Niby to sobota...
Dzień ciepły, przyjemny.
A ja z tomikiem poezji
Usiadłam na balkonie...
I patrzyłam... Wspominałam...
Myślałam... Słuchałam...
Aż w końcu żałowałam...
Bo zdałam sobie sprawę,
Że już któryś tydzień
Oddaję się pracy...
Psychicznej jak i fizycznej.
Zapominam uśmiechu...
Przyjaciół zaniedbuję...
Chłodny wiatr otoczył me ramiona,
A ja ze łzami w oczach,
Patrzę jak dzieci się bawią...
I próbuję przypomnieć sobie,
Kiedy to byłam mała...
Była szczęśliwa
I niewiele rozumiałam,
A potem była szkoła...
Zerówka, cała podstawówka.
Następnie gimnazjum,
Gdzie tak dobitnie chcą nam pokazać,
Jak wygląda to „prawdziwe”
Pseudo życie...
Słucham śmiechu dzieci
I się uśmiecham.
Mimo wszystko zazdroszczę im...
Zazdroszczę tej kapki niewiedzy,
Której jeszcze ich nie pozbawiono...
Patrzę na jasne plamy słońca,
Na goniące jaskółki...
Wszystko się budzi do życia,
A ja siedzę po turecku na balkonie
I żałuję, że nie bawiłam się,
Kiedy jeszcze umiałam...

Artyści z definicji widzą świat inaczej. Bez tego cóż to za artysta, skoro widzi to co inni? ;)

Niektórzy ludzie są niezwykli.
Mimo wszechobecnego kłamstwa,
Wszędzie panującej śmierci i płaczu,
Potrafią kochać naprawdę.
Tej nocy Oni nie śpią.
Zamykają oczy w wierze.
Zamykają oczy i modlą się.
Nigdy nie powiedzą „nigdy”.
Zawsze będą w dobra przyjście wierzyli...
Czytają gazety, oglądają telewizję.
Dobro nie przychodzi,
Wręcz przeciwnie.
Ustępuje miejsca Złu...
Próbują ratować świat
Przed całkowitym upadkiem,
Ale są tylko ludźmi...
Płaczą nad swoją bezradnością
I wtedy zamykają oczy w wierze.
Wtedy zamykają oczy w wierze.
Wtedy zamykają oczy
I wznoszą modły do nieba...