Wydobądź mnie z cienia pragnień,
podziel się światłem, pożyczonym
na wieczność od miłości.

Prosta jest droga do czułości,
wymierzonej sercem wyrwanym
z odrętwienia.

Kiedy narodzisz się w moim śnie,
przytul do myśli moje smutne ciało,
pogłaszcz czule gwiazdy.
A ja, zadedykowana samotności,
przyniosę Ci moje najpiękniejsze chwile,
najcudowniejszą tęsknotę.

I nie będzie już nas, pozostanie
tylko kilka spopielałych muśnięć,
tylko nowo narodzony wiatr, zrodzony
w przyszłości.

Nie będzie nas, bowiem odrodzimy się
w gwiazdach, zmartwychwstaniemy
o poranku.

Pokaż mi swoje myśli, żebym mogła
nadać im imię bez skazy.
Pokaż sny, żebym potrafiła się w nich obudzić.

Pozwól zapamiętać tę noc, odartą
ze światła ostatniej ulicznej latarni.
Wiem, pewnego poranka zadedykujesz
mi czas, żebym mogła zapoznać
z Tobą zmysły, spowite w cień świecy.
Otulmy się miękkimi, ciepłymi gwiazdami,
które zaznały dziewiczej pieszczoty,
ukojenia pierwszego letniego wieczoru.

Lecz wiem, powróci taka godzina,
kiedy księżyc przejrzy się
w naszych sumieniach, srebrzystych
jak jego blask. I będziemy tańczyć,
spowici w pajęcze sieci, otoczeni balladą
bez zakończenia.

Jesteśmy skazani na wieczność,
której wkrótce zabraknie, żebyśmy pokryli się
oddechem mgieł o poranku, lekkością
obietnic, wypowiedzianych od niechcenia.

Stoję przed Tobą, ubrana jedynie
w czerwone gwiazdy, schwytane
Twoim sercem.
Światło księżyca odbija się we łzach.

Czy milczenie, które nam towarzyszy,
zamieni się w pokorę,
wstyd i obietnicę?
Czy strach kłębiący się w żyłach
powiedzie do półotwartych drzwi?
[...]

Zielonooki ósmy cudzie, jaka droga
przywiodła Cię do mojego snu?
Widzę w Tobie świeże ślady
po ostrzu miłości, widzę ciszę,
która nie pasuje do mojego serca.

Wciąż słucham modlitw wiatru,
wplecionych w jasne włosy,
nazwanych przez nieposłuszne wargi…

Proszę Cię, mój jedyny śnie, wstąp
czasem do mojego nieba, pocałuj
moje słońce, przepędź zbędne chmury…
A kiedy zmysły, wyczerpane
ustawicznym czekaniem, zanurzą się
w Twoim jeziorze, zanurzą pośród
nieprawdziwych słów, nasze ciała
będą już w pełni nasze, w pełni samotne,
odrzucone, złaknione koszmarnych snów…

I choć dowiemy się, że światło
nie powróci, dla nas będzie lśnił
bezkresny poranek, słońce utkane
z Twoich uśmiechów.

Znów brakuje słońca w moim śnie.
Znów kocham się
z niedokończonymi marzeniami,
jeszcze raz dotrzymuję słowa milczeniu.

Zanim kolejny zmierzch
powstanie z martwych, zanim ból
będzie miał słodki smak cytryny,
Twoich niedokończonych warg…

I już nic nie pomoże – ani słona krew,
ani czarna jak noc kawa – wzejść
ponad niebo, ponad sklepienie raju,
gdzie już nie ma bólu,
gdzie już nie ma słów…

I czarne staną się pamiątkowe chwile,
białe staną się pragnienia, wciąż pędzące
pod wiatr, płynące wbrew rzece.

Tylko Bóg będzie taki sam – i miłość,
którą podarował nam zbyt wcześnie.

Kochany, zanim zamkniesz za sobą
drzwi do mojego serca, przyznaj,
warto było kochać choć przez jeden świt.

Najmilszy, mimo że gwiazdy szepcą
nam do snu, nie pozwólmy odejść
teraźniejszości. Zgódźmy się, aby miłość –
choć cicha i niedokończona –
rozbłysła w naszych marzeniach,
w objęciach pustych ramion.

Zanim wzejdzie gwiazda ostateczności,
przyozdób moje usta pierwszym
pocałunkiem, przekonaj wspomnienia
do uśmiechu, choć na próbę.

Proszę, wróć choć na moment
w moim bezludnym śnie, pokaż, że nawet
ja zasługuję na światło, zasługuję na ciszę.

Karmisz mnie słowami, które są puste
jak krokodyle łzy.
Poisz słonecznym blaskiem,
słodkim jak cytryna…

Póki pozostaniesz moim jedynym cieniem,
póki strach nie zapuka
do uchylonych drzwi – będę szła dalej,
poprzez czarne łąki sennych obaw,
poprzez nocne nieba, nieskalane
najdrobniejszą gwiazdą… [...]

Kochany, zanim zamkniesz za sobą
drzwi do mojego serca, przyznaj,
warto było kochać choć przez jeden świt.

Najmilszy, mimo że gwiazdy szepcą
nam do snu, nie pozwólmy odejść
teraźniejszości. Zgódźmy się, aby miłość –
choć cicha i niedokończona –
rozbłysła w naszych marzeniach,
w objęciach pustych ramion.

Zanim wzejdzie gwiazda ostateczności,
przyozdób moje usta pierwszym
pocałunkiem, przekonaj wspomnienia
do uśmiechu, choć na próbę.

Proszę, wróć choć na moment
w moim bezludnym śnie, pokaż, że nawet
ja zasługuję na światło, zasługuję na ciszę.

Jesteś cały w moich łzach.
Czekam na Twój najpiękniejszy czas,
na chwilę, kiedy powróci
słońce, wzejdą pierworodne
kwiaty.

Dotykam czule Twoich słów,
wypowiedzianych tylko dla mnie,
pełnych namiętności, pełnych spełnienia…
Twoje szczęśliwe łzy
są źródłem zielonookiej nadziei, [...]

Tajemniczy Malarzu,
bez pytania, bez zgody pokolorowałeś
mój czarno-biały świat.

Niebo znienacka stało się czerwone,
uśmiechy przemijających ludzi –
rozkosznie pomarańczowe.
Moje sny ociekały żółtym odcieniem,
poranek z dumą występował w zieleni.
Życie mieniło się na niebiesko,
śmierć była po prostu granatowa. [...]

Rozpoznałam Cię, choć wiedziałam,
że mnie nie znasz. Wkroczyłam
w Twoje życie jak jutrzenka, zwiastująca
jeszcze jeden kryształowy dzień.

Wzięłam w dłonie cały Twój świat,
przytuliłam do wyludnionego serca,
do wspomnień, które zginęły
wreszcie w przywidzeniach przyszłości,
przysiadły na parapecie i bez wstydu
obserwowały nasz ból,
ból zmieszany z nostalgią.

Nasze zmysły łapczywie pragnęły
współczucia, lecz miłość zamknęła
nam usta, uwięziła ponad niebem,
gdzie nie sięga nadzieja, nie sięga Bóg.

I choć stracę panowanie nad gwiazdami,
choć żal pozostanie tylko
spokojnym mirażem, zrodzisz się
w moim dotyku, w pieszczocie,
której stale brak nieśmiertelności.

Nie kazałeś mi tańczyć
w naszym pierwszym wspólnym śnie.
Pamiętam, wziąłeś mój czas
w ramiona i podarowałeś
najpiękniejszy strach.

Lecz ja się nie bałam. Świt
w moich dłoniach przepędził
niepotrzebne ciała, pozbył się
zbędnych gwiazd, bezużytecznych chwil,
które dedykowałam
czarnoskórym pustyniom.

Wraz z pierwszym dziewiczym listem,
przesłałeś mi odrobinę przyszłości,
abym zaufała pragnieniom,
wskrzesiła najwspanialsze godziny,
kiedy to czułość zmagała się
z niepewnością, kiedy to ziarna
konstelacji obumierały
w naszych wspólnych dłoniach.

Odwiedziłeś mój sen. Byłeś
cały utkany z gwiazd, cały ze świtu,
który niesie miłość w kwitnącym sercu.
Dotykałam Twojego cienia,
muśnięcia duszy dawały łzy i ukojenie.

Czułam całą sobą Twój strach,
nienapoczęty lęk, w którym masz samotnię.
Zanurzałam oddech we włosach,
delektowałam ciszą łączącą
pocałunki splecione z czułości,
wzniesione na podwalinie pożądania.

I choć krzyczała północ,
i choć marzenia zmieniały się
w przyszłość, moje ciało umierało,
powierzone Tobie, oddane
westchnieniom purpurowym jak wiatr,
który niesie pierwszy list wiosny.

Rozebrana do samych gwiazd,
czekam cierpliwie
na twoje pierwsze spojrzenie,
na pierworodny dotyk.

Przychodzisz, choć wiem, że czas
spóźni się na to spotkanie.
Dotykam z namaszczeniem duszy,
pogrążam się w nieskończonym źródle
pocałunku.
[...]

Nie wynurzaj się spod powiek,
najcudowniejszy śnie.
Nie opuszczaj równie grzesznie,
jak przyszedłeś. Pragnę delektować się
Tobą, gdy mojej codzienności
zabraknie ciepła, nie wystarczy
zielonego westchnienia.

Chcę rozkoszować się skórą,
niegrzecznym zmartwychwstaniem
w moich objęciach.
Przykrywam się miękkim, przytulnym ciałem,
aż po serce, otulam pięknem
rzeźbionym niby w marmurze,
niby w oddechu snu.

Scałowujesz zachłannie łzy
z mojego sumienia, przygarniasz szept,
w którym wciąż lęgnie się mój krzyk.

I wiem… Pewnego dnia zabraknie snów,
zabraknie żalu i łez po tym,
co mogło łączyć, a co nagle podzieliło.