Nam umierać nie kazano
Nam zabijać nie kazano
Choć do ręki broń dawano
Choć znak krzyża powtarzano

Nikt nam życia nie przywróci
Nikt rodziny nie obroni
Wojna! – mówią z przekonaniem
To przez wojnę! – powtarzają

Wojna na front iść nie każe
Nie przez wojnę uciekamy
To przez ciebie zły człowieku

Do Śmierci idziemy dwójkami

Co za samolubstwo

tak sobie umrzeć
być i nagle
zniknąć
zamknąć oczy
i nic więcej nie powiedzieć

co za samolubstwo
tak odejść po cichu
zostawić po sobie
oczy pełne łez
i wargi blade
z tyloma
niewypowiedzianymi słowami

Inspiracja: Wisława Szymborska, "Kot w pustym mieszkaniu"

Byliśmy na Księżycu,
tworzymy superkomputery
i telefony, które mają wszystko,
co tylko zapragniemy.

Przeczytaliśmy miliony książek,
napisaliśmy setki esejów
i wygłosiliśmy dziesiątki wykładów.

Chcemy lecieć na Marsa,
pływać z wielorybami
i latać jak ptaki.

A za to

Porzucamy przyjaźnie,
nie widzimy miłości,
niszczymy rodziny.

Tacy jesteśmy szczęśliwi,
bo przecież

Rządzimy światem.

jakże piękne są słowa
te nieśmiało przemilczane
te gdzieś zapodziane
te…

jakże piękne są słowa
które kryją się w spojrzeniu
uścisku dłoni
dotyku warg

jakże piękna jest cisza
między szczęściem a wiecznością
cisza
która kryje w sobie
miłość