Albo bierzesz rozpęd i skaczesz na drugą stronę, albo siadasz i medytujesz nad przepaścią. Nie da się zawisnąć w powietrzu.

Wbrew pozorom przyjaźń nie jest niezniszczalnym drzewem. Jak wszystko potrzebuje czasu i uwagi. Inaczej ginie, usycha.

Każdy ma sposób na przetrwanie. Jedni krzyczą, drudzy płaczą. Natomiast jeszcze inni ludzie siedzą cicho, ukrywają ból, kolejni chowają się w kąt, niczym kot i nie wyjdą z niego dopóki nie wyliżą swych ran. Są też i tacy, którzy rzucają się w wir życia, ich celem są jak największe doznania, by nimi zagłuszyć przeszłość.

Brakuje mi domu. Chyba nawet nie dlatego, że tęsknię za rodzicami. Tęsknię za domem, za poczuciem, że jestem jeszcze dzieckiem, że ktoś, mimo wszystko, nade mną czuwa, pomaga. Tu jestem zdana tylko na siebie. Nikt nie przypilnuje, nie nakrzyczy, nie zrobi obiadu, nie każe posprzątać… Dziwne, ale brakuje mi tego. Tej świadomości, że za ścianą są rodzice i w każdej chwili mogę pójść do nich do pokoju i ot, tak po prostu, na nich popatrzeć.

Nie ma sensu oglądać się za siebie. Przeszłość służy jedynie temu byś dziś mógł być lepszy i silniejszy niż wczoraj. Byś sprawił aby dzisiaj było jeszcze piękniejsze.

Ciekawi mnie, czy pewne uczucia mogą trwać tak długo, czy po prostu po pewnym czasie, przyzwyczajeni do nich, po prostu sobie je wmawiamy? Nie pozwalamy im odejść, tylko kurczowo trzymamy to, co znamy, wierząc, że to jedyne co nam się mogło przytrafić, że nic innego już nie będzie. A przecież świat stoi otworem. Co prawda jego ogrom przeraża, ale wystarczy troszkę odwagi, by był nasz.

Dopiero nocą, gdy ciemno wokół, czarne myśli odważają się wyjść na jaw. To chyba nie przypadek, że zostały tak nazwane.

To nie jest tak, że nie jestem wystarczająco silna by pozwolić Ci odejść, bo jesteś tu z własnej woli. Rzecz w tym, że mimo tego wszystkiego to ja nie potrafię się po prostu od Ciebie odciąć.

Lubię noc. W ciemnościach nie widać szalejących emocji na twarzy. I jakże łatwo wtedy pomylić grymas bólu z uśmiechem malującym się na ustach.

A może dlatego tęsknie spoglądamy w przeszłość, ponieważ nie wiemy, a przede wszystkim boimy się, co przyniesie nam przyszłość?

W życiu nie możesz mieć wszystkiego czego chcesz. Pewnego dnia będziesz musiał podjąć cholernie trudny wybór pomiędzy jednym a drugim szczęściem. Po prostu. Ponieważ tych dwóch, całkowicie różnych, spraw nie będzie dało się w jakikolwiek sposób pogodzić.

Czyżby szczęście na horyzoncie? To było takie oczywiste.
Wystarczyło przeczekać i przetrwać burzę.

Tu już nie chodzi o zawód miłosny. Chodzi o to, że poznawszy magię bycia z kimś nie potrafię nauczyć się znów żyć w samotności.

Potrzebuję kogoś kto z czułością złapie mnie za rękę, tym samym sprawiając, że na chwilę zapomnę o wszystkim co złe. Potrzebuję kogoś, dla kogo będzie warto zmierzyć się z tym wszystkim.