Deszcz krople zostawia na szybie.
Myśli ciężko utrzymać na smyczy.
Wiodą na pokuszenie lub zatracenie.
W takie dni najłatwiej się zgubić

Ostatnio moje myśli wiodą do nikąd.
Zbyt dużo znaków zapytania

Bycie normalnym nie jest moją mocną stroną,
nawet papierosa próbuję odpalić odwrotnie

W mojej ciszy jest dużo hałasu
Panuje w nim nie ład i trud zrozumienia Słowa niewypowiedziane
Pytajniki bez odpowiedzi
Więc słucham jej, daje ponieść się myślom Czy to Ty w niej jesteś, czy tylko moja wyobraźnia podpowiada obrazy?

Daj mi znak, jeden mały znaczek albo drogowskaz postaw. Narysuj mapę, tylko dużą, bo potrafię się zgubić. Pokaż, w którą stronę mam iść i którą drogę obrać, bo teraz na rozdrożu stoję...

Zostawiłeś mi chaos w głowie.
Myśli poplątane,
nie pasują do siebie.
Próbuję ułożyć je do snu,
Ogarnąć, uspokoić, wyciszyć.
Szukam odpowiedzi w słowach,
Gestach Twoich.
Nie potrafię!!!
One jak wąż wyślizgują się,
Oplatają coraz ciasnej umysł...
Złap je, nadaj kształt,
Niech, choć na chwilę będę wolna...

Czas...
To wróg czy przyjaciel?
Priorytety...
Co jest ważne a co nie?
Obojętność...
Mamy jej zbyt dużo?
Kłamstwo...
Czy starczy sił, aby nikt się nie dowiedział?
Szacunek...
Ja szanuję Ciebie a Ty mnie?
Zaufanie...
Raz utracone można odbudować?
Obecność...
Odejdziesz czy zostaniesz?
Wsparcie...
Czy zapytasz, jak minął dzień, jak czuję się?
Zaangażowanie...
Czy można chcieć jeszcze więcej?

W ciszy szukam słów, w oczach potwierdzenia, w dotyku zapewnienienia