nie zabierajcie jej
prosiła prababka na kolanach

spośród wszystkich wiedziała najbardziej
jak należy kochać moją matkę: w sercu odebrań
bijącym inaczej
w umiłowaniu tego co tracone
wychodziła naprzeciw
z nieśmiertelnością przeznaczoną innym

w domu dziecka
matka biegnąca ścieżką
krzycząca za nią nie odjeżdżaj
brama zamyka się
płyta nagrobna
opadająca z hukiem
na nich palce dziewczynki
dziś widzę - odstępujące

moja matka jest księgą wyjścia
wodą wypływającą z kamienia: rysunkiem ryby
wnika wgłąb

(24.05.2021)

moje miasto
powstało z martwych
od dziecięcego marzenia

jedno dziecko za drugim
wydobywane spod rumowisk
odkopywane
opłakiwane grzebane

przez wyrwy w ścianach budynków
widać było rodziny siedzące przy stole
i żałobne wozy jadące ulicami
wymijające
powolny proces odradzania się
wiosny
na wystygłych popiołach

(22.05.2021)

za szosą rośnie jabłoń
pod nią dojrzewa owoc
wypukłość
zwiewnej sukienki
kobiety w oliwnej koronie

zwiastowanie
uformowane w bochny
wzbiło się powłóczyście
złocistą bielą
nad czerwonym dachem [...]

moje ciało składa się z dosłowności
jest kość za kością: słowem szkielet
kręgosłup dzielący mnie na widoki
widok uniesień - widok poniżeń
pomiędzy nimi drzewo srebrzyste jak strumień
widoczne z lotu ptaka - pod dotykiem dłoni
rozpada się na odloty

06.05.2021

w ślad za tobą ojcze
niedośpiewana kołysanka
pióro moje wietrzne: rozpacz

słowem jak dłutem
wyrzeźbi krzyk w piersi godzin - lirykę braku
tajemnicę bolesną odmawianą ciałem

jest pusto: to moje palce przy ustach zastygłe
noc szumiąca w zgiełku liści - dziecięce wołanie
a na ramieniu wzrok skupiony jak elegia
struna księżyca odgięta w lament

(29.04.2021)

***

jeszcze twoją śmierć chcę pojąć w sobie
i jej końce upchnę w piersi - choć wystają
tam gdzie widać mnie najbardziej jesteś ty
a swym oczom nadal nie dowierzam
gdy się otwierają

w ciemnej wstążce włosy zdarzeń
w nich dłoń moja - czas gasnący
czarną nicią spłyną w nagość
wtedy przyjdę - w sercu śpiący

(Ojcu, 27.04.2021)

***

wszystkie jej sukienki
tulące do ciała pejzaż
przygarniające łkające wierzby
zaplatające ich szelest
we włosy

matka stoi na łące
jej obojczyki jak mewy
kołują i upuszczają słońce koniczynom [...]

***

ty - drzewo w ogrodzie
liści zapatrzeniem wskazujesz wiatr
korzeniami ziemię
matką - że jest tu miejsce moje i czas

a ból - ślepy lot domknięty ciałem
a krzyk - w pęku ust rozkwita majem

na stole słoneczny zegar
wybija złotą godzinę
refleksy na moich rękach
układają się czule w łabędzi śpiew

czekam - umrą
czekam - ożyją
przeze mnie
przechodzi biel śmierci
kości jak wzdęte żagle
zwrócone na wyspy zielone
tęsknią

(Ojcu, 2021)

***

pamiętasz? jest widok zapłakany na wskroś
jesienna aleja wśród ścian i luster uwiędłe liście
w tym widoku ja - drzwi niedomknięte jak rana
przez którą wychodzisz wciąż nie wracasz
przeciąg dmie ode mnie - nie zakryję go ciałem
nie zubożę brakiem
w jesiennej alei pośród ścian
gdzie mebli listopad i zdjęć żałobne zdziwienie
sufitu rozdarty obłok przysiada winą nad snem
jak twoje spojrzenie mgliste
i usta półotwarte i oczy szkliste

a ja w tym widoku - sam dla siebie jestem łkaniem
i czekaniem
mostem moje ręce między niknięciem a czuwaniem
mostem moje ręce
na twoich wyśnionych
i z tego mostu w przepaść
jak w sen - frunąć pozostaje

(Ojcu, 24.04.2021)

***


przesuwam rękę po konturze
twojej nieobecności

a więc dom jest pasmem utraceń
który na chwilę wypełniają moje palce:
spod nich tryska zieleń paproci
pęka żyłka deszczu smutny sonet
wskazówka odchodzeń przesuwa się - łamię gałąź słońca
w moim dotyku gaśnie gwiazda - gdybyś to widział
jak karleje w kwadrans: tak mi w dłoniach usycha blask
przetacza się zamieć - jaskółczy tren

ty - myśl moja
wisielcza wiosna
pulsuje żywy przy ustach liści
czas zaklęty w szkiełko rosy
ja źdźbło - płomień

(Ojcu, 2021)

wyrwany pień drzewa
spływający żywicą

pulsujący jeszcze krwiobiegiem wiatru
drapiący ziemię kikutami konarów
ślepnie - liśćmi obróconymi do korzeni

jego korona upadła - toczy się pod nogami
na pustym tronie zasiada dziecko w kapeluszu

wracająca do źródła zieleń [...]

muszę być dla siebie dobry
wychodzę pod niebo
jest we mnie manekin
jak słonecznik obraca się do słońca

idę w las
ściana rozpaczy
składa się z sosen dębów
są jesiony
wilcze jagody

w dłoniach rozcięty owoc
puszczający sok jak echo
trucizna i lekarstwo
zabija
uśmierza ból

zanurzam szyję w pętli mchu
w głębinach martwe wilki
moje palce wplątane
w brodzące gałęzie
wyją

(2021)

***

zmienię tych ludzi poezją
poczekaj tylko

zaśmiałeś się powątpiewając
i zostawiłeś mnie
trzymającego pióro
w zawieszeniu

siedzę w pustym mieszkaniu
obserwuję kruka co przelatuje za oknem
jego pióro
zawieszone w powietrzu
kreśli linię życia

upadnie na drogę
naznaczy ją
ktoś je podniesie
założy za ucho
cieniowi

***

twoje życie i agonia
w moim ciele
dwa organizmy
stykające się twarzami

ja - dziecko ich zbliżenia
bardziej niż śmierci
boję się narodzin

ja tobie tym wierszem się przyśnię
a ty mi nocą zajrzyj pod powiekę
taka rozmowa nasza
gołębice między ziemią a niebem
wzlatujące - spadające cieniem
babim latem
śniegiem...