Czyzby los nieokielznany
Zmienil, co do mnie swe
Bezlitosne plany?
Juz wierzyc zaczelam, ze droga
kreta pozostanie,
Ze prozne me szczescia nawolywanie,
I w tej samotnosci,
posrod piaskow goracych
Przyszedles..
Z sercem na dloni...

W natloku mysli nie pozbieranych,
W kropelce wiecznosci,
Zdarzen niechcianych,
W chaosie jutra, dnia kazdego,
W wierze istnienia,
Biciu serca nie poskromionego,
Szukam siebie, lini przeznaczenia,
Draze skale wlasnego cierpienia,
Zdeterminowana u kresu wytrzymalosci
Ocieram pot z czola,
Kopie szukajac w zyciu spojnosci,
Jak Syzyf dzwikam swiata cierpienie,
Az nadejdzie smierc,
Wieczne ukojenie....

I chcialbys stluc wszystko,
Co szklane,
Z impetem uderzyc
W betonowa sciane,

I krzyczy w tobie to cale zlo,
I pragniesz oddejsc,
Gdzies daleko stad,

Na zewnatrz jak kamien
Nie wzruszony stoisz,
A w srodku ogien piekielny,
Burza bez opamietania
Trawi organy nieokielznana,

Jak pogodzic te dwa zywioly,
Jak zyc....niech ktos mi
Wskarze droge,

Za nim me cialo
osunie sie na zimna podloge,
Za nim opadne z sil,
Zmeczona walka,

I zgasne jak gwiazda
Gdy dzien juz wstanie,
I skonczy sie mojego
Zegara zalosne tykanie.