Ona jest jak cisza, przychodzi nieproszona. Wena zjawia się, gdy czuje dotyk chłodu, zostaje ze mną bo wie, że nadchodzi zima, we mnie.

Poruszona do głębi, przechyla głowę.
Oczy jakby już widziane, lecz nieznajome.
Usta wykrzywione i bólu grymas.
Straszny nadchodzi czas.

Każda zmiana wymaga poświęceń. Błędem jest uważać, że będzie to wygodne dla wszystkich.

Nie może być dobrze, gdy martwimy się o ludzi się śmiejących, jednocześnie akceptując tych płaczących.
Nie mówię tu o emocjach, lecz ocenie, według której wydaje się nam, że możemy szufladkować innych.

Żaden człowiek nie może zaczynać swojego życia od nienawiści, ona jest jak wirus, paraliżujący wszelkie organy, budzący w nas obojętność. Gdy dojdzie do tego etapu, wirus przechodzi na kolejnego nosiciela.
Warto ukierunkować swoje uczucia ku czynieniu świata lepszym.

Jeśli będziesz słuchać wszystkich, żyć tak by im pasowało. Będziesz musiał też nauczyć się umierać tak by im nie przeszkadzać.

Nie znoszę tej dziwnej potrzeby poprawiania każdego zdania, które nie jest zgodne z własną ideologią. Nie wszystko trzeba zmieniać, czasami jeżeli coś wisi krzywo, to ma tak wisieć.
Życie to nie jest dyktando, tu nie trzeba słowo w słowo.

Tak łatwo jest podjąć decyzję, nie znając jej wagi. Nasze błahe osądy, uśmiech czy grymas, słowo czy cisza. Dziś oznacza cenę, którą zapłacili nasi poprzednicy.

Daj sobie szanse, wybierz sercem. By twe milczenie, nie było głosem reszty.

Kajdany umysłu uczą nas pamiętać o swoich możliwościach. Wolność w tym wypadku objawia się zapomnieniem, że to było niemożliwe.

Jedyna chwila za którą tęsknię, to ta, gdzie czas nie ma znaczenia.

Fajnie byłoby być ponad wszystkim, jednocześnie być częścią czegoś wielkiego. Tworzyć i nie być odpowiedzialnym, kochać, ale nigdy nie mieć złamanego serca.

Gdy bliskość ktoś ci okazuje, lepiej się odsuń, może blefuje?

Cała sztuka to uwięzić, dając wybór.
Oczekiwać akcji, znając już reakcję.

Początek jest w miejscu, gdzie spotykasz koniec swojego błędu i możesz iść z czystym sumieniem w dowolną stronę.

Otacza mnie chłód gdy stoję pośród drzew nocą. Raniący blask ekranu wiadomości, sprawia, że czuję się tam obcy.
Tyle krzywdy i cierpienia, niepotrzebnego bólu i niesprawiedliwości.
Chłód trafia prosto do serca, intymnie rani moje drażliwe miejsca. Będąc młodym ojcem nie boje się obecnej za mną nicości. Chcę tylko by moja malutka, nie zaznała w życiu tak obrzydliwej ludzkiej nienawiści i obojętności.