Witaj.
Wdziecznosci nie jestem wstanie w słowa swe ubrać , gdyż jest ponad nimi.
Zycie swe Tobie zawdzięczam
I krew twą w dobroci oddaną
Doceniam jak nic w świecie
Niech słońce zawsze swój promyk na Ciebie skieruje , gdyż na to zasługujesz

Mieszam w swym życiu
Gdy nie ma Cie obok
Robię szelestnie wiele uchybień
Natłok łez wylewam
Odrobinę poległam.

Wierzę, że u Ciebie wszystko na miejscu
Życie swe układasz po myśli
A myśli nie ciążą Ci ciężarne po głowie

Widzieć Cię pragnę, choć bolesność tego
przeżycia równa się z krańcowym tchem oddanym, gdy symulujemy nieznajomość swych tajemnic oraz ust.