są słowa z których wraca się trudno i samotnie
jak po miłości przełożonej na inny termin
z powodu choroby

a potem idziemy wzdłuż torów poezji
myśląc że to co po nich przejedzie
że to co nas minie i zniknęło
zostało z nami dłużej dało więcej ciepła
choć nie zatrzymało się wcale

wszyscy ludzie o których pisałem wiersze
mijam ich codziennie w każdej strofie kiedy mówię
muszę iść dalej tam gdzieś czeka
poezja stęskniona -
tkliwa czuła
niezbyt dosłowna

są uśmiechy zaniedbane niby pordzewiałe rowery
rozterki tak nie do pomyślenia
i reszta co w głowie się nie mieści

ktoś musi opisać dzień najupalniejszy w roku
prawą albo lewą nogę flaminga i tę bezrobotną
kroki niemowlęce jak pierwsze miodobranie pełne użądleń

muszę iść dalej - tam czeka poezja
mówię do nich - nie mogę zostać już
z wami

a wszyscy ludzie o których pisałem wiersze
wszyscy ludzie którzy byli a potem umarli
i nigdy mojego wiersza nie przeczytali
słuchają patrzą mi na ręce
lecz słów nie biorą do serca

prosiłem - daj mu więcej czasu
Boże który potrzebowałeś sześciu dni
miłości co ofiarowujesz piąte szanse
piękno ty jesteś cierpliwe i miłosierne

patrzyłem na chudnącego ojca
prosiłem - daj mu wiaro więcej czasu
wyplącze się
wywinie

teraz nie proszę o nic
mam ojca
i wieczny niepokój
który posłusznie składam jak ofiarę

(2019)

pomyślałem zasępiony:
szukałem kiedyś pierwszej gwiazdy
w wigilijny wieczór
dziś nie odróżniam śniegu ubiegłego
od ubiegłejszego

przygarbiony przegapiłem zaćmienie słońca
w zabieganiu nie napchałem w kieszeń
perseidów sierpniowych

zmartwiony i kolokwialny
całe szczęście zapomniałem
ile radości może sprawić
naburmuszony kasztan wlatujący za kołnierz

wpadł kiedyś na mnie goniec
niósł modlitwy zawinięte w stare gazety
wysypały mu się z rąk do kałuży
jak papierowe żaglówki

mówię do niego - biegnij dalej
będę przychodził codziennie
na drugi brzeg
czekając aż łódeczki dopłyną

zniknął za rogiem kulawy goniec
nie zapytałem od kogo był i dokąd pędził

stateczki z prośbami do dziś nie dotarły na ląd
ale wszyscy się dziwią że w mojej kałuży
nigdy nie brakuje wody

znamy się dziś bez widzenia
bez minuty milczenia na krześle
z prostym oparciem
spojrzeń ku cholewkom upartemu guzikowi
dwóm pierścionkom na lewej ręce wdowy
tak blisko siebie a z miejscem pomiędzy
dla czyichś palców

wszyscy już przestudiowani
zanim wyminięci w drzwiach - zanim nieostrożnie spotkani
zadumą bez siły jak łysiejąca choinka
mówiący przepraszam i nie szkodzi

wszyscy dziś bez zdziwienia niby dróżka do skrótu
stareńka wydeptana
coraz młodsi o człowieku wiemy
coraz młodziej z niego wyrastamy

a potem tylko oczu brak i gestu co kot napłakał
gdy stajemy przed sobą po raz pierwszy
liście nieważne bo gatunek drzewa poznany
i grudniowa jesień tak niedoceniana
będzie wczesną zimą choć tyle spacerów je dzieli

w japońskim haiku
sprzed setek lat
cykadę oślepia refleks słońca
na wilgotnej korze śliwy

ponad szmerem pijących korzeni
odwiązane łódeczki mchu

giętkie witki wierzby
mącą poblask źródła
rysują srebrną płetwę

białe oczy hibakusha
tego który przeżył wybuch
rozwarte nocą jałowe
odwrócone grzbietem
do góry
rozkłada w nich gałęzie księżyc

o kamień uderzają martwe ryby

bądź mój wierszu autentyczny
wyznam ci trwogę jak spowiedź najmilszą
poskarżę na małoduszność spraw narosłych
krótkie nóżki odwagi co ucieka pokazując język

przyswoję cię jakbyś był jerzykiem pod dachem
odsunę krzesło niczym tren przysypię

a ty bądź mój wierszu autentyczny
kiedy dzieje się co chce i musi
kiedy nie można nic tylko oczy w rzekę wodzić
jedyną prawdą dla mnie zostań

wolniej
nie oczekują pociągu tylko sąsiedztwa torów
pozwalają odjeżdżać staromiejskim bryczkom
dzień jutrzejszy wyczytują z ubiegłych periodyków
na podłożonym kartonie zmieszczą łóżko i narzutę
obserwatorium miskę

nie muszą chować nosów za wachlarzem
nie muszą wstydzić się plamy na swetrze
gdy jest sweter - to znaczy cieplej
gdy jest plama - to znaczy cenniej

wyzwolone z klatki ważkości czy starań
uciążliwych rytuałów pucybuta i klucznika
dla towarzystwa - przygarną bezpańskiego kota
dla pokoleń - poronią na kościelnych schodach

(2019)

kurczą się kapelusze matczyne
jakże prędko
siwe bezradne

dawniej szerokie bujne
na ich rondach galaktyki i lisie opery
ogony komet dryfujące nad uniesioną brwią

można było schować w ich toni niepewność
dziecinnić się niby boska manna
pochmurnieć i gorzeć
wyskakiwać jak biały zając
operlić je błahym śniegiem

a wstążka
ten poklask niebieski
co przecież szumiał wodospadem
a teraz bodaj żyłką biegnie
kląska nieledwie cienki jak zmarszczka

jakże szybko mieszczą się w dłoni
kapelusze te drogie
pomięte odwieszone

myślałem - ocalę człowieka wierszem
minęło tyle lat
zbiorę krople rosy z oliwnego liścia
nasączę nimi kartkę
a ktoś rozpozna ojczyznę
oznaczy jak krzyżykiem na korze
pogubi buty w zwiedzaniu dolin
zawilczy lasy

wyszedłem rankiem do ogrodu
tam zmarniałe drzewo oliwne
tam chorowity liść
tam pojedyncza kropla rosy

wystarczy na powrót
na powrót

ktoś zakrzyknął - to ogromny krok dla ludzkości
kamień milowy
niebotyczna zmiana
naprawdę wielki przełom

poszedłem - zobaczyłem
maciupka budka zegarmistrza na uboczu ulicy
zaśniedziała lampka szewca stojąca na spróchniałym stoliku
zaczerwieniony nos staruszka oprawiającego lusterka
spinkarz z dumą obracający błyszczącą małą sprzączkę

pomyślałem z ulgą
jak dobrze poezjo
że wciąż wolisz skakać po kałużach

w szklanych dzbanach puszyste usta wiśni
wieczór obwiesza niebo purpurą kobierca
ślubi
na pęku jęczmienia pęcznieją chrząszcze
siano wyciąga blade kolana
drzemie

lato chełpi się i weloni
czerpie z ruczaju kapeluszem
strumyczy morzy
i w stawie winogron jak kostka mewy pluszcze

(2019)

balkony jak piersi kamienic żywe
wietrzeje witraż pszczelich nabożeństw
umyka w mierzchania etiudę
nad dachem kołuje niedźwiedzi powóz
zastyga na miękkim cokole łodyżek
księżyca strzelisty pomnik

w żakardziej firanie rzęsisty sen dzwonków
rynnami upływa czas pomniejszy i śnięty
żywicą wołają sosny
tęsknotą liścieją listy
do ramion człowieczych rozlanych
w jeziora
ziemia stężona wzdycha

(2019)

powiedziała mi poezja - patrz
a ja tyle miałem do mówienia
o smutku bliźniaku co wciąż podaje się za mnie
o bojaźni gila i niestałości nadziei
niczym odbujany fotel czy gasnąca fajka

powiedziała mi poezja - słuchaj
a ja kluczyłem wzrokiem po zamkniętych zamkach
po czołach zmartwionych jak oset na łące
niechcianym medaliku za pierwszy siwy kosmyk
uczyłem oczy spojrzeń - spojrzeń uczyłem oczu

powiedziała mi poezja - zostaw
a ja o zostawianiu piszę marne wiersze
o słoiku konfitur w dłoniach małej żydówki
utopionej marzannie zakochanej w wiośnie