Miłość to nie: kochaj mnie, bo kocham Ciebie. Miłość to kocham Cię, kochaj siebie.

Żeby zdobyć niezdobyte musisz zrobić to czego nie zrobił nikt.

Chcąc kogoś sprowadzić na glebę trzeba się wznieść do jego poziomu.
Podobnie, żeby kogoś podnieść musisz się trochę schylić. Na tyle, żeby sięgnąć i nie za bardzo, bo możesz uszkodzić sobie plecy wstając.

Kiedy jesteś na dnie i nawet patrzenie w górę boli i oczy łzawią wypalane nikłym światłem w oddali... może to to, co nazywają oświeceniem. Może nie chodzi o znalezienie jasności, która Cię oślepi, tylko dostrzeżenie i docenienie cienia blasku mijającego na skraju pola widzenia.
Może musisz po prostu pozwolić się oświecić.

Jedno ciało nie może się znajdować w tym samym miejscu co drugie, ale dwa mogą być w jednym.
Czysta fizyka.

Ludzie się zmieniają, tylko że o 360 stopni.
Mimo, że mogą wyglądać tak samo, podróż też się liczy.

Niewykorzystanych szans się żałuje.
Na popełnionych błędach się uczy.
Lepiej zgrzeszyć i żałować niż żałować, że się nie zgrzeszyło.
Może religia istnieje jako mechanizm radzenia sobie z żalem niegrzeszności? Ze strachem przed tym co może polepszyć życie, dać przyjemność, albo zranić i złamać? Może jako instytucja ma chronić przed zbyt twardym upadkiem? Odwrócić wzrok w stronę tego co ludzie na końcu życia doceniają najbardziej: zdrowie, rodzina, bliscy?
Będąc ateistą widzę jak niekwestionowana wiara jest kusząca: "Zrób to, bo to jest dobre. Nie rób tego, bo to jest złe. Módl się i praktykuj antyczne rytuały, żeby przekonać siebie, że na prawdę wierzysz. Nie zadawaj pytań, przystań myśleć, tylko się odpręż i jak nawalisz, no cóż, bóg* tak chciał."
*zamień na 'los', 'przeznaczenie', 'wszechświat', 'przypadek', 'statystyka'. Próbuj inne słowa, dopóki uświadomisz sobie, że Ciebie też się to tyczy. Tak jak i mnie. BTW jaki jest Twój bóg*?

Najgorszą częścią zakochania musi być szczera wiara w to, że będzie dobrze.