nie umiem być kreatywna,
jestem po prostu zmęczona.
Lecz niedługo przecież wrócą dni bajek,
prawda?
Świat się poskleja
i ubiorę się na nowo w suknie wyjętą z baśni z falbanami z marzeń.

Kiedy zrozumiesz moją poezję,
Usłyszysz moją melodię.
Poznasz mnie naprawdę.
Tylko czy na pewno tego chcesz?

To co odkryjesz może być trudne...
Trudne do zapomnienia.
Możesz o mnie nigdy nie zapomnieć,
a przecież będziesz musiał.

Marzę o tym by dzielić z Tobą muzykę
I abyś odnalazł siebie w mojej poezji,
Bo nie ma piękniejszej chwili,
Gdy Twoje dźwięki i moje słowa tworzą jedność.

Autopsja mojej duszy wykazała:
wielonarządową, rozległą samotność,
brak emocji (możliwe, że zostały siłą wydarte),
oraz gnijącą miłość, która przyczyniła się do zakażenia pustką.

Nie mam potrzeby krzyczeć,
Ani mówić o tym co czuję.
Chcę jedynie
wymownie patrzeć Ci w oczy,
żebyś zobaczył jak cierpienie
trawi mnie od środka.
Będę milczeć,
bo nie ma lepszego sposobu
by pokazać jak cicho jest
na pustkowiu mojego martwego serca.

Słowem mnie dotknij
Zanurz mnie w zdania
Schowaj między przecinkami

Muzyką mnie ucałuj
Dźwiękiem do rozkoszy mnie prowadź
Głosem swym wpraw moje ciało w drgania

Namaluj mnie od nowa
Ożyw mnie barwami
Uczyń mnie Twoim arcydziełem

Na początku wszystkiego był hałas.
Krzyk przeraźliwy,
przenikający swym drżeniem każdą komórkę.

Potem nastała dyskusja.
Głośna i wroga,
sypiąca mnóstwo pretensjonalnych zdań.
Nie trwała ona długo.

Najdłużej utrzymała się rozmowa.
Głęboka i czuła, uważna i bystra.
Lecz i ona powoli cichła i cichła,
tak, że stała się ledwo słyszalna.
Aż w końcu zmieniła się w ciszę.

Cisza stała się końcem.

Dziwna jest ta tęsknota,
Za rzeczami, które nigdy nam się nie przydarzyły.
Za normalnością, która nie była nam dana.
Za dotykiem, którego było tak mało.
Za obecnością, której dla nas zabrakło.
Dziwna jest ta dziura w sercu,
Nie do zasklepienia,
Przez którą wylewa się
Raz miłość a raz gorycz.