Czy warto kochać? Czy warto komuś zaufać? Chcąc zapomnieć, bardziej pamiętam. Najgorsze co może być to odrzucona miłość, miłość nieodwzajemniona, bądź też fałszywa. Nie wiem w sumie jak to nazwać... Ale nie uwierzycie jeśli napiszę, że nie jest mi żal, że nie jesteśmy razem... To nie tak... Będe żyła swoim życiem. Teraz nie będe obojętna na uczucia innych. Nie będę myśleć, że świat kończy się tylko na Tobie. Czuję się jak zabawka, jak nic nie warta osoba i to przez Ciebie. Najbardziej mnie boli to, że nie wiem dlaczego, nie wiem co było powodem tego całego zdarzenia. Ale gdy przyjdzie taki dzień, że zrozumiesz... Że jestem Tobie przeznaczona, zostawię wiele, bo kochać znaczy przebaczać. Ale lęk pozostanie do końca. Lęk i rana w sercu. Treaz muszę iść do przodu, a mam siłę, więc dam radę!

Czym jest miłość ? Nie da się tego zdefiniować, a kto myśli inaczej - jest głupcem. Każda miłość jest inna, nie tylko każdy przeżywa ją inaczej, ale również wtedy, gdy pokochaliśmy jakąś inną osobę, to nowe ( kolejne ) uczucie przeżywamy inaczej. Pojęcie miłość jest względne, niby takie proste, ale jednak trudne. Czemu proste, a zarazem trudne ? Łatwe, bo każdemu z nas wydaje się, że wiemy co to miłość, a trudne bo gdy czujemy coś do kogoś nie potrafimy powiedzieć ''czym się to tak na prawdę je''. Stawiamy sobie pytania: co czuję? Kim on/ona dla mnie jest? Czy to miłość? Kochanie? Zakochanie? Zauroczenie? Jeśli czujemy coś większego i trwa to spory czas możemy odrzucić zauroczenie. Wiemy tylko, że cholernie potrzebujemy tego kogoś, pragniemy jej obecności, chemy słyszeć głos drugiej osoby, mamy ochotę patrzeć na jej oczy, przytulić się tak po poprostu... okej, ale kto wie co to jest? Kochanie? Zakochanie? A co jeśli druga osoba nie odwzajemnia uczuć? Cierpimy psychicznie jak i fizycznie. Czujemy ból, jakiś ucisk w piersiach. Jak bardzo trudno wtedy odpowiedzieć na te pytania... Żeby było mało, nawet jeśli wiemy, że to uczucie nie ma szans odwzajemnienia, nie chcemy go tracić! Chcemy walczyć, nawet jak mamy znikome szanse. A jak się nie udaje? Znowu czujemy ból, jest nam smutno i cholernie źle. Jak bardzo człowiek jest istotą głupią? Jak bardzo nasze serce jest naiwne? Jak bardzo chcielibyśmy umieć sie szybko odkochać, być panem własnego serca?

Ciągłe udawanie. Udawanie innym, że jestem silna. Że wszystko mam pod kontrolą. Czuje się jakbym była podporządkowana przeszłości. To ona mną manipuluje. Tak na prawdę nie wiem co jest czym. Dorosłam - to fakt. Tylko ciągle nie wiem czego chce i czego pragnę. Chcę udowodnić całemu światu, że to co się stało miało sens. Że takie rzeczy się dzieją i trzeba dawać sobie z nimi radę. Iść dalej. A gdzie buntownik ? Czyli ja ? Ta walcząca o swoje szczęście? Nie ufam sobie. Nie wiem co jest dla mnie dobre, a co złe. Może tak na prawdę nami kieruje los. I nie ważne co zrobimy, bo wszystko jest już zapisane. A może tyle razy spadamy z nieba, aż dojdzie do [...]

Jestem kobietą. Kobietą, która kocha. Kobietą, która wiele przeżyła. Kobietą młodą, a jakże doświadczoną przez los. Kobietą, która nie przestaje wierzyć. Która próbuje ufać całym sercem. Kobietą, która czasami się sponiewiera. Kobietą, która często w siebie nie wierzy. Z mnóstwem kompleksów i wad. Niedociągłości. W ciele i rozumie. A jednocześnie kobietą namiętna i pożądaną, która bez miłości jest zerem. Z miłością - potrafi przenosić góry. Kobietą, która trwa. Istnieje. Oddycha. Kobietą, która ciągle się zmienia. Która w jednej chwili potrafi płakać, a w drugiej się śmiać. Która z sekundy na sekundę potrafi przeistoczyć miłość do siebie w gorącą nienawiść. Kobietą która ciągle spada, ale także się podnosi. Kobietą, która ma swojego księcia na białym rumaku. Kobietą, która wiele osiągnie bo widzi cel. Kobietą, która waha się nieustannie, ale głęboko wierząc potrafi zdziałać cuda.