Jestem sobą, samotną osobą, w co raz samotniejszym świecie...

Bo czy normalnym jest, że mając wszystko czego tak naprawdę każdy pragnie, czuję jakiś brak, nieuzasadnioną pustkę, niedosyt?

Bo czy normalnym jest, że porażka i cierpienie mnie wzmacniały, a teraz...mając wszystko, czuję jak słabnę?

I w końcu... czy normalnym jest, prowokować kłótnie i łzy,
po to by przez chwilę się wzmocnić?

Ala zadzwoniła, Martyna napisała, Kamila chciała się spotkać...

A ja? A gdzie w tym wszystkim jestem ja?

I z jednej strony powinnam cieszyć się, że mi o tym mówisz...a z drugiej ciężko zasypiać i budzić się ze świadomością, że zawsze znajdzie się ktoś ważniejszy ode mnie...

Bo w końcu pojawił się ktoś, kto zmienił wszystkie moje życiowe plany. Ktoś, kto sprawił że kariera przestała być dla mnie najważniejsza. Ktoś kto sprawił, że jedyne co liczy się dla mnie to by być właśnie z Nim do końca życia.

Jakie to żałosne, że nie zadziałało to w drugą stronę...nieprawdaż?

To prawda...rozum i serce rzadko się ze sobą zgadzają, ale nie powinniśmy słuchać tylko jednego z nich, nie powinniśmy ślepo mu zawierzać.

Serce wściekłe na rozum, za to co myśli,
Rozum wściekły na serce, za to co czuje...

*

Gdy żadne rozwiązanie nie jest dobre...

Największym skarbem świata jest osoba, która potrafi poprawić Ci humor, nawet jeśli uważasz że nic i nikt nie jest w stanie go polepszyć...tylko taką osobę warto kochać.

Jeśli naprawdę kogoś kochasz, to mówisz mu o tym niezależnie od tego czy jest dobrze czy źle...

Bo moja wiara słabą będzie, gdy i Ty nie uwierzysz...

Bo moje starania słabymi będą, gdy i Ty nie zaczniesz się starać...

Bo moja walka z góry przegraną będzie, jeśli i Ty nie będziesz walczyć...

I znów zbudowałeś w koło siebie mur...boję się, że drugi raz się przez niego nie przebiję...