Gniew to chyba jedyny na świecie zapalnik, paliwo, niepochamowana siła i efekt końcowy w jednym.

Przykry jest widok dwóch znających się od dawna ludzi, których relacje stały się chłodne, gdzie słowa miłości zastąpił brak szacunku i poniżenie. Znacznie bardziej smutne jest, gdy chodzi o własnych rodziców i znajdziesz całą masę wspomnień, gdzie sprawiają sobie przykrość i praktycznie żadnego wspomnienia z bliskością i czułością, a całą resztę próbuje sobie wmówić.
Trudno być innym, mając taki przykład i bardzo staram się traktować ich, jako wzór do nie naśladowania.

Czasem nawet plan doskonały ulec musi realiom życia. Pogodzić się z tym najtrudniej, gdy dotyczy mnie osobiście.

Kierunek życia poznajemy maszerując. Sprint kreuje jego kształt.

Czasami stopa dotyka gruntu, dopiero gdy dla innych sięgneliśmy dna.

Na początku pandemii bardzo brakowało maseczek, teraz wszyscy ich mają dość.

Niezwykłymi są uczucia, czasami radością w smutku będzie czyjeś nieszczęście.

Jeśli wypaliłeś już resztki sił, łapiesz spastycznie łyki powietrza i dosięgasz już kresu swoich możliwości. Nie bój się użyć siły, która nie zależy od potęgi twoich mięśni.

Wiek to liczona przez nieznajomych suma wniosków z własnych błędów.

Słowa bliskiej osoby zajmują dużo miejsca. Jeśli są dobre pozwolą nam się rozwijać, te toksyczne odkształcają i zostawiają pustkę.

Problemem samotnika jest spotkać kogoś dla kogo problemem jest samotność.

Ona jest jak cisza, przychodzi nieproszona. Wena zjawia się, gdy czuje dotyk chłodu, zostaje ze mną bo wie, że nadchodzi zima, we mnie.