Erotyki — Katarzyna Koziorowska

pragnęli wybudować domek
z kart
ale los odszedł
w przeciwnym kierunku
ich miłość do bólu cytrynowa
musiała pozostać niespełnioną pogardą
zaniechanym oddechem
zatrzymanym w biegu wiatrem

nie wiedzieli dotąd
że nawet udaremniony uśmiech [...]

ich miłość zrodziła się
z zapomnianych gwiazd
zwaśnionych w swym istnieniu
odrzuconych
przez upadłe tysiąclecia

ta miłość nie mogła
mieć końca ale nie mierził jej
choćby początek
droga skłócona
pośród zakazanych pustkowi

zrodzili się w ogrodzie jutra
zakazanym sadzie
gdzie z ramion martwych drzew
zwisały zabronione owoce
pękate od soczystego miąższu
rumiane jak zespolone
nocą zmysły

z początku nie wiedzieli że łączy ich
coś więcej niż nienawiść
ich ścieżki dzieliła niepokorna
ściana podobna barwą do [...]

Kocham, aż po brzegi serca,
Twoje płowe, pachnące słodką wiosną
włosy.

Włosy barwy
dojrzewających zbóż,
które wkrótce podarują nam
tchnący cudem i miłością
chleb.

Włosy delikatne niczym [...]

O słodkie, płonące szmaragdy
Twoich oczu, podobne do złudzenia
zielonym migdałom!

Zielone jak młoda, szczęśliwa trawa,
jak zalążki listowia,
zdobiącego przedramiona bzów i jabłoni,
co pragną objąć i przytulić niebo!

Zielone szkiełka, wschodzące,
gdy świat odradza się
z popiołów
po skostniałych nocach, tchnących
mrozem porankach…

Oczy przejrzyste, czyste,
nienasycone i spragnione, bliskie wodom
o niepewnych falach,
z których słońce wydobywa refleksy –
– pozłacane iskierki
tańczące w Twych źrenicach,
gdy [...]

Proszę, zaproś mnie
do swego snu. Choć ten jeden raz.

Otwórz przede mną drzwi –
– szeroko, na oścież – i powitaj czule
pieśnią bez słów.

Zaproś do środka i pozwól czuć się
jak u siebie.
Nakaż usiąść przy stole,
na którym spoczywają
w nieładzie
skrawki minionego wieczora,
ochłapy zdradzonych chwil,
kawałki ciszy – odebranej
samotnemu krzykowi –
– niedopałki pokruszonych słów…

Zaproponuj kawę – ja Ci odpowiem,
że po kawie nie potrafię śnić.

Zasiądź obok mnie, tak niedaleko,
żebym słyszała [...]

Rozbierz mnie z resztek marzeń.
Zedrzyj ze mnie ostatnie wspomnienia.
Przynieś zatraconą łzę, żebym mogła zobaczyć
mój strach…

Szmaragdy Twoich oczu widzą nieskończoność;
miłość, która nie skarży się na przyszłość.

Twoje pięknie wyrzeźbione usta
niosą słodko-kwaśne słowa;
szept jest wyraźniejszy
od zaprzepaszczonego spazmu.

Twoje dłonie… Tak, Twoje dłonie
są obietnicą świeżego jutra,
niewiadomego światła,
wysłużonej krwi, bolesnej modlitwy.

Nie odchodź, zanim nie zapamiętam
Twojego zapachu, [...]

W Twoim zielonym spojrzeniu
dostrzegam lustro dla uczuć.
Na opuszczonych wargach mieszka
resztka blasku.
Twoje wątłe dłonie niosą życie
dla myśli. Wąskie biodra są obietnicą
nieskromnej pamięci.
Jasne włosy drażnią moją namiętność.

Zanim znów opadnę na dno,
zostaw pod drzwiami odrobinę snów.

Słyszę, jak biegną za nami
nasze poplątane cienie.
Widzę, jak czarne niebo otwiera się.
Bóg oprowadza nas po raju.
Nie potrzebuję do szczęścia nic,
oprócz łez. Nawet melancholia nie zdoła
nas obudzić. Nawet zwątpienie [...]

Dziękuję Ci za niepowtarzalną miłość,
tak do bólu serdeczną,
której nie byłeś w stanie mi podarować.

Dziękuję za tę jedną, subtelną myśl
o moich snach, która nigdy
nie znalazła sobie miejsca
w Twej spłoszonej, szmaragdowej duszy.

Dziękuję za nasycony głód,
za ugaszone pragnienie,
które nigdy nie zjednoczyły
w rozognieniu naszych ciał.

Dziękuję za niezapomnianą noc,
za zachwycający dzień,
choć zimna, pusta poduszka
jest wilgotna od niemego krzyku.

Dziękuję za wiosnę i jesień,
za lato i zimę, chociaż [...]

Dostrzegam w Twoich oczach
moją nieobecność, wiarę zaginioną
wśród teraźniejszości.

W zieleni źrenic czai się kłamstwo,
którego żadne z nas nie rozumie.

Płowe włosy szeleszczą na delikatnej skórze,
porzucone wśród nocy dłonie
szukają na wargach odrobiny cienia.

Twoje ciało,
idealne w swojej przeciętności,
karmi mnie zniszczonymi przysięgami.
Choć wiatr szumi ballady
o szczęśliwej samotności, nikt nie rozdzieli
naszych zespolonych zmysłów.

Świat, który nie nadejdzie,
zaprowadzi nas do zmierzchu,
przez [...]

Od kiedy Twe wspomnienie opadło
za powiekę oddali jak senne słońce,
mój dzień stał się stuletnią nocą.

Od kiedy moje serce ocknęło się
z ciszy na Twą obecność,
nie błagam życia o więcej.

Od kiedy wierny obraz Twój mieszka
pod różą duszy, nie ma dla mnie snów
niemożliwych. [...]

Dotkliwe są pieczęcie
Twoich zielonych linii papilarnych
na szorstkiej powierzchni duszy.

Każdy Twój skromny oddech,
każdy porzucony dotyk,
który mi wręczasz, chowam na strychu
pełnym zatęchłych, zakurzonych myśli,
niepotrzebnych już nikomu wspomnień,
wypłowiałych spojrzeń,
niczyich wzruszeń… [...]

Znów tu jesteś. Czuję Cię
aż po krawędź serca,
aż po końcówki rzęs,
aż po granicę piekła…

Znów odnajduję się
w splotach pełnokrwistego snu,
utkanego misternie
z cierpliwych ech,
wciąż nienaruszonych wieczorów.
[...]

Przynoszę Ci
naręcze najpiękniejszych gwiazd,
przez siebie zbieranych.

Przynoszę krew
zachodzącego słońca,
abyś mógł śnić o miłości.

Przynoszę stado marzeń,
żebyś pragnął zastać mnie,
modlącą się [...]

Zanim wpadły na siebie
nasze spojrzenia,
nagle niczym śmierć:
Twoje, burzliwe jak
wczesnowiosenna nawałnica,
oraz moje, mroczne i odległe
niby półmetek nocy,
każdy dzień był ciężką zagadką,
której nigdy nie potrafiłam rozwiązać.

Teraz, gdy czarna perła jawy [...]

Chciałam zacząć
od epilogu,
ale zapomniałam, że wieczorem
wyssałam z kałamarza
ostatnią czarną perłę.
Pióro ktoś grzecznie skradł,
by nie pasło więcej
mojej ignorancji.

Jak teraz wyrazić kojący ból,
co szarpie różą [...]