wylewam wciąż morza słów
by wyrzuciły mnie na brzeg
choć widzisz że gdy tonę znów
nie mam już sił więc łapię Cię

i kogo winić mam
za ten banalny stan
jeśli nie siebie
jeśli nie mnie

i kogo kochać mam
za każdy błąd i mnóstwo dram
jeśli nie siebie
jeśli nie mnie

to najtrudniejsze
i choć tak nie chcę
w stronę destrukcji iść
tam widzę światło
gdy wszędzie ciasno
tam idę gdy nie patrzy nikt

więc idę w stronę tragedii
poeci mnie tędy już wiedli
gdy rozpacz pukała do drzwi
bo oni sie nie rozwiedli

idę [...]

Myślę że jesteś
jedyną obrazą mojego istnienia
jak grymas na twarzy
załamanie światła
Pozowanie kiedy tak naprawdę Cie nie ma

Myślisz że jesteś
Odpowiedzią
Jesteś jedynie smutnym przystankiem
W moim istnieniu

Nie było Cię na tyle
żeby ze mną być

To wszystko inne nigdy nie liczy się
gdy patrzysz pełny pełni
Nic nigdy nie uzupełni
Utraconych chwil

Człowieku
Byłam Ci na wyciągnięcie ręki
Opoką
Gdy w Tobie nabrzmiały łzy
Jaki
Był sens pozostawienia mnie

Byłeś jedyny który rozumiał
I umiał osaczyć i znaleźć ten umiar
Wciąż błądze jest już za poźno
Szukasz mnie na próżno

Twoje słowa utkwiły
Niczym poezja we mnie
Róże rozkwitły
A potem zwiędły i piosenka
Utkwiła we mnie jak kolec
który nie chce odczepić się
ale go kochasz
a on wciąż boli Cię

Szepty wierzby podpowiadają mi
Że musze udać się gdzieś indziej

Moja karma rozumie Twoją

Złość już nie tkwi w ostrym kącie
A zaokrągla się perspektywa

Wielka szkoda ominąć zderzenie najjaśniejszych gwiazd

Może to po nas
Tylko o Tobie umiem pisać

Już wiem
Ale Ty nie wiesz jeszcze
Jak smakowało moje cierpienie

Pamiętam cierpienie które wciąż
Krzyczy z mojego wnętrza
Pamiętam upokorzenie
Pozwoliło uwierzyć że to ja jestem ta zła
Pamiętam smutne godziny wielu lat
Samotność która wypalała piętno

Wtedy gdy mogłam iść wprost po piękno

I dalej nie rozumiem czym jest wybaczenie
W jaki sposób odebrać tej pamięci moc
Gdy dobrze wiem jak i kto
Mi zrobił krzywdę
Moja mściwość uderza
I gra w karty by
Zapłacił każdy z nich
Dokładnie tyle ile mi zabrali

F*ck the patriarchy

* "Hope" is the thing with feathers *

Wgląb czeluści niczym Dante
Nie odpuści nigdy
Strach
I niemoc
W tym jest ta sila
Aby zejść do piekła
Wszysko zapamiętać
Wspomnienia i tu i teraz
Jeszcze marzenia
Jeszsze ja
Nie powiedzialam ostatniego słowa
Nie powiedziałam do widzenia
Znowu się zaczyna wszystko od nowa
Nie mam gdzie się schować więc
Piszę ten wiersz

Świst zabija przestrzeń
Pomiędzy sekundami ta decyzja okrutnieje
I choć nie byłeś winny od dawna niosłeś w sobie odpowiedź
I nawet śmierci bezradnie opadają ręce
Nigdy nie wiesz która to będzie chwila
Czas rozciąga się i nagle urywa
I gdy robisz rachunek sumienia na palcach
W wielkim zdziwieniu mijasz
Pozostają rzeczy najważniejsze
Powietrze i słońce
Gdy oczy zamkniesz
I ostatni raz poczujesz ciepło
Zrozumiesz że wszystko to nie było nic warte
Na końcu oddycha miłość
Wychodzi orkiestra
Nastaje wieczna ciemność
A ty nie usłyszałeś już ostatniego dźwięku
Bo to nie o Tobie była ta piosenka

usłyszysz mnie kiedyś w innej galaktyce
rozumiejąc że już niczego się nie wstydzę

You struggled and cursed me
As if I were to blame
But I don't deny it
I wasn't easy to tame

When the flicker has sparkled
And nights made it long
How many years it took you
To see on your own
That nothing was dying
It lied in the snow
And it froze and it stayed
Living but cold

- I called it love

zawieszam się nisko
Ognisko
Wygasło we mnie nie ma
Iskry

Sama w sobie ciemności
Udzielam sakramentu akceptacji

W samotności drzwi otwierają anioły
Otworzą mi gdy światu wystarczy
Mojej obecności

kruszysz się we mnie
nie wiem gdzie dokładnie
na pewno gdzieś na dnie
tego kim jestem
a Ty?
kim jesteś
kruchy świadku mojego odbicia

odruchy bezwiednie składają się z
tych momentów w których było umiarkowanie
dobrze [...]

Dajesz mi mizerne ultimatum mogę nie żyć jutro
tak samo
Jak nie żyję kazdego innego dnia
Coś we mnie prosi o rozapcz
Nie umiem dokonać niczego innego oprócz
Rozdarcia
Chcę z Tobą zostać
Bo z Tobą przyszłość tak samo niepewna
I tak samo skrzyć się będą moje marzenia
Niczym niezrealizowany w pączku kwiat

Twoje włosy pachniały
wszystkim co miałam
chociaż nie umiałam kochać być kochana
nie umiałam
Ciebie doznać przeżyć przeistnieć
nie umiałam dotknąć przeczuć przetrwać
nieuciec
nie umiałam cierpliwości
wyrozumiałości dla ran dla Ciebie
nie umiałam być

chociaż
miałam wtedy wszystko

błękitne niebo
spogląda w moje oczy
i obłoki daremnie szukają
odbicia szklanych sosen spod
wiatru wynurza się światło
mknie
poprzez przestrzeń
dodając niedopowiedzeń w załamaniach jestem

niedzisiejsza
niewczorajsza [...]