Dla mnie piosenka ma znaczenie tylko wtedy, kiedy w każdym dźwięku słyszę brzęk kieliszków i chlupot rozlewanej whisky. Czuję ból palców okaleczonych o struny, przesiąkającą ubranie woń dziesiątego papierosa. Doznaję omdlenia ramion od ciągłego powtarzania tego samego rytmu, a moją czaszkę rozsadza natłok myśl. Jej tekst, natomiast, ma sprawiać wrażenie spowiedzi, rachunku sumienia, dzikiego ryku duszy autora. Chcę słyszeć szał, nieokiełznaną furię i pasję bestii. Jakby cały świat zamykał się w tych kilku minutach utworu. Tak, to właśnie jest prawdziwa muzyka.