odkąd nikt nie zdążył
złapać cię za rękę
zanim napisałeś ostatni
pożegnalny list

wiem
że śmierć
można człowiekowi przynieść
tak na co dzień -

w zimnym spojrzeniu

kiedy trzeba było
podpalić swoją duszę

wpleć mi między palce
najlżejsze z uderzeń twojego serca
bym dorastając do nieba
nie ocierał jego łzy snem samotnym

zamknij w objęciu powiek
noc płonącą gorączką okien

kiedy wyśnię ostatni powrót
będę jeszcze lustrem ust na wietrze

nadzieją że ta wiosna
rdzewieje najpiękniej

(2017)

a ty
znajdziesz mnie przecież
z naręczem błękitu wyśnionym
pod złamanym skrzydłem nocy

i dłońmi jak źródło
co płyną strumieniem pod zgasłą
gwiazdę twojej łzy
poezjo

(2017)

dla swojego strachu nie odnajdę słów
dla niego mam cztery ściany i dwoje
zmęczonych oczu
z których coraz częściej
wracam z obcym imieniem

bywam jeszcze
arytmią serca ćmy
i światłem klęczącym
pod twoim oknem
w noc bezdomną jak deszcz

* eyesOFsoul

wiersze piszą samobójcy
samobójcy i obłąkani
szukający brakującego uderzenia serca
w kropli rosy
bieli nocy zadzierzgniętej pętlą świtu
w ramionach drugiego człowieka

szukaj mnie tam
gdzie można przejrzeć się we łzie
której nikt nie wypłakuje

dla ciebie ostatnia zima tego roku
poezjo
co niebo samotne wycinasz na dłoni
jak modlitwę do krwawiących kwiatów

ostatni motyl w moich oczach
dla ciebie
ćmi się pod zgaszoną lampą powiek

ostatni dotyk
jak ptak cichnący na płótnie świtu
który skrzydłem otwiera powieki deszczu

dla ciebie
moje imię ręce usta
wszędzie gdzie umiera światło

a we mnie
jest tylko pęknięte drzewo
któremu próbuję nadać życie
krwią rozdrapaną do białości

dotykiem zbyt cichym
by nie zapomnieć

miłością -
rozbitym oknem
na bezgwiezdną noc

to najtrudniejsze
przeżyć cudzy ból
w swoich oczach
i mieć jeszcze serce
by go unieść

"bądź przy mnie blisko
bo tylko wtedy
nie jest mi zimno"
-H. Poświatowska

podobno nadzieja umiera ostatnia

nie wiem
może nie byłeś niczyją nadzieją
bo zamiast imienia
dostałeś noc bezsenną
zamiast dotyku matczynych rąk
foliową torbę
zamiast domu
wzmiankę w gazecie
że na wysypisku znaleziono
byłe życie

gdzieś na świecie
ktoś umiera z miłości
ty umarłeś tak zwyczajnie
z zimna

"Wystarczy tylko się uśmiechać, by ukryć zranioną duszę,
i nikt nawet nie zauważy, jak bardzo cierpisz"

-Robin Williams

samotność jest świecą
zapalaną każdej łzie
tęsknota - ćmą co krwawi na ustach
człowieczym milczeniem

mogłabyś czytać ciszę z moich dłoni

wtedy poezja byłaby dotknięciem powiek
a śmierć tylko nadaniem imienia

"pamiętam o tobie, bo wiem,
że ty byś o mnie nie zapomniał"

-eyesOFsoul

i chociaż tej zimy ręce mi marzną
od białych wierszy
znajdę cię

w ciemnej barwie nocy

nad przepaścią ust

gdzieś przed słowem
- byłem

powiedz jakie niebo
miał twój świat

zanim znowu zamknąłeś go w pięści

mógłbym być wiatrem
co gasi światło w twoich łzach

bliskością jaka dojrzewa
na krawędziach ust
którą bierze się w dłonie
jak ciepły chleb
owoc
zmarznięte pisklę

mógłbym
wracać do przystani twoich ramion
smutku cichymi statkami
i jak sen co nie dorasta do okien
czuwać pod umarłą gwiazdą

kiedy noc odbija się
w lusterkach deszczu
i spada ci do rąk
żalem niewyszeptanym

* Kamili dedykuję
ku pokrzepieniu serca

mówiłaś że najbardziej boli
kiedy nie czeka się już
na cud

ale na człowieka
który nie puści dłoni

nawet po pożegnaniu

a jednak

nie potrafię dotykać
i nie czuć
jak wiele ciebie zostaje
mi w rękach

i ocierać jej łez

gdy pyta dlaczego
mama przestała śpiewać

dla ciebie
mam erotyk

co może
mgłą deszczową
dotknie twojej szyi

zanim na szybach
zabliźnią się ostatnie
rany świtu

i ciszą jak umarłym kwiatem
uklęknę ci do powiek

dla ciebie
mam tak niewiele

ust jesień przerwaną

i łzę ukrytą w kałużach
co jeszcze palcami wiatru

rysuje twojej twarzy odbicie

nieobecność
twoich ust na powiekach
jest kwiatem
co przekwita mi pod skórą

w źdźble trawy

drżeniu płatka śniegu
wtulonego w rzęsę
mroźnym zmierzchem

może
opowiem ci kiedyś

o miłości którą nosi się
jak cierń
w źrenicy

i zamyka w białych ścianach
wierszy

z widokiem na niepamięć