Pamiętam cierpienie które wciąż
Krzyczy z mojego wnętrza
Pamiętam upokorzenie
Pozwoliło uwierzyć że to ja jestem ta zła
Pamiętam smutne godziny wielu lat
Samotność która wypalała piętno

Wtedy gdy mogłam iść wprost po piękno

I dalej nie rozumiem czym jest wybaczenie
W jaki sposób odebrać tej pamięci moc
Gdy dobrze wiem jak i kto
Mi zrobił krzywdę
Moja mściwość uderza
I gra w karty by
Zapłacił każdy z nich
Dokładnie tyle ile mi zabrali

F*ck the patriarchy

* "Hope" is the thing with feathers *

Wgląb czeluści niczym Dante
Nie odpuści nigdy
Strach
I niemoc
W tym jest ta sila
Aby zejść do piekła
Wszysko zapamiętać
Wspomnienia i tu i teraz
Jeszcze marzenia
Jeszsze ja
Nie powiedzialam ostatniego słowa
Nie powiedziałam do widzenia
Znowu się zaczyna wszystko od nowa
Nie mam gdzie się schować więc
Piszę ten wiersz

Świst zabija przestrzeń
Pomiędzy sekundami ta decyzja okrutnieje
I choć nie byłeś winny od dawna niosłeś w sobie odpowiedź
I nawet śmierci bezradnie opadają ręce
Nigdy nie wiesz która to będzie chwila
Czas rozciąga się i nagle urywa
I gdy robisz rachunek sumienia na palcach
W wielkim zdziwieniu mijasz
Pozostają rzeczy najważniejsze
Powietrze i słońce
Gdy oczy zamkniesz
I ostatni raz poczujesz ciepło
Zrozumiesz że wszystko to nie było nic warte
Na końcu oddycha miłość
Wychodzi orkiestra
Nastaje wieczna ciemność
A ty nie usłyszałeś już ostatniego dźwięku
Bo to nie o Tobie była ta piosenka

usłyszysz mnie kiedyś w innej galaktyce
rozumiejąc że już niczego się nie wstydzę

You struggled and cursed me
As if I were to blame
But I don't deny it
I wasn't easy to tame

When the flicker has sparkled
And nights made it long
How many years it took you
To see on your own
That nothing was dying
It lied in the snow
And it froze and it stayed
Living but cold

- I called it love

zawieszam się nisko
Ognisko
Wygasło we mnie nie ma
Iskry

Sama w sobie ciemności
Udzielam sakramentu akceptacji

W samotności drzwi otwierają anioły
Otworzą mi gdy światu wystarczy
Mojej obecności

kruszysz się we mnie
nie wiem gdzie dokładnie
na pewno gdzieś na dnie
tego kim jestem
a Ty?
kim jesteś
kruchy świadku mojego odbicia

odruchy bezwiednie składają się z
tych momentów w których było umiarkowanie
dobrze [...]

Dajesz mi mizerne ultimatum mogę nie żyć jutro
tak samo
Jak nie żyję kazdego innego dnia
Coś we mnie prosi o rozapcz
Nie umiem dokonać niczego innego oprócz
Rozdarcia
Chcę z Tobą zostać
Bo z Tobą przyszłość tak samo niepewna
I tak samo skrzyć się będą moje marzenia
Niczym niezrealizowany w pączku kwiat

Twoje włosy pachniały
wszystkim co miałam
chociaż nie umiałam kochać być kochana
nie umiałam
Ciebie doznać przeżyć przeistnieć
nie umiałam dotknąć przeczuć przetrwać
nieuciec
nie umiałam cierpliwości
wyrozumiałości dla ran dla Ciebie
nie umiałam być

chociaż
miałam wtedy wszystko

błękitne niebo
spogląda w moje oczy
i obłoki daremnie szukają
odbicia szklanych sosen spod
wiatru wynurza się światło
mknie
poprzez przestrzeń
dodając niedopowiedzeń w załamaniach jestem

niedzisiejsza
niewczorajsza [...]

Cisza doskwiera
Plamy na słońcu
Nocne przebarwienia świat(ł)a

Pustka odczynia
Wszystkie słabości
Moja wiara jest nag(ł)a

Kruszeje dotyk
Barwi oddech
Byłam tam byłam widzia(l)na

Pozwól mi się zbierać na granicy istnienia
Moje ciało pragnie czegoś innego
Umysł naświetla złe drogi
Pozwól mi się gubić

Wierzę w Ciebie chociaż
Nigdy w nikogo nie wierzylam
Pochowałam jedno ciepło

Straciłam Cię ze snów
Moja wina jest olbrzymia
Ale nie każ mi zaczynać od ciemności
Daj się powstrzymać

Obudziłeś we mnie tęsknoty
Obudziłeś we mnie dom

A teraz jesteś obcy
I obco mi tu

Uważaj na mnie, gdy tonę
Nawet jeśli nie śnię już o Tobie

Ścierasz mi z powiek wszelkie granice
Nie wiem gdzie sie zaczynam o świcie
Jaśniejesz
Ogląda się pośpiech za siebie
Powiedz
Ja nie znam słów ani wiele nie mogę
Bądź mi czymś nowym
I obcym

Potrzeba mi innych planet
W dusznym pokoju stroniącym od nazw
Pełnym od ciszy
Uśmiechnij się nic mnie bardziej nie zachwyca niż
Powiew ciepła od Twego stalowego odbicia

Nie umiem
Życie
Blask zabiera unieść się wzajemnie
Na rękach pełnych tworzenia
Nie tego co trzeba odejść
Tamten kominek daleko w lesie wciąż płonie a z nim lasy nie przeraziły Cię
Krajobrazy zniszczeń  moje upadłe oczy
Sama miałam za nic
Mogłeś wczesniej uwierzyć w gwiazdy
Nim one zwątpiły w nas
Prowadzić
Wolałeś zagrać nimi w karty
Jeszcze nie wiesz że za wszystko trzeba
Będzie zaplacić płacz
Mój się odbił i wraca
Wpada w Twoje ramiona nie opuści
Cię nim skonasz
Nadchodzi zmierzch przymknij oczy
Ostrzegam Cię z przyszłości

Nie wiedziałeś o co prosisz