chcę napisać o bezgranicznej miłości
która powiesiła psa na wyschniętej gałęzi
i nie oglądała za siebie
kiedy szarpał się próbując zaczerpnąć oddech

o niezmąconym szczęściu
co pewnego świtu stłoczyło kocięta w worku
i wrzuciło do rzeki

o cierpieniu i nadziei
w oczach skatowanego w kącie kundla
bo zdarzyło mu się zapłakać
jak człowiek

nosimy na ciele tyle ludzkich spojrzeń
a tylko niewiele z nich
zasypia o tej samej porze
co nasze oczy

odpływające obłoki dzieciństwa
z rozciętego gardła nieba
miłość przekazywana resztką oddechu
z ust do ust
w gazowych komorach

w gablocie wyschnięty pukiel włosów
porzucone lalki z pękniętą twarzą
czekające na znajome ciepło piersi
wiatr śpiew zwiewnych sukienek

ty który byłeś
jej uśmiechem
grudką ziemi w zaciśniętej pięści
czy widziałeś
ich oczy szukające ciebie
las niezbitych trumienek
zielone huśtawki rozbujane martwą ręką

"I to już wszystko. I jeszcze tylko ja i mój niepokój, i noc"
- H. Poświatowska

wylśnić miłość u zbiegu pożegnań
tam gdzie tęskne dobroci ręce
rysują rozstanie na czyichś wargach
tam gdzie łatwiej zamknąć oczy niż
otworzyć ramiona

a o życiu mówi się szeptem
gdy szelestem motylim cicho przysiądzie
na szarym oknie
niepewne i płoche

jak światło zbyt jasne dla źrenic
albo dotyk którego nikt już nie przykłada
do serca

"samotność
nikogo o nią nie wiń
ona przyszła
od środka"
- J. Borszewicz

miał zaledwie dziesięć lat
mówili - całe życie przed sobą
oczy niebieskie po matce
dłonie nie większe od dwóch przelotów ważki
więc jak mógł grudniowym świtem [...]

to jest erotyk któremu nikt nie patrzy w oczy
kulący się pod najlżejszym dotykiem rąk
powoli ściągających jedwabistą tkaninę bólu
z zapadniętych ramion

proszący o ukojenie jak ukrzyżowany
o czułość
w zburzonej świątyni wątłego ciała
o deszcz słów
zmywający lęk i wstyd
chowający się w każdej dolinie kręgosłupa [...]

widma pociągów krwawiące w jesiennym zachodzie
cisza zadzierzgnięta zduszonym krzykiem popiołów
to już noc
zgaszonym piecom zasklepia
otwarte rany kominów
wzbitym w granat nieba
nad auschwitz

a pamięć zamyka się kwiatem
u stóp chrystusa w koronie z człowieczych łez
umęczonego wśród drutów
wyszeptującego imię ostatniego ojca
co brał w objęcia martwego syna

"Wbrew wszystkiemu wciąż jeszcze wierzę w wewnętrzną dobroć ludzi"
- Anne Frank

to były stare wysłużone skrzypce
być może rodzinna pamiątka
znaleziona w którejś z walizek
kiedy już odebrano wszystko
wartościowsze od życia
i rozdzielono tych co mają słuchać
ostatni raz

skrzypce z ciemnego drewna
pachnące dzieciństwem i bliskością matki
tchnące nadzieją jak delikatność jej włosów
rozbrzmiewające dziecięcym śmiechem
w rumiany poranek

nikt się nie dowiedział kto na nich grał
nikt się nie dowiedział kto przy nich umierał

jedynie niebo zgasiło światło
gdy sala była już pusta
i rozrzuciło na wiatr każdą z łez
jak zeschnięte płatki kwiatów

zmieściłbym ci w dłoni wiersz
o zaczarowanym ogrodzie
gdzie gwiazdy nie spadają śmiercią
we włosy
o bajce z tysiąca i jednej jesieni
jak wierny pies
świtającej mgłą u stóp twojego snu

opowiedziałbym ci historię
o dziewczynce z zapałkami
co zamieszkała w baśniowym domu
której nigdy nie zabrakło ramion
do ogrzania

gdybym tylko uwierzył
że jeszcze kiedyś

wszystkim którzy walczą

jej rozwiane włosy
w których zatraca usta lipiec
chwiejący się od woni migdałów
zapachu zbutwiałego drewna
spływający na odsłonięte ramiona
wstążką słońca
w szczupłej dłoni kilka mleczy
zerwanych pośpiesznie
urastających do oczu potokiem lata
jakby można było przygarnąć każde ciepło
choćby na dwa uderzenia serca

zatrzymaj ten kadr
jej włosy rozwiane jak górski spacer
rumiane policzki muśnięte lotem wróbla
gdy trzymasz ją w objęciach
zwiniętą pokonaną
całując bladą głowę całując chustkę

zatrzymaj ten obraz powieś go na ścianie
świadectwo trwania

"os­tatni raz pa­miętam
jak­bym jeszcze umiała kochać
że na krawędziach ust naj­trud­niej przek­li­nać śmierć"
- PearlSoul25

i kiedy wiem już
że mam ją na odległość powiek
mówię: moja
bądź
dotknij słowem nagnij noc do rzęs moich

pokazała mi się na chwilę
gasząc dom w dłoniach żebraka
zabierając wschód słońca niewidomemu
oddech pogrążonemu w śpiączce
dziecko
nieżyjącej matce

zamykając moje oczy w swoich ramionach
jeszcze
ucz mnie zostawać
bardziej niż jestem

mamuś ty nie pij
ten świat który pozostawiłaś mi w ramionach
jest ciemniejszy od twoich oczu - tak się go boję
gdy umiera przy łóżku

wiesz?
czekałem na skrzydła zeszłej nocy
ale przyszła tylko przemoczona jesień
i bóg zawiesił płaszcz na moim śnie

mamuś pamiętasz był październik
twój śmiech wypełniający kieszenie
jak świeże kasztany
moje kalosze wilgotne
i tak pełno nas że uginały się ręce

zaśnij
nie dla ciebie ta noc zakwita rdzawą rosą na dachach
warszawo
to wiatr sierpniowy
niósł w poparzonych dłoniach
przyschnięte gałązki krwi
i dusze zaklęte w śnieżenie gołębic

tam lśnienie oczu płynące niebem
nad nagrobkiem dzwonów uderzających z żalu
o deszcz na wpół ostatni
i tylko szept - jak z ramion przybitych do ulic
wykrzesać jeszcze lot
i nazwać go imieniem miłości zaległej w śmierci

wspomnij warszawo -
już aniołowie o przestrzelonych skrzydłach
zawieszają białą różę w kondukcie spalonych pni
chustę na okaleczone powieki
co wezbrane litością wzeszły ponad pusty krzyż
twojego snu

tak jak ty nigdy nie poznałeś
koloru swoich oczu
tak naucz i ją
nigdy ich nie rozpoznawać na własnym ciele
gdy zawinięta w bolesny całun prześcieradeł
wyszeptuje twoje imię
w bielmie nocy

tak jak ty nigdy nie poczułeś
zwiewności trawy pod stopami
promieni słońca o poranku [...]

jej ręce nie mają imienia
choć (ktoś kiedyś)
przemawiał w nich poezją
przykładał spragnione czułości usta
śpiewał cicho
o miłości nieskończonej
nauczył każdego zagłębienia
i braku
na ciele

choć ktoś kiedyś [...]