cienki łamliwy kwiat
wyrósł na ubogiej mogile

dziecko całe życie
musiało być silne

teraz gnie się pod groszkiem rosy
huśtawka z wątłych listków

zieleni słabość

stoją w nas jak posągi od lat nietknięte światłem
ludzie na których śmieliśmy spojrzeć z wyższością
inwalidzi
niewładni
zaszczuci chorobą

stoją nam w źrenicach tak samo niepotrzebni
rozwleczeni pod skórą

wciśnięci w każdy ubytek naszego ciała
odtrąceni
przeinaczeni

zrośnięci z naszymi rękoma
gdzie one tam są oni

patrzą czekają
wrócą

najwcześniejsze które pamiętasz
one widziały nasze pierwsze
spływające do przyćmionych strwożeniem ust
na sali porodowej
w inkubatorach białych kokonach tkanin
ramionach położnych

my wyciągnięci na brzeg
z wód ciszy nie nauczeni
blasku twarzy
roślin żyrandoli płuc

patrzyliśmy zdumieni na płacz
naszych matek nie rozumiejąc
bólu w lędźwiach opuchniętych nóg
szwów na brzuchu

trzeba było nam poczekać długie lata
a one musiały wypalić szlochem
własną pierś
by ich łzy dotarły nam do pamięci
by świeciły w niej jak nóż

"Do swoich snów człowiek dopiero
przez cierpienie dorasta"
- W. Myśliwski

dziecko powite bez ramion
które nie przytuli
nie zamknie czyjegoś świata
w promieniu własnego oddechu

mężczyzna co nigdy nie zobaczył
twarzy ukochanej [...]

ilekroć ktoś ci powtarza
abyś nabrał dystansu do siebie - uważaj
bo można odbiec od swojego ciała tak daleko
że pewnego dnia zapomnisz
rysów własnej twarzy
charakteru pisma palców na wietrze

przestaniesz słyszeć delikatne załamania
w głosie
gdy mówisz o wzruszeniach zdarzeń drobnych
jak odwołana premiera smutku [...]

godność
to w polsce takie piękne słowo
kowalski znosi chorobę godnie
to znaczy grzecznie przy zgaszonym świetle
nie naprzykrzając się polityce
nie organizując strajków

przytula łkającego syna
mówi że chce zdążyć przygotować wielkanoc
nim odejdzie
by pan jezus mógł zstąpić [...]

według statystyk
blisko połowa dzieci
z zespołem downa
zapada na wrodzone choroby serca

rodzajów jest cała gama
szansa taka jak spadnie śnieg
na wigilię
nie spadnie
one - śmieją się głośno zaraz płaczą
biegną po cukrowej wacie chmur sfruwają
bosymi stopami grzęzną w ziemi zdumione
końcami codziennych spektakli -
tym że łzy wysychają
tym że radość przemija jak miłość kolibra
tym że szarlotka mamy nie urosła

tym że być może nigdy
się nie zestarzeją

wspięte na palce
wrosną w słońce
jak maj co gubi rzęsy
białe baletnice

obumarła stara ciotka
ta zdziwaczała samotna
co mieszkała z psem jedynie

zjechała się rodzina
bliska daleka
odpięli jej kolczyki
zdjęli naszyjnik bransoletkę
opróżnili z monet kieszenie
przejrzeli zęby

odetchnął w kącie
osierocony pies -
poluzowaną obrożę zdjął sobie sam
już dawno

wystarczy przyjść
nie poetycko z naręczem słów
jak cięte kwiaty czy pełne walizki
- trzeba przyjść na czas
ściągnąć chustkę smutku z oczu
pragmatycznie
trzeźwy jak zegarek
trzeba przyjść -
choć nie wiesz co z tym przyjściem
począć
zawieźć do szpitala otworzyć drzwi [...]

na kartce wydartej ze szkolnego zeszytu
w linie stron sześćdziesiąt
podarowanej z równą miłością
z którą ofiarowuje się kroplówkę szklankę wody
pocałunek w mokre powieki

długopisem z odklejającą się podobizną
myszki miki kaczora donalda
(proszę o wybaczenie)
wściekle zielonym długopisem
piszącym na niebiesko a precyzyjniej [...]

chciałbym cofnąć czas dla miłości
chciałbym cofnąć czas
by zwyciężyć w niej śmierć

chciałbym
spotkać pewnego człowieka sprzed lat
mężczyznę ze straszną deformacją twarzy
który codziennie mijał mnie na ulicy

powiedzieć do niego wielkie nic
powiedzieć pamiętałem tyle czasu
pan nawet nie ma pojęcia

zatłoczone korytarze na onkologii
chłopczyk o zaczerwienionych oczach
dotyka brzucha wychudzonej matki
- byłeś kiedyś tutaj wiesz - naprowadza jego rękę
tu gdzie pępek
teraz już byś się nie zmieścił

[teraz ona się nie mieści]
wychodzi garściami
włosy rzęsy
jak mleko w piersi
dla nieżywego dziecka
białe nieważne dłonie

synu zwiędły te kwiaty coś przyniósł ostatnio
odpada płatek z ciemnego serca łodygi
gnije
rozpękło się światło jak żołądź żałobnie
kirem płynie ciemność
zabiera w ziemię usta

padły piękne róże pozbierała pielęgniarka
sen drętwieje ciałem - wianek spadły w zimę

puste wazony giną [...]

w niewielkiej wsi
z domowego pieca wygrzebano
zwęglonego noworodka

ktoś powiedział
miał tylko krew by ugasić ogień

to tak mało

pod twoją obronę
uciekamy do piwnicy mówi matka
ale już przyszli - wyciągają z mieszkań na ulicę
dźwięk kroków po schodach niemieckie komendy
pod twoją obronę - uciekamy się

ściągnąć ubranie zostawić za sobą
budynki obok płoną języki ognia strzelają z okien
stos ciał zamieniony w ognisko - krzyki palonych żywcem
panno chwalebna i błogosławiona
[...]