Przyjemniej sny realizować, jak stąpać twardo po ziemi. Bo kto nie woli gonić za marzeniami, zamiast z pod nóg podnosić laury?

Zbyt długo trwająca cisza w niepewności, może niszczyć zaufanie z siłą gromu na spokojnym niebie.

Czasami by zajść dalej, potrzeba się na chwilę zatrzymać i sprawdzić dokąd zmierzam.

Okna umyte, domy posprzątane. Tylko wnętrza brudne, dumne, zadufane.

W złości nie ma złego, w miłości wspaniałego. Uczucia bez ludzi są tylko słowami.

Bywa, że trzeba urobić ręce po łokcie i zostać z czystym sercem. Bywa, że szeroki uśmiech jest zapowiedzią zgnilizny, która leje się z ust.

Dzisiaj wygrałem, laury odebrałem, znów jestem na szczycie. Czy ja tego chciałem?

Idąc twardo po trupach, nie zapomnij umywać od nich rąk.

Zanim nazwiesz ją mądrością, powiesz o niej nuda. Gdy zrozumiesz czym była, nazywać się będzie doświadczeniem.

Wyobraźnia ma siłę niszczenia pewności siebie. Ciekawe jest, że pewność siebie często okazuje się być jedynie rozbujałą wyobraźnią.

Słowa lecą i niszczą. Słowa burzą co wstawało latami. Słowa spływają po ustach i plamią ubrania, dłonie, piasek. Nie zakładajmy bezpiecznych... gdy wokoło oczy patrzą w nas, twarze pełne bólu... masek.

Wątpliwość rozjaśnia w głowie, sieje ziarno nadziei w sercu i zapuszcza korzenie w nogach.

Potrzeba ekspozycji swojej siły, jest oczywistym sygnałem maskowania ogromnej słabości.

Strzeż się zbyt silnych uczuć, te słabsze jak paliwo, pozwolą ci polecieć. Uczucia skrajnie silne, też jak paliwo... polane po ramionach, głowie...

Ułomność pamięci jest tragedią umysłu i błogosławieństwem Serca.