czuję na sercu twoje dłonie artysty
jak wkradają się w przerwę
w życiorysie
pod sufit unosi mnie tchnienie
obiecujące gwiaździsty poranek
słyszę ciszę jak przedostaje się
do krwiobiegu

pora zasłonić za sobą okna
przyjrzeć uważniej niebu co zalęgło się
w kąciku ust [...]

powrócisz choć miłość jest
zapisana w gwiazdach
odnajdziemy ciała
jeśli ból stanie się przeszkodą
dla zbawienia

boję się twojego serca
uciekam przed deszczem
wskrzeszonym przez Boga
nie karm mnie
zwiędłymi wargami [...]

zakochałam się w moim aniele stróżu
ma ten sam kolor serca
co ty

oddałam kromkę chleba
żeby zgasła ostatnia uliczna latarnia
księżyc wdrapał się
na piedestał a niebo rozpadło
na ciszę i żal

zamieszkał we mnie taki czas [...]

przeminą czasy kiedy życie
było piękną pamiątką
po samotności
przeminą czasy gdy śmierć
stanowiła śmieszny dowcip dziecka

zabaw się ze mną
w przyszłość w słowa
o jakie nie warto błagać
rozbierz z ciała pozostaw tylko duszę
pasuje do kroju ust [...]

Wydobądź mnie z cienia pragnień,
podziel się światłem, pożyczonym
na wieczność od miłości.

Prosta jest droga do czułości,
wymierzonej sercem wyrwanym
z odrętwienia.

Kiedy narodzisz się w moim śnie,
przytul do myśli moje smutne ciało,
pogłaszcz czule gwiazdy.
A ja, zadedykowana samotności,
przyniosę Ci moje najpiękniejsze chwile,
najcudowniejszą tęsknotę.

I nie będzie już nas, pozostanie
tylko kilka spopielałych muśnięć,
tylko nowo narodzony wiatr, zrodzony
w przyszłości.

Nie będzie nas, bowiem odrodzimy się
w gwiazdach, zmartwychwstaniemy
o poranku.

Pokaż mi swoje myśli, żebym mogła
nadać im imię bez skazy.
Pokaż sny, żebym potrafiła się w nich obudzić.

Pozwól zapamiętać tę noc, odartą
ze światła ostatniej ulicznej latarni.
Wiem, pewnego poranka zadedykujesz
mi czas, żebym mogła zapoznać
z Tobą zmysły, spowite w cień świecy.
Otulmy się miękkimi, ciepłymi gwiazdami,
które zaznały dziewiczej pieszczoty,
ukojenia pierwszego letniego wieczoru.

Lecz wiem, powróci taka godzina,
kiedy księżyc przejrzy się
w naszych sumieniach, srebrzystych
jak jego blask. I będziemy tańczyć,
spowici w pajęcze sieci, otoczeni balladą
bez zakończenia.

Jesteśmy skazani na wieczność,
której wkrótce zabraknie, żebyśmy pokryli się
oddechem mgieł o poranku, lekkością
obietnic, wypowiedzianych od niechcenia.

Stoję przed Tobą, ubrana jedynie
w czerwone gwiazdy, schwytane
Twoim sercem.
Światło księżyca odbija się we łzach.

Czy milczenie, które nam towarzyszy,
zamieni się w pokorę,
wstyd i obietnicę?
Czy strach kłębiący się w żyłach
powiedzie do półotwartych drzwi?
[...]

Myśli nie pasują do Twojego światła.
Słowa są głośniejsze od krzyku
zaskoczonych przez śmierć.

Chciałam dać Ci najczarniejszą noc,
jeszcze niedojrzałe gwiazdy – postawiłam
jeden krok za dużo.

Czy czas, który otoczyłeś murem
z dłoni, pozwoli nam obarczyć winą
tych, którzy zasłużyli na potępienie? [...]

Nie pomoże nam obcy Bóg,
nie pomoże szept, który tak trudno
usłyszeć w tym mieście.

Trzeba zaczekać, aż zło stanie się
dziecięcą zabawką, pamiątką
po zbyt odległej teraźniejszości.

Zanim nakarmisz duszą nienawiść
przyjaciela, spróbuj dotknąć ziemi,
schwytać niebo w klatkę słów.

Obrazoburczy krzyk nie przebił
gardła, strach odnalazł światło
po drugiej stronie cienia.

Teraz, kiedy światu brakuje ludzi,
pozwól mi poczuć łzy, doświadczyć
nadziei, którą wystawiono na licytację.

Wierzę, powrócą takie dni, kiedy
przyszłość karmiła nas marzeniami,
bicie dzwonu brzmiało jak Twoje imię.

Co z tego, że idziesz pod mrok,
skoro skarcona cisza odbiera Ci miłość?
Co począć, gdy skazany na dożywocie
świat nie może ocucić rzeczywistości?

Podobają mi się znalezione łzy, kocham
światło, które wypożyczyło Twoje imię.
Na końcu uliczki czeka niewyspany
Bóg – On wskaże dalszy ciąg
tej nieudanej powieści bez epilogu.
[...]

Idę poprzez
ubezwłasnowolnione sumienia,
poprzez bezdroża, gdzie czeka
Twój sen.

Trwam w ciemności, nie widzę
własnego oddechu.
Dźwigam na karku obłąkany zmierzch,
podziwiam swój poemat
na dnie podmiejskiej kałuży.

Wybuchł poranek, sypią się
niepotrzebne spojrzenia,
spadają w przepaść urojenia.
Oszukała mnie jeszcze jedna wieczność,
jeszcze jeden proroczy sen.

Zatańcz ze mną, póki trwają
w nas wspomnienia.

Pozbądź się ciała, pozbądź duszy.
Światło, które nadejdzie znikąd,
będzie plamą
na czarnej skórze czasu.

Od chwili, która wybiła
zbyt wcześnie, niesie się echo,
niesie się strach.
Poczuj na własnych słowach
tę prawdę, o jaką wszyscy boimy się
poprosić.

Z płaszcza nocy odpadł
ostatni guzik gwiazdy, horyzont
stoczył poza granicę.

Zranione serca zadają
największy ból.
Szczęście jest tym, czym karmi się
nas w dzieciństwie.

Kiedy zmiennocieplna miłość
dotrze aż do serca,
kwiat jabłoni rozkwitnie
w Twych ustach.

Kiedy owoc naszych zmagań
stanie się niczyim powietrzem,
odejdą gwiazdy,
odejdzie kolejny świt.

Przepędź z przyszłości wspomnienia;
boję się ich bardziej
od samotności,
dobrze przyjmującej się
na łzach.

Piszę dla Ciebie ten list
otwarty, piszę dla Ciebie poemat
moją przekupioną ciszą.

Zanim nasycisz cień spojrzeniami
skazanych na lęk,
pęknie w Tobie dusza,
przeminie bezludny strach.

Pozwól mi zachować tę ciszę,
którą ukryję pośród lęków.
Pozwól mi zanurzyć się w bólu,
nikt go tu nie zna.

Układasz z pustych spojrzeń
czarno-biały witraż, sprzedajesz ciało
po okazyjnej cenie.
Cierniste ptaki odlatują
za margines nieba,
został mi po Tobie tylko
kojący uśmiech
strachu.

A kiedy już zamkną wszystkie drzwi,
kiedy wyważą okna – wstaniesz
jak ten sen, który kojarzy się tylko
z grzechem śmiertelnym.

Zanim odsłonisz przede mną
niebo, które widzę na ścianie
tej celi, mój strach stanie się
bolesną pieszczotą,
wymierzoną wbrew wołaniu
o pomoc.

Bezpieczna przystań stała się
piekłem dla najpiękniejszych myśli,
dla złudzeń, za jakimi śmiało podążam,
jakich stale brakuje.

Ciężkie są Twoje łzy, cięższe
od zaginionych ciał niewinnych.
Wstań, pokaż mi naderwaną ścieżkę
życia, pokaż słowa
tak bardzo zbliżone do tych
najważniejszych.