Spojrzała w lustro. Jej twarzy niczego nie brakowało. Sylwetka również była bez zarzutu. Więc co, do cholery?! Dlaczego czuła się taka wybrakowana? Taka... jednocześnie inna i taka jak wszyscy.
Ale ona nie chciała się wyróżniać. Przekonała się, że nie warto gdy miała 10 lat. Zaczęła słuchać wtedy innej muzyki, inaczej się ubierać.
Skutkiem było to, że do dziś jest wykorzystywana przez „koleżanki”.
- Jaka beznadzieja… - powiedziała cicho do swojego biurka.
Usłyszała gwałtownie otwierane drzwi.
- Mamo, mogłabyś pukać?! – krzyknęła cicho. Jej rodzicielka zatrzymała się w progu zaskoczona tym wybuchem. Były zupełnie inne chociaż po dłuższej obserwacji rysy jej twarzy były podobne do rysów matki.
- Przyszła Paulina. Zejdź do niej. – powiedziała do niej i wyszła.
Och. Paulina. [...]

Mimo skrajnej depresji i tak nie potrafię wyobrazić sobie straty ukochanej osoby.
Nikt tego nie potrafi, chyba, że kogoś stracił.

Po raz pierwszy doświadczyłam uczucia, gdy człowiekowi jest lżej po zwierzeniu się komuś z ważnych spraw.