jest taka miłość
między oknem a progiem
bólem a spełnionym

jest taka miłość
którą karmi się atramentem
przepaloną żarówką słońca
skołtunioną bezkarnością

miłość która mieszka
pod powiekami co zeschły [...]

jesteś mi wiernym wieczorem
przyklejonym do klamki
wschodzącym jak serce
spod poduszki
gdzie hodowałam

jesteś cytrynową światłością
wiszącą
na krawędzi wytrzymałości
u progu niczyjich
oddźwięków [...]

bądź mi krzykiem
żebym mogła zagłuszać
półszeptem
i kościstym muśnięciem

bądź rozżaleniem
żebym rozpieszczała i oswajała
aż po korzenie

bądź świtem
wstępem do bezkresu [...]

zamień się ze mną
na wyrzuty sumienia
są nowe
bez śladów użytkowania

zamień na zetknięcia oczu
na przypadkowe pocałunki
ciał

wiem że wierność
kłamstwu [...]

przeminą łzy
pozostanie utracone cierpienie
od początku znało twoje znamię

przeminie czas
który podzielił nasze wyspy
dokończone wszechświaty
opuszczone konstelacje

przeminie światło pasące się
na łące złudzeń [...]

płoną moje papierowe ślady
na drodze do zbawienia
w proch obracają się domki z kart
nieposłuszne spojrzenia
prosto w twarz anioła stróża
tego samego co zazwyczaj

znów pomyliły mi się wielokropki
wykrzyknik stanął na warcie
nie módl się w moim imieniu
Wszechmocny znów zapomniał
o aparacie słuchowym
i kuli u nogi

chciałabym przytulić do sumienia
całą przyszłość
doświadczyć bólu znanego wyłącznie
z (przy)widzenia
pod płachtą skóry schował się
cały mój bezkształt

pełne ciebie powietrze
każdy haust
najwyższa pora
aby pójść za własnymi krokami
cielesność twojego poematu
pieści do bólu

myśli wysypują się na chodnik
wykrzykniki i pytajniki tęskniące
za obosiecznym piórem
[...]

zasnąć w twoim tysiącleciu
zapiąć na ostatni guzik ciało
rozprostować duszę i wrócić
gdzie ostatnio zmartwychwstałeś

nauczyć się oddzielać czułość
od za ciasnych dłoni
klękać przed tobą i delektować
spijać gwiazdy z warg

z tobą za rękę ruszyć bez strachu
w zbyt odległą wycieczkę
podróż w głąb wypatroszonej epoki
która nie zdołała nas zespoić

połączyć tak boleśnie by zmierzch
nie ranił w przemęczone stopy
księżyc zrzucił z piedestału słońce
które pęknie jak myśl pod napięciem

przeciąg pod powiekami
pora zamknąć okna
i drzwi tak na wszelki
przypadek

wierzę nadejdzie taki wszechświat
spotkają się
nasze zgięte w pół planety
któregoś rozgwieżdżonego poranka
obudzę się tobą
w butach Ikara
z niestrawnym niebem schylonym
nad kartką
z głową pełną odległych myśli
zbieranych po drodze
z czołem pochmurnym
przeciętym bruzdą

powróci jeszcze
taka przyszłość kiedy
wszystkie winy będą w zmowie
powróci by oczyścić
z zarzutów

jest w tobie coś z tej drogi
ginącej w cieniu księżyca

widzę w twoich słowach
nadmiar skradzionych wyrzutów
przemyconych poranków
rozjątrzonych podświadomie skaz

twoje imię odmienia się
przez zupełne przypadki
przez przypadek wybrałeś się
w tę podróż
przez przypadek minęło
czterdzieści jeden lat
przez przypadek Bóg podarował ci
najcięższy krzyż

przez przypadek jestem tu
aby zalęgnąć się w twoim krwiobiegu
w twoich zmysłach
pochłaniającym obłędzie

pomóż mi wyswobodzić się
z czułych ramion krzyża
trochę uwiera mnie
ta korona

jasnoniebieska jest ziemia
pod twoimi stopami lunatyka
spragnionymi nierównych krętych dróg
zakątków nieba bezsennych

na przekór ptakom
rozmawiasz z chmurami
miła jest ci pamięć jezior i drzew
co służyły twojej włóczędze

choć nauczono cię brutalnie
języka ludzkiego
nikt nic nie rozumie
z twojego krzyku co obumiera
na krawędzi parapetu

każde twoje słowo
na mojej duszy
pachnie światłem

list jak otwarta rana
którą pragnę pielęgnować
żeby kwitła
i dawała zakazane owoce

zanim wróciłeś do mnie
z przydługiej nocy [...]

na odwrocie księżyca
spisujesz ból
łzy odmawiają posłuszeństwa

piszesz jątrząc ranę zieloną
aż do uśmiechu
pękła któraś z twoich blizn

myśl o miłości przepadła
z niedokończonym dzieciństwem
chciałabym cię odnaleźć ale cóż
skoro słońce odwraca twarz
a tęsknota pęka na pół?

kocham twoją rzęsistą melancholię
umieram nigdy nie napotkawszy snu
w oczach
umieram po cichu na złość

mój miły wierzę
kiedyś jeszcze się wyśpisz
i obudzisz
by uratować moją tęsknotę

niebieski ptak któremu wiatr
przetrącił skrzydła
od początku wiał w oczy

wiedziałeś w jakim momencie
odwrócić kartkę
już przez kogoś zapisaną
bez marginesów

wiedziałeś kiedy spojrzeć
w zielone oczy śmierci
tak dobrze znane z widzenia

tuż obok jest Bóg
jego omnipotencja
i koślawe kościste kolana

wiem jednak że to pierwszy raz
kiedy twojej duszy zabrakło miejsca
w ciele
o trzy rozmiary zbyt małym
uciskającym na wysokości mostka

powracasz choć nie znalazłeś świata
pośród zdradzonych dróg
mimo że u twoich stóp lunatyka
rozpościerają się łany cierni
podobne snom do jakich nie warto
się przyznawać
do bólu uwierzyć

jesteś na wyciągnięcie
aby zadać mi śmiertelną namiętność
dotykasz miękko mojego oddechu
rozbierasz ze wspomnień
skronie pozbywasz cytrynowych myśli

przebrana w wyjściową melancholię
w nieprzemakalną maskę
bawię się z tobą w śmierć bez skazy
bez zbędnych słów
podaruję ci swoją
opętana krzykliwym deszczem
tęsknotą której nie zastąpi życie

wierzę że podejdziesz dość blisko
bym mogła oswoić twój obłęd