zarzucono mi niegdyś wrażliwość poetycką
ponoć dość rzadką przypadłość
genetyczną albo teologiczną
polega na wyłuskiwaniu odpowiedniej pestki
z podstarzałych słoneczników
odcinaniu im głów
puszczaniu na wodzie

z bezgłowej łodygi słonecznika
można wycisnąć krzyk
połamać go - owinąć
wokół przedramion
aż staną się sine

gniotąc w palcach pestkę ziemi
przywierając do niej
usławiając

wrażliwość poetycka to mała przestrzeń
pomiędzy pochówkiem rośliny a człowieka

krew roślin obradza nowe
krew człowieka pozostaje w korzeniach

śniłem że w mokotowskiej klinice
umarło ostatnie powstańcze dziecko
i nic - nie rozległa się syrena
nagłówki gazet nie stanęły na baczność
politycy dyskutowali czy zmarło w wolnym
niewolnym kraju
historycy czy walczyło a może tylko
donosiło amunicję
czy z rumowiska wyniósł je akowiec
czy berlingowiec

dyskusje te
nie obchodziły młodego pokolenia
w nawale młodości pogubiło się już
które z nich jest tak naprawdę młode
pokręciło głową - przeszło dalej
dyskusje te
nie obchodziły starego pokolenia
w nawale młodości - nie odróżniało spraw nowych
od nowszych

w każdą kolejną rocznicę
powszechnie uważano że ktokolwiek
jeszcze żyje

a on powiedział nie mam dla was
nic

rzeczy których szukacie
wzlot - nagłość
trzymane na smyczy chwilości
prostomyślność - taniość
niczym was nie ugoszczę

jestem tu wygnańcem
wyrzucają mnie pająki [...]

a kto wie - kto się dowiedział
o dzieciach z ulicy Przemysłowej
one w żadnym z pięknych listów
nie prosiły o korowód pamięci
ani pomnik trwalszy niż ze spiżu
pisały tylko - przyślijcie nam rodzice
trochę jedzenia
jakże ciężko tu pracujemy
pisały - dołóżcie ciepłą kurtkę bo noce
tutaj dokuczliwie zimne
[...]

modlitwa do deszczu
ponieważ noszę w sobie ulewę
która wiecznie spada
i przelewa się - spływa przez palce

zamieniam tę wodę w wiersz
żeby nie utonąć
nie zgubić drogi do bezpiecznego portu
światła latarni w ludzkich oczach

pisanie poezji jest modlitwą
i naprawdę nieważne
czy do Boga - boga
ukochanego albo obcego człowieka
łez staruszka
czy smutku ślimaka winniczka

ważne jest to co leży nam na ustach
oczach i sercu
gdy kładziemy się do łóżka
reszta może być - niech wręcz będzie
milczeniem

przysiadłem na ławce napisać wiersz
wysłużona zwyczajna
uchodziła z niej barwa
jak ze spokojnej twarzy
nieboszczyka

zlęknąłem się porównania
napisałem - odpływały w niej róże
niczym z rozlanego wina
w wąskich zaułkach montepulciano
[...]

ujrzałem pierwszego człowieka
jego ramiona ugięte wysiłkiem
jak prometejski ogień
zgarbiony pod dymem nocy
niosły nadzieję okutą w płomyki słów

dotykały warg - wskazywały:
to twoje usta - w nich biel
i czerń bociania
pokot wilczy
a na brzegu zima zwichnięta

ujrzałem pierwszego człowieka
jego dusza konstelacją
złotych okruchów
na miękkiej dłoni

powiedziała: jedz

zatrzymało się
młode serce lata
płaczące wierzby nakryły
ziemię
deszczowym woalem

obok grzybów
przy drodze wyrósł
drewniany krzyż

w białym lusterku
uśmiechniętego zdjęcia
przegląda się samotnie
matka boża
zakrwawionych drzew

mój wuj który przeżył syberię
a pokonała go natrętna choroba
zanim umarł podniósł się z łóżka
aby znaleźć swoją żonę
powiedział do niej: "szukałem ciebie"

moja ciotka wyprawiła mu skromny pogrzeb
choć niewierząca zaprosiła księdza
zasadziła nowe tulipany w ogrodzie

wiele lat wcześniej [...]

„Bądźcie miłosierni, jak miłosierny jest Ojciec wasz.”
(Łk, 6, 36)

a trzeciego dnia
nie - nikt nie odsunął kamienia
nie przyszli aniołowie głoszący dobrą nowinę
ani żadna z kobiet
przerażona i zdumiona

trzeciego dnia
starego człowieka w szarym przytułku
zbudził zbawiciel otwierający drzwi
do ciemnej sali
usłyszał jak mówi: dzisiaj już wezmą cię z powrotem
to dla ciebie zmartwychwstałem

zobaczyła nikły uśmiech
na twarzy obłożnie chorego dziecka
gdy położyła jego rękę
w miednicy z wodą

myjką higieniczną
przetarła mu oczy
twarz
umyła brzuch
nogi

słaba i zmęczona
stojąc przed lustrem
nie mówiła szczęście
nie mówiła miłość

jego dłoń zanurzona w miednicy
z wodą
czterdzieści lat głodu
zapach chleba

w staroświeckiej herbaciarni
dwie kobiety z koronkami na zębach
łyżeczkują cytrynę w porcelanowych filiżankach

wydobywają łyżeczką serce nerki owocu
zbierają w częściach dzielą
kładą na uszminkowanych wargach zamgloną esencję
nie przerywając rozmowy
na ich naznaczonych zmarszczkami twarzach
gości leniwy spokój - płynie
wypełnia zakurzone krzesła [...]

w rocznicę pogrzebu
córka wdowca
przymierza puste suknie
płowiejące na drewnianych wieszakach

starannie wygładza plisy zagięcia
na karmazynie fiolecie
zaciera ślad
po upadłym w martwotę słońcu
czule i długo
łamie kręgosłup czerni [...]

niedoszła matka próbuje zasypiać
kilka pięter wyżej
nie schodząc zbyt głęboko
do wyrwy własnego ciała

dlatego często wybudza się w nocy
z lękiem wciśniętym w usta
szepcze:
śni mi się że spadam
a na dole nie ma powietrza

cienki łamliwy kwiat
wyrósł na ubogiej mogile

dziecko całe życie
musiało być silne

teraz gnie się pod groszkiem rosy
huśtawka z wątłych listków

zieleni słabość