90 lat temu pies
umarł z tego głodu
co panował

piszczał i wył jak dziecko
któremu żołądek spuchł i posiniał

(psu poderżnięto gardziel)
mięso oddzielono od kości
ugotowano
[...]

/Ukrainie

wiosna zaczyna się od uprzątania ciał
mycia schodów brudnymi od krwi
mopami
wylewania ciemnej wody za budynkiem szpitala
na przebijające się przez ziemię kwiaty

(nie dajmy sobie wmówić
że sięgamy myślą głębiej
od płytkiego dołu z dziećmi)

wiosna wyrośnie z przestrzeni
nam nieznanej
poprzez oczodoły i suche badyle rąk
poprzez usta rozchylone wspięta jak łodyga

poprzez strach że to boli
gdy biegnie przez pierś

/Ukrainie

wystrzał - a w ślad za nim żałoba po
dźwięku jak serpentyna
aleja wybitych szyb

na chodnikach leżą głosy
z wykręconymi głowami:
głos młodych pokoleń i głos rozsądku
głos potrzebny głos znaczący
a nad nimi prawo głosu
ciemny dym widoczny z oddali
milczący...

kładzie się na wznak
pośród ust nieruchomych
żałoba po dźwięku
każdy jęk strużka krwi
język przegryziony

/Ukrainie

runął czas - z pękniętej klepsydry krajobrazu
prosto do naszych rąk: ziarno prawdy

ta chwila którą trzeba nieść
w cień długi - kontur ognia
przesuwający się po ziemi
krzyk nalotu

w języku płomieni nasze słowa [...]

obudziła mnie zamieć
na przeciwległej krawędzi łóżka
trupia biel - odwrócona w stronę okna
przegryzała sine usta

skręcona w prześcieradle
przybierała sylwetkę człowieka
strąconego w przepaść;
na jej ciele odciśnięta coraz wyraźniej
zmarznięta ziemia

przywarłem do siebie
zaciskając powieki
stłumiłem szloch

nade mną świat rodzący
przez otwartą ranę
kolejne dziecko - krzyczy

(2022)

woń świeżo pomalowanych ścian
na nich wątły refleks zmierzchu
układający się miękko
pomruk złotych liści

tata stoi w swoim pierwszym
własnym mieszkaniu
rozcierając palce poplamione farbą

skryty i wrażliwy
kochał długie spacery po lesie [...]

tak wierzyć w tę ciszę
jakby można było wiarą ją otworzyć
sięgnąć na wskroś przez lata zastygłe
do tego co czułe – biegnące na bosych stopach
po skoszonej trawie

i nic wyżej ponad wiatr
nic niżej od dżdżownic wychodzących po ulewie
nic głębiej od zapachu kory
o którą ociera się zwierzę

nic bardziej bez siebie niż gdy się jest
dla innych
i ty dla mnie jesteś – choć ja tu bez ciebie

jak to jest rodzić się po śmierci
tu łatwo o nadinterpretację
przykładowo w ogrodzie róża
urasta dziś wyżej niż kiedykolwiek
wcześniej
ponoć do ciebie - wyciągnij białe ręce

tutaj twoja sześćdziesiąta jesień
przylgnęła do ścian bluszczem:
kłębią się włosy oderwane suche
zmiecione różewiczowską miotłą
"matka odchodzi" napisał i cóż więcej dla niego
i dla mnie
tato: ojcowie umierają
ale jak długo trzeba się rodzić
w swoim ciele raz jeszcze
aby pozostać twoim dzieckiem
nie wiem -

złożę parasol pod płaczącą wierzbą - z dna studni
mój głos wspięty do jej opuszczonych rzęs
bezptasi łopot: jakby zakopane serce żurawia
nasze spojrzenia w niebo pordzewiałe

jesień jaskółczym smyczkiem rozetnie
szyje ulicznym śpiewakom - stężeje czas zamarznięty
w półtonie rzek
co zobaczysz? barwę utopioną jak marzannę
co wychodzi na brzeg wykręcając trupią suknię

siną dal - śpiącą na twarzy pośmiertną maskę
zza której twoje oczy wzruszające: horyzont zdarzeń

wrzesień zakwili w sieni
i drzewa znowu zostaną mi w rękach
a dłonie owinięte liśćmi: najczulsze listy
i lament deszczu biegnący motylim śladem
wzdłuż ulic: jak hycel wiążący przestrzeń w echo kałuż

upadnie blask - obmyje stopy zimnym przypływem
napiszę o smutku piątej stronie świata
dokąd znika moja pamięć zmęczona
w krzyku jak na papierowym statku
cięższym ode mnie wołaniu przez śmierć
burzę przepłynę - otworzę drzwi
jesieni co na progu się rozsypie
i zapalę lampę jak myśl o tobie

w wilgotnym płaszczu jesieni
przemieniony w senny poblask
świt

pokój był tutaj na ziemi
mały i święty - ukochany

zrodził się wśród skromnych mebli
i świat przybieżył niosąc w darach - zabierając
pozostał orzechem rozłupanym
[...]

wtulić głowę
w koronę dziecięcej czereśni
w kurz - na drodze wezbrany
nasiąknąć na wietrze
pogłosem ze studni bez grosza
objąć się
wzruszeniem zza zakrętu
gdzie rower pordzewiały przy starej mleczarni
remiza i płot wyłamany

cóż więcej - oto strona mojego świata
dom bez ciebie żyjący
wspomnienie: głos co wzrasta jak łąka
i łzy
okno obrócone do słońca

***

twoją wieczność przedłużę rękoma wyciągniętymi
ona zimna i nieskończona
przepłynie przez snu zapalczywość
w korytach żył pod prąd
do oczu w obraz
do uszu w głos
do serca w litość
i jak krwi chorągiew wbita w ciało załopocze
niewiedza kochająca - moja śmierć w twoją wtulona:
ledwie miłość

(Ojcu, 23.04.2021)

***

a więc ja do świata a świat do mnie
mówimy językiem ciała którego nie ma
otwieram kopertę - w niej list do ciebie
ramię anioła
ściskam je a skrzydło zamyka się
na rzeczy żywej
niewiedzącej
drży pisklę zakryte cieniem

moje oczy - drogowskaz
buty poczta pantoflowa
rozwieszam białe nitki mannę z nieba
niemą nowinę
rozstąpiło się
morze
przeze mnie
widać tętno ziemi

(Ojcu, 27.04.2021)

nie zabierajcie jej
prosiła prababka na kolanach

spośród wszystkich wiedziała najbardziej
jak należy kochać moją matkę: w sercu odebrań
bijącym inaczej
w umiłowaniu tego co tracone
wychodziła naprzeciw
z nieśmiertelnością przeznaczoną innym

w domu dziecka
matka biegnąca ścieżką
krzycząca za nią nie odjeżdżaj
brama zamyka się
płyta nagrobna
opadająca z hukiem
na nich palce dziewczynki
dziś widzę - odstępujące

moja matka jest księgą wyjścia
wodą wypływającą z kamienia: rysunkiem ryby
wnika wgłąb

(24.05.2021)