Wiersze — kati75

Bywają takie dni
w których czuję się wypisana

próbuję pozbierać myśli
choć one nieubłagalne
rozbiegają się na wszystkie strony

czuję się miejscami pusta
trudno zapełnić
przestrzeń niewidocznymi słowami

Zimno mi
drżę jak osika na wietrze

od twoich słów zamarzam
jesteś kawałkiem lodu
który rozpada się we mnie
każdym odłamkiem kaleczy serce

z zakamarków duszy toczy
się ciemność ,osnuta mgłą
spojrzeniem gasisz każdy szept
triumfujesz nad cierpieniem

Zasypiam błogim snem kładziesz
mi miękkie poduszki pod oczy
powoli odpływam statek widmo
wzbija się wysoko do chmur

dryfuje po nieboskłonie w obecności
księżyca i milionów gwiazd
dusza ulatuje w przestworza
serce zamiera na te ułamki sekund
w cichym oddechu

Idę dziś znajomą
alejką wśród drzew

wydeptana ścieżka prowadzi
na miejsce
ta sama ławka przygarnia
mnie,samotną sierotę

wiesz szumią te same topole
nawłocie żółcią przekwitają
słoneczniki bronią się jeszcze
przed odejściem uśmiechem

niosę ci perłowe frezje
twoje ulubione
stoję tu pochylona
zapalam w dłoniach światło

"Z obranej drogi
czasem warto zawrócić"

Spełniły się nam dni
w kalendarzu jeszcze lato

lecz nam już opadły
słowa jak liście
leżą,porozrzucane
nikomu niepotrzebne

w drżącym głosie
wyrywa się niemy krzyk
i choć milczeniem
odprowadzasz moją dłoń

spojrzeniem kładziesz
mi miłość na ustach...

"Pisanie to dar,którego nie można zmarnować"

Obudziłaś mnie jeszcze
przed świtem

natłok myśli
wiruje po pokoju
w poszukiwaniu słów

rozpuściłaś mi włosy
dotykiem przeszłaś obok
spojrzałaś mimochodem
na białe kartki papieru

wiatrem trąciłaś
struny duszy
nie oczekiwałaś więcej
uwierzyłaś.

Z każdym dniem
jest mnie coraz mniej

przeciekam między palcami
kroplami deszczu
spływa po mnie
wczorajszy dzień

linie papilarne zacierają
ślady mego istnienia

zmarszczki duszy
odbijają się na twarzy

Zawsze
kiedy nie mogła zasnąć

siadała na parapecie
i wtedy wśród miliona
gwiazd nie czuła się
już taka samotna

prawie zahaczyła
o niebo choć
księżycowy kamień [...]

Tamtego lata
odeszła niespodziewanie

w liście zawinęła
twoje wszystkie słowa
zaszumiała tylko czasem
wiatrem między drzewami

pojawiała się w myślach
choć nie tego chciałeś
z deszczem spływały łzy

choć uparcie ścierałeś
każdy ślad z duszy
powracała w snach

W oczach brak zwątpienia
uśmiech podnosi brwi

do nieba dziś dalej
niż było wczoraj
trudniej wznieść się
wyżej mając złamane serce

lecz mam ciebie
przychodzisz budzisz moje sny
czasem zanucisz mi
do ucha tamtą melodię

potrzymasz za rękę
wytrzesz rękawem łzy
podniesiesz z kolan
nie wątpisz we mnie

Jeśli to był sen
nie budź mnie
nie chcę dni bez
ciebie ani nocy

nie oddawaj życia
tak łatwo kruszysz
słowa a one ranią
serce na wskroś

i choć gwiazdy gasną
w twoich oczach a
niebo tak trudno znieść
na wątłych ramionach

I nie wiem czego
mi dziś będzie brak

pozostał niesmak twoich słów
lekkość z jaką połamałeś mi
skrzydła choć krwawią
sercu teraz lżej
i jakoś łatwiej oddychać

na nic tysiące chwil
kradzionych momentów nocy
rozmów o niczym i milczenia
może kiedyś za tym zatęsknię

Wyzwalasz w niej
nieodgadnione dreszcze

patrzysz
takim wzrokiem,który
przenika na wskroś

wdrapujesz się
w myśli
wypełniasz pustkę
[...]

W twoich dłoniach
nabieram formy

palcami delikatnie
dotykasz czerwieni ust
spulchnione zagryzasz
kęsami smakujesz powoli

drażnisz szyję ukąszeniem
zostawiasz mokry ślad
na ramionach osiadasz
plecom nadajesz kształtu

formujesz dotykiem boskie
pagórki na ich szczycie
dwie małe wisienki
drżące czekają zerwania

Między kolejnym oddechem
zawiesza się na chwilę

respirator uczuć pompuje
tlen do żył
krew płynie czerwoną
rurką wprost do serca

na krawędzi kolejnego dnia
próbujesz skoczyć
trzymasz się jej
dłoni kurczowo