Wiersze — kati75

Wczoraj będzie mi
zawsze bliższe

wtedy istniał czas
mieliśmy tylko siebie
poranna kawa,rozmowa
a dzień smakował lepiej

dziś nie jest wcale lepsze
ani jutro na nic nie czeka
chwilami na nic nie mam sił

Nie potrafię
za ciebie żyć

gasisz każdy dzień
nosisz w kieszeni
tylko puste słowa

rzucasz na mnie
zaklęcia,które
już nie działają
znikasz z oczu

tracisz czas na
życie bez sensu
wciąż myśląc,że
czegoś szukasz

Dziś niebo mam
na wyciągnięcie dłoni

puszyste chmury
lepią mi się do ust
zasypiam powoli
cytrynowe motyle
mam pod powiekami

paź królowej nieśmiało
zerka spod skrzydła
ważki szykują się do lotu
lekko wiatr porusza rzęsami

Tamtej nocy
nie mogła zasnąć

przeganiała czarne
ćmy z powiek
opierała o gwiazdy
stęskniony wzrok

w blasku księżyca
ogrzewała serce
liczyła noce i dni
kartki z kalendarza

Jeśli przyjdzie czas
wyruszę w podróż

zapalę wszystkie
światła by jasność
ukazała mi drogę

zapakuję twój uśmiech
garść twoich słów upchnę
w torebce po brzegi
by nie zapomnieć

i jeszcze zielony kamień
ten od ciebie na szczęście
a potem już wrócę tylko
w snach bezszelestnie

Mogła być tamtą dziewczyną
do której tęsknisz nocami

driadą leśną w szum
drzew zasłuchaną
boginką wieczornych zaklęć
szeptanych do ucha godzinami
czarodziejką,która zdobędzie
twe serce jednym spojrzeniem

mogła być kobietą z twoich snów
twardo stąpającą po ziemi

winoroślą ,która oplecie twe ciało
omami słodkim nektarem miłości
białą różą bez kolców ,dotykiem
opuszków palców błądzących
ślepo po skórze,spełnieniem

Pod osłoną nocy
spotykają się nasze słowa

my w różnych odsłonach
bezwiednie wpadamy na siebie

chwilami graniczymy z cudem
opieramy się prawie o iluzję

nasze serca poplątane drżą
od nadmiaru wzruszeń

Jeszcze nie wiem
czy tu zostanę

twoje słowa biją
mnie po twarzy
nie czuję bólu
powoli znikam

mówisz zaczekaj
to jeszcze nie pora
dla ciebie zdejmę
każde moje alter ego

wyczarujesz świat
w którym nie istniejesz

Czasem jesteś jak kamień
zastygasz w milczeniu

patrzysz na świat
przez zamglone oczy
kolejny dzień toczysz
walkę sam ze sobą

gubisz się w tym życiu
w głębi duszy zanikasz
to nie dla ciebie
gwiazdy świecą nocami

słońce nie wschodzi
by cię dotknąć promieniami
nie dla ciebie wiatr szumi
między wierszami

W pustym sercu
jeszcze muzyka gra
i choć miarowo bije
nie należy do nikogo

spopielały słowa na
przetartych listach
oddychają jeszcze
by doczekać świtu

Powinnam tam być
nie puszczać twojej dłoni
przytulić do swego serca
pozwolić spokojnie zasnąć

żałuję ,że nie zdążyłam
dziś to tak bardzo boli
czas nie goi ran,zasklepia
tylko to co jeszcze żyje

dziś obudził mnie o tobie sen
tak niewyobrażalny blisko duszy
obraz na tafli łez zastygł w milczeniu.

Wiem miałam tu
nigdy nie wracać

choć echo mnie woła
szeleści między słowami
to ja jak ptak niechcący
sfruwam by popatrzeć

wracam do swojego gniazda
chociaż prawie nic nie zostało
kilka starych zdjęć na strychu
pamiątek utkniętych po kątach

Wspomnienia palą
mnie słońcem czekam
może jeszcze się spełni

czas gdzie mgliste poranki
pachną deszczem a żółte
słoneczniki łapią się za liście
ramionami kołyszą na wietrze

tam moja niebieska sukienka
przecieka kolorami tęczy
oddycham spokojnie nektarem
słodkich kwiatów i mokrej trawy

ciepłe kałuże po stopami,rozpływam
kropla po kropli spływam do głębi
zanim zdążysz zamknąć mnie w dłoni
za rok wrócę kwietniowym słońcem.
27.O4.

Noc w konturach nieba
przez witraże gwiazd
przenika światło
do zakamarków duszy

między nimi cisza gra
oczy w jeden punkt
wpatrzone
dotykiem dłoni mapa
ciała na horyzoncie

tulisz zmysły tańcem
na linie,balansujesz
przenikasz delikatnie
między palcami drżysz

Jeszcze śpię
wtulona w swoje myśli

już prawie dzień
cięższa od snów
powieka ledwo drga

zawieszona na linie
chwytam się życia
odganiam czarne ćmy
z zakamarków duszy

oddycham płytko
respirator lęku
miarowo podaje tlen

serce szuka odpoczynku
miejsca ,w którym niebo
spadnie w twoje ramiona.