jestem tym co kojarzy się okrutnie
błędnym wędrowcom
bezkrwistym cieniem padającym
ci do stóp
przypominam jutro któremu tak zimno
w obłąkane serce
tak trudno obrócić się
w popiół

moje linie papilarne nie dotyczą
tych smętnych przykazań [...]

nie chcę już szeptać o pomoc
nie chcę już milczenia
które co rusz sprawdza zarys swoich ust
w krzywym zwierciadle

wszystko co ubogie
dziś przynosi pierwszy ciepły oddech
pierwsze nienaganne oczekiwanie
na tajemnicę
która ma w sobie dość światła
by spłonąć w twoich ustach

palce znów szukają drogi ucieczki
lecz to co przynoszą
jest czułym światłocieniem
echem bez zbędnego krzyku
uśmiechem w towarzystwie snów

odkrywam w twoim spojrzeniu
ten jeden jedyny czas
kiedy chcę tańczyć
choć nie mam poczucia rytmu
kiedy scałowuję twoje gwiazdy
z jakimi mi nie do twarzy

dlatego chodzę dziś od myśli do myśli
od nieba do ziemi
żeby napotkać twój jasnozielony blask
tę wiarę dla jakiej warto
poświęcić białą noc

zwracam wilgotną duszę w stronę słońca
pożyczam okruch cienia
i chowam do kieszeni
tak na wszelki wypadek

wyłudzam od pragnień to jedno jedyne
uderzenie serca
ten jeden podryg wiosennej łzy
choć nigdy nie pozbędę się skazy cienia
choć nigdy nie utracę drugiej duszy
mój szept będzie toczył się echem
po ustroniach wyobraźni
będzie głośniejszy od wołania
wewnętrznego czasu

to co zwykle prowadzi do uśmiechu
dziś jest spełnioną nocą
szczęściem ładnie wykutym w marmurze

jest mi smutno pomimo braku łez
jest mi zimno choć ogrzewasz mnie
oddechem
nie rozumiem twoich myśli
nie rozmawiam ze snami
które mi zadedykowałeś

odchodzę pokonana
przez samotność
zwracam wszystkie grzechy
jakie mi wypożyczyłeś [...]

wróciliśmy z tej zbyt krótkiej wędrówki
po zbawienie
wróciliśmy i nie wiemy
jak płakać

twierdzisz łzy toczą się
same kiedy są zbyt niebieskie

pokochaj nasz prywatny świt
naszą gwiazdę co przyświeca
nagim śladom wędrowcy [...]

nie istnieje związek między
wiosną a sercem
nie ma takich łez które użyźnią glebę
u moich stóp

poczuj z całych sił
ulotny posmak powietrza
zanurz się w lustrze które pęknie
gdy pozbawisz myśli samotności

nie chcę towarzyszyć ci [...]

jesteś światłem nie boi się ciebie
żaden poboczny bóg
jesteś mirażem omijanym
przez podkrążone oczy
proroków

w słodkomdlącym powietrzu
rozkwita smutny kwiat
z niczym nie kojarzy się zapach
jest tylko przypadkiem
[...]

powracasz z wyraźnym śladem
na ustach
jesteś choć życie to tylko
tymczasowa przechadzka
po sąsiedztwie

brakuje mi tych czułych myśli
których dawno temu
było pod dostatkiem
w tej ślepej uliczce

pośród krzywo przyszytych słów
odnalazłam pragnienie
z którym mi nie do serca
zaznajomiona z tutejszym światłem
kocham się z proroczymi snami
kruszę w palcach
ostatnie tchnienie

nie pamiętam kiedy
tak bardzo chciało mi się marzyć
potrzeba powietrza
obezwładniła mój strach
wiosenne ślady

bardzo często
dusza przymarza mi do kości
częściej
ciało próbuje uwolnić się od duszy
bez skutku

minęłam się dziś
z rozkapryszonym światem
spotkałam
kilka niemodnych już obietnic
krztynę refleksji [...]

zdarza mi się
nawet nazbyt często
zaczynać twoje imię
od wielokropka

równie często
odnajduję ciszę między słowami
wolność i oddalenie

pod moimi nagimi stopami
skrzypi śnieg [...]

odkryłam rytm pośród kłębowiska
moich myśli
dopatrzyłam się paru westchnięć
gotowych do upadku

dziś nie ma pożytku
z bezdomnych przyjaciół
szklanka pękła w dłoni

niezaspokojona przez nowy poranek
oddalona lata świetlne [...]

pragnę poczuć całym smutkiem
muśnięcie twojego światła
chcę zapoznać się z ciszą
którą chełpi się tutejszy poranek

nigdy nie zapomnę wyobrażeń
które oswajały mnie
z obrazoburczą miłością
z szyderstwem jakiemu nie do twarzy
ze światem
[...]

w naszych słowach płynie
ta sama krew
w zmysłach gotuje się ekstaza
dla której warto obudzić się
z najlepszych wspomnień

powracasz w tym samym śnie
w przywidzeniu na jakie nie zasłużyłam
jakiego się nie spodziewałam
rozpieszcza mnie smak
twojego imienia
dzielę się samotnością
dla jakiej warto stąd odejść

pora uważać na myśli
rozgościły się w zmęczonej głowie
nie istnieje zakończenie
nie ma takich łez
dla jakich można obudzić się
z przyzwyczajenia
z bezsennego poranka
co nie czeka na naszą łaskę

szukam światła w świecie cieni
szukam miłości w czasach
kiedy nienawiść jest na porządku dziennym
poszukuję naiwności pośród łez
płynących wbrew szczęściu

dziś kiedy śnię na jawie
podaruj mi parę zakochanych gwiazd
wypożyczonych od zaufanej nocy
parę spojrzeń prosto w serce
tam gdzie mieszka senna cisza

szukam życiodajnego pocałunku
gwiazdy by przyświecała namiętności
pożądaniu tak bliskiemu spełnienia
że trudno usłyszeć krzyk
pośród szeptu tłumu

proszę zakochaj się
w mojej melancholii
w moich łzach którym wciąż brak czułości
przekonasz się że warto kochać
choć śmierć tak rzadko
kończy się życiem

pocałuj mnie nader uroczyście
prosto w serce
przytul myśli dedykowane wspomnieniom
dusza znalazła w końcu drogę
do zaryglowanych wrót piekieł

przepełnił się dziś kielich namiętności
posmakuj moich zmysłów
stulonych w prawym kącie głowy
zaznaj spełnienia co przynosi
pojednanie

kocham się w zielonookiej melancholii
kocham się w gwiazdach
które przywiódł tu nadmiar ciszy
nie chcę marzyć
wbrew odległym nostalgiom
wbrew słowom co ubóstwiają
twoje życie bez wstępu i zakończenia