(...)W jej głowie zaczęły płynąc myśli. Usiadła po turecku na fotelu i wpatrzona w ogień zaczęła mówić.
"Teraz te wszystkie dobre wspomnienia nic dla mnie nie znaczą. Są jak ciepłe, delikatne, maleńkie promienie słońca - z pogodnego, wakacyjnego dnia - w tej chwili nie istotne, przeminęły i już nie wrócą. Za oknami padają lekkie, białe, puszyste płatki śniegu. Nie czuje teraz miłości. Nie wiem co czuje. Może lekki żal, przeplatany tęsknotą i bezradnością. Nie umiem już walczyć, nie chcę - poddałam się już dawno. To dlaczego wciąż tu stoję? Dlaczego wciąż daje szanse, czas?
Od samego początku obawiałam się, że to tylko afekt miłosny, przelotny epizod w moim życiu, chwilowe uczucie. Nie chcę go zranić. Wiem, że wciąż go kocham. [...]

[jazda konna] To jak proszenie kobiety do tańca. Jeżeli nie masz pewności siebie i boisz się, że ci odmówi, i podchodzisz ukradkiem, patrząc na swoje buty, to jasne jak słońce, że ci odmówi. Wtedy, oczywiście, możesz spróbować złapać ją i zmusić do skakania po podłodze, ale w końcu żadnemu z was nie sprawi to zbytniej radości.
(...)
Tańczenie i jazda konna to to samo cholerstwo. Chodzi o zaufanie i przyzwolenie. Jedno się trzyma drugiego . Mężczyzna prowadzi, ale nie ciągnie jej na siłę, proponuje współpracę, a ona czuje to i idzie z nim. Są w harmonii i poruszają się we wzajemnym rytmie, po prostu na wyczucie.

"Żal trwa wiecznie, a jeśli nie to nie jest prawdziwy."

"Jeśli przestaniesz z nim walczyć <z żalem> i zaakceptujesz go jako część siebie, okaże się zupełnie znośny. Wciąż będzie bolało i wciąż będziesz miała rozdarte serce, ale w inny sposób. W bardziej przyjacielski sposób. W tedy możesz go wykorzystać bo będzie twój.
Ból po stracie kogoś bliskiego nie będzie trwał wiecznie. Nie może, bo jest zbyt silny. Nie da się żyć w takim stanie, nie normalnie. Twoje ciało w końcu nie wytrzyma, Twój umysł się podda. Ból zdaje sobie z tego sprawę, że jeśli Ty go nie pokonasz, to on Cię zabije. Ale on wcale tego nie chce... tak naprawdę pomaga Ci przejść nad nim samym do porządku."
"Ty nie chcesz go zostawić, bo niby dlaczego?! To wszystko co masz."
" Nie chcesz słów pocieszenia, nie interesuje Cię co mówią i myślą inni, nie chcesz wiedzieć jak się czuli, gdy sami stracili kogoś bliskiego. Przecież nie są Tobą, nie mogą czuć tego co Ty czujesz. Jedyna rzecz, której przgniesz jest nie osiągalna. To wszystko minęło i już nigdy nie wróci i zupełnie nikt nie ma pojęcia jakie to uczucie. Nikt nie wie jak jest to mieć na wyciągnięcie ręki kogoś, kogo potem nigdy już nie zobaczysz, ani tu, ani nigdzie indziej. Nikt nie zna uczucia samotności i niewypełnionej pustki. Nikt po za Tobą."
" Ty i Ja kochanie. Niczego nie pragniemy, chcemy umrzeć. Ale życie nam nie odpuści. Wszystko co mamy to siebie..."

Płaskie dno,
a w mej głowie myśli sto.
Wspomnienia i przygody,
ucieczka od mody;
błękitna, falbaniasta spódnica
- moja ulubiona
stara i zniszczona.
Różne zabawy - to w ciuchcie, to w chowanego
oraz co chwilę kota nowego,
znajduje w babcinej gospodzie.
Cuda każdej jesieni,
kiedy to w sadzie się rumieni
i każdej wiosny,
pierwszy pierwiosnek,
pierwszy pąk na drzewie.
Miliony wspomnień o przyjaciołach,
którzy odeszli - którzy nie wrócą
i o tych którzy są i którzy jeszcze powrócą.