W górach jest magia, wszędzie. Rozpuszcza miękką falą mgły nad dolinami i złoci liście drzew. Układa chmury, błoci ścieżki i wygina gałązki. Zbliża ludzi, popycha ich ku sobie tajemnicą ostrych kamieni. Oddaje szum ich sercom, omiata twarze zapachem szczytów. Daje radość, zaufanie, pewność. Rozpuszcza granice, pomaga wytrwać. Rodzi miłość silną i cierpliwą, pełną łagodności i górskiego spokoju. Śni o anielskich romansach...

Jakie to przykre i dołujące, że budzę się każdego dnia z myślą o Nim i wiem, że nie będzie ze mną, jeszcze nie dziś, jeszcze nie teraz. A jednak czuję codziennie jego ramiona, wyobrażam sobie jego twarz, przypominam każdy uśmiech skierowany do mnie. I ja też uśmiecham się z nadzieją, że wszystko będzie dobrze i marzenia się spełnią, a wieczorem płaczę, bo jest mi pusto i cicho.

Usiadłam na parapecie podciągając nogi pod brodę. Przymrużyłam oczy. Teraz On był ze mną, tu, w tym pokoju, w tym zyciu. Mocniej zacisnęłam powieki. Całował mnie, a ja oddawałam pocałunek.
Otworzyłam oczy i po moich policzkach pociekły łzy. On, tylko On był dla mnie ważny, a Jego nie ma. Śpi... Ja wiem, że się nie obudzi, a jednak przepełniona nadzieją spoglądam co chwilę na drzwi jakby On miał w nich stanąć i wykrzyknąć " To tylko grypa, już jestem!"
Jeszcze nigdy śmierć nie była tak nieodpowiednio ubrana jak teraz. Obudź się, kochanie - szepczę nadal w ciemności.

Nadzieja zakiełkowała we mnie. Cisza dzwoniła w uszach kiedy biegłam do Ciebie korytarzami marzeń. I pierwszy raz od roku dobiegłam do Ciebie, do Twoich oczu pełnych miłości. Nadzieja była już mną, albo to ja byłam nadzieją. A Ty przytuliłeś, pocałowałeś i przeprosiłeś - pierwszy raz widziałeś łzy na moich policzkach.
-Ciii... - szeptałeś do ucha przez całą noc.