Gałęzie drzew są jak rosnące ramiona nadziei i marzeń. Z biegiem czasu, niespełnione, tracą piękną korę i usychają ...
A czasami ktoś je odcina jednym gwałtownym ruchem ...

Czasami gubię się wędrując samotnie ścieżką życia. Wiatr plącze moje myśli i przynosi strach przed tym co przede mną.

Jesień

W sali balowej puszczy, Pani Jesień wyprawiła bal. Drzewa stroją się w zwiewne suknie z kolorowych liści, udekorowanych kroplami deszczu, jak perełkami. Każde chce być piękne, podziwiane, zupełnie jakby brały udział w konkursie na Miss Jesieni.
Wiatr szeleści melodię między gałęziami, strąca cudne ozdoby z jesiennych kreacji ...
I tylko sosny patrzą zdziwione, co się dzieje. Czy zazdroszczą, że nie mogą być tak piękne?

Zagubiona, dreptam dookoła, mijam te same strzeliste sosny, które łączą niebo z ziemią. Szepty wiatru wabią w nieznane, mgła zsuwa się z wierzchołków drzew i otula chłodem, a stopy grzęzną w dywanie z sosnowych igieł.
A gdyby tak zostawić ślady, to czy ktoś mnie odnajdzie i wyprowadzi na prostą ścieżkę?