wróciliśmy z tej zbyt krótkiej wędrówki
po zbawienie
wróciliśmy i nie wiemy
jak płakać

twierdzisz łzy toczą się
same kiedy są zbyt niebieskie

pokochaj nasz prywatny świt
naszą gwiazdę co przyświeca
nagim śladom wędrowcy [...]

pocałuj mnie nader uroczyście
prosto w serce
przytul myśli dedykowane wspomnieniom
dusza znalazła w końcu drogę
do zaryglowanych wrót piekieł

przepełnił się dziś kielich namiętności
posmakuj moich zmysłów
stulonych w prawym kącie głowy
zaznaj spełnienia co przynosi
pojednanie

kocham się w zielonookiej melancholii
kocham się w gwiazdach
które przywiódł tu nadmiar ciszy
nie chcę marzyć
wbrew odległym nostalgiom
wbrew słowom co ubóstwiają
twoje życie bez wstępu i zakończenia

śnię niegrzecznie o obfitym poranku
który zamiast cieni przynosi
tęczowe uśmiechy

marzy mi się żeby bezbolesny czas
oszczędził namiętność
nasze czułe przywidzenia

pogrążam się w pocałunkach
bez skazy
karmię się ciałem odświętnym
i niepasującym do parszywej pamięci

pomyśl że nie warto
milczeć bez chwili wytchnienia
sycić dotykiem gwiazdy
utrudzone nocą firmamenty

nie unikaj pieszczoty
zadanej sercem
nie wypieraj się wieczorów
kiedy kropla codzienności przepełnia
czarę namiętności

nie ma znaczenia że światło
zgasło nagle w naszych oczach
nie ma znaczenia że życie zaczęło się
znów od końca

liczy się że jesteś tak blisko
że czuję cynamonowy zapach
twoich marzeń
smakuję upojnych myśli
że moje ciało szybuje ponad chmurzyskami
prosto w namiętne niebo

mam cię na wyciągnięcie serca
słyszę twój zaspokojony oddech
słyszę rozkwitającą niewinność
łaszącą się do naszych niepewnych dłoni
pełnych strachu ale zakochanych
w ciszy

powierzona twej sennej subtelności
zbieram nowo narodzone cienie
by nie było nam zimno

uschły moje najlepsze wspomnienia
niepodlewane życiem
odebrałeś mi cały smutek
nie pozostawiając ani kropli
melancholii

dziękuję ci
że zobaczyłam w lustrze swoją twarz
dziękuję że odnalazłam w końcu
zaginioną przyszłość
że zapomniałam jak smakują noce
odarte z pragnienia
zmierzchy bez krztyny pożądania

i zanim powróci apokalipsa
znów zaśniemy we śnie
pocałuj mnie tak żeby twoje usta
zostawiły piętno ciszy
milczenia którego nie spodziewają się
moje marzenia

chcę urodzić się w twoim niebie
w ramionach poczciwej opatrzności
która dała mi twoje serce

jesteś ciszą
która szeptem wypełnia moje ciało
jesteś milczeniem
dla jakiego mogę niepokornie krzyczeć

jesteś
dopóki nie przekraczasz progu
mojego pożądania

chwila kiedy istniejemy
tylko ty i ja [...]

powracasz z zorzą w objęciach
pozwalasz mi spijać
słodkie gwiazdy
z czarnego dzbana nieba

odnajduję w tobie zarówno życie
jak i przyszłość
doszukuję się pragnienia
dla jakiego chcę poświęcić
pierworodne utopie
najcudowniejsze przywidzenia [...]

zmęczona złudną codziennością
pogrążam się chciwie
w gęstwinie cieni
wyczerpana nieustającym porankiem
szukam pośród myśli takiej
która należy tylko do ciebie

rozkochana w mirażu
zadurzona w nieprzemijających snach
dziękuję ci za tę ciszę
za życie które odnalazło swój początek [...]

znów zasnęłam w twoim śnie
obudził mnie śpiew gwiazd
nazrywanych twym sercem
do błękitnego dzbana

zobaczyłam twoje myśli
cudownie blisko
tak niedaleko od moich szeptanych słów
teraźniejszość schowała się
za plecami czasu
zawstydzona i pełna skruchy [...]

łykam posępne światło
niekochanego poranka
czekam choć wiem że to twój szept
strąca łzy Boga z liści brzóz
choć słyszę jeszcze świeże ślady
twoich myśli
choć pragnę rozkochać w sobie
niedokończony strach

mój miły
obezwładnia mnie senność [...]

nie ma takiej gwiazdy
której nie dotknęła twoja dłoń
nie ma takiego nieba
które nie zaznało twego światła

kocham się w tej jasności
promieniejącej z dna serca
rozjaśniającej cienie czające się
między skroniami
cienie próbujące się włamać
do naszej łagodności [...]

podarowałeś mi niezwykłe lustro
w którym widzę twoje serce
nie boję się światła gdyż wiem
że gdzieś obok znajdują się cienie

idę do ciebie
jak niewidomy przez ciemność
moje dłonie zamykają się
na skamieniałej pustce
do płuc wlewa się czarne powietrze
idę
bo wiem że na tym polega
mój czas

podążam za lękiem to on sprawia
że kwitną kwiaty
na jałowej glebie mojego serca
że niebo rozpościera nade mną dłonie
gubię się pośród śladów
które zostawił na poboczu
zaginiony wędrowiec

znajdę jednak dostatecznie wiele łez
aby napoić moje wyschnięte sny

nie ma w nas takiej nocy
która nie miałaby początku
nie ma w nas takiego dnia
który posiadałby koniec

zanim się obudzę obiecaj
zerwiesz dla mnie tęczę
nazbierasz gwiazd
jeszcze zielonych i kwaśnych

mrok siany twoją dłonią
jest wyrazem ufności i wiary w nieznane
uosobieniem świata który zapomniał
o swojej roli

u naszych stóp połyskuje
zielone niebo świeżo malowane
ocknę się przed końcem świata
abym miała trochę czasu
na pożegnanie z człowiekiem

nasycę wieczór pożądaniem
nakarmię wiecznością
która nie przestanie nigdy lśnić

ukryjemy nasze piękno
w słowach które pozornie
nie rozumieją świeżej miłości
pochowamy nasze smutki
w cieniu rozłożystych słów

przeminie w nas noc
zacznie się dzień w jaki wstąpimy
trzymając nadzieję za rękę
chowając w kieszeni kilka
zapasowych pocałunków

ocknie się w nas słońce
miękkie i przytulne
otoczy nas serdecznym uśmiechem
po szkarłatnych ranach gwiazd
nie pozostanie odrobina
kruchego cienia
zmartwionej bliskości

twoje serce nauczy mnie śnić
o życiu które wskrzesiły twoje dłonie
dodaj otuchy wspomnieniom
tak pragną naszych łez

lęk chadza poboczami naszych serc
niby zmęczony wędrowiec
nasza niepewność chowa się
wśród gwiazd by stamtąd widzieć
jak pokornie kończy się człowiek

uciekamy przed cierpieniem
choć wiemy że to ono może
podarować słońcu ciepły uśmiech
ono potrafi uwolnić się od zniechęcenia
pulsującego w naszych skroniach
zwraca sercu spokojny oddech

pewnego dnia nauczymy
nasze słowa marzyć rozmyślać
o złudzie dla jakiej nie warto śnić

pogrążmy się w lęku oddajmy opatrzności
by echo kroków przebrzmiało
w naszych za ciasnych sumieniach