Jeszcze nie wiem
czy tu zostanę

twoje słowa biją
mnie po twarzy
nie czuję bólu
powoli znikam

mówisz zaczekaj
to jeszcze nie pora
dla ciebie zdejmę
każde moje alter ego

wyczarujesz świat
w którym nie istniejesz

Czasem jesteś jak kamień
zastygasz w milczeniu

patrzysz na świat
przez zamglone oczy
kolejny dzień toczysz
walkę sam ze sobą

gubisz się w tym życiu
w głębi duszy zanikasz
to nie dla ciebie
gwiazdy świecą nocami

słońce nie wschodzi
by cię dotknąć promieniami
nie dla ciebie wiatr szumi
między wierszami

W pustym sercu
jeszcze muzyka gra
i choć miarowo bije
nie należy do nikogo

spopielały słowa na
przetartych listach
oddychają jeszcze
by doczekać świtu

Powinnam tam być
nie puszczać twojej dłoni
przytulić do swego serca
pozwolić spokojnie zasnąć

żałuję ,że nie zdążyłam
dziś to tak bardzo boli
czas nie goi ran,zasklepia
tylko to co jeszcze żyje

dziś obudził mnie o tobie sen
tak niewyobrażalny blisko duszy
obraz na tafli łez zastygł w milczeniu.

Wiem miałam tu
nigdy nie wracać

choć echo mnie woła
szeleści między słowami
to ja jak ptak niechcący
sfruwam by popatrzeć

wracam do swojego gniazda
chociaż prawie nic nie zostało
kilka starych zdjęć na strychu
pamiątek utkniętych po kątach

Wspomnienia palą
mnie słońcem czekam
może jeszcze się spełni

czas gdzie mgliste poranki
pachną deszczem a żółte
słoneczniki łapią się za liście
ramionami kołyszą na wietrze

tam moja niebieska sukienka
przecieka kolorami tęczy
oddycham spokojnie nektarem
słodkich kwiatów i mokrej trawy

ciepłe kałuże po stopami,rozpływam
kropla po kropli spływam do głębi
zanim zdążysz zamknąć mnie w dłoni
za rok wrócę kwietniowym słońcem.
27.O4.

Noc w konturach nieba
przez witraże gwiazd
przenika światło
do zakamarków duszy

między nimi cisza gra
oczy w jeden punkt
wpatrzone
dotykiem dłoni mapa
ciała na horyzoncie

tulisz zmysły tańcem
na linie,balansujesz
przenikasz delikatnie
między palcami drżysz

Jeszcze śpię
wtulona w swoje myśli

już prawie dzień
cięższa od snów
powieka ledwo drga

zawieszona na linie
chwytam się życia
odganiam czarne ćmy
z zakamarków duszy

oddycham płytko
respirator lęku
miarowo podaje tlen

serce szuka odpoczynku
miejsca ,w którym niebo
spadnie w twoje ramiona.

Jest mnie coraz mniej
i coraz mniej mnie obchodzi
tych,których kochałem
zwyczajnie pomijam

przeciekam między palcami
nie umiem wydobyć słów
jestem jak zapisany zeszyt
przepełniony marginesem życia

Gdzieś w nas
zaklęty czas

dojrzewa niczym niezmącona
chwila,pąki róż rozkwitają
ogród serca pachnie
białym bzem a piwonia
zbiera płatki spod stóp

ciepły deszcz spływa
nam strumieniem po
duszy ,ożywia zmysły
miód plastrem koi
zbolałe ,gojące rany