a kiedy ona nie wróci do ciebie na noc
odnajdź jej trop
w samotni uśpionego domu
cierpliwie pozbieraj ze ścian ślady po dłoniach
opiekuńczo przygarnij - owiń w całun pamięci
najlżejsze drżenie powietrza po oddechu
nieś na palcach ciepło zapalonych lamp

bądź nicią po której wróci Ariadna
bądź Orfeuszem
co nigdy nie odwrócił się od Eurydyki [...]

ten jeden dzień – jakże byłoby im łatwiej
gdybyś i ty świecie walczył razem z nimi
każdą kroplówkę dzielił na pół
z bólu nie do zniesienia
zabrał choć krzynę – tak by wystarczyło na sen
na przeczytanie bajki dzieciom

odcinał część tabletki
usunął własne piersi
zamiast nadawać pusty termin
mianownik - kto? co? [...]

siedmiomiesięczny wcześniak
wrzucony zimą do kontenera na śmieci
czy ktokolwiek wie czy wolałby być usunięty
niż gasnąć na mrozie
jeśli tak proszę powiedzieć
nie wiemy czy nadawać mu imię

siedmioletni filip z pękniętą czaszką
bity tak długo aż przestanie chorować
na zespół downa
czy ktokolwiek widział uśmiech w jego oczach [...]

(dzieciom, które nie nadeszły)

którym z was byłeś ty
gdy z dziecięcą radością wierzyła
w dom pomalowany śmiechem
czujne warty ponad uśpioną kołyską
w pierwsze szelki choinkę dekorowaną
cukierkami

którym z was był on
gdy z dziecięcą troską [...]

zagubionym dawno różańcem
zdjętymi ze ścian obrazami
odwróconą figurką dzieciątka
wyrzuconą w kąt biblią
pomylonym znakiem krzyża
zmienionymi słowami pacierza
niezgrabnym klęknięciem w ciemności
na trzęsących się kolanach

prosiła o wytchnienie
dla matki
w swoim dziesięcioletnim ciele
rysującej paznokciami
na poręczy łóżka
imiona wszystkich dzieci
których nigdy już nie urodzi

a gdybym miał ci o niej opowiedzieć
to mogłaby być twoją córką boże
choć jej ugięte ciężarem plecy
zdawały się za słabe na krzyż
i na chustce przytkniętej do twarzy
nie pozostawiła podobizny jak syn twój

wiem że mogłaby
mizernymi rękoma objąć cudzy świat
uzdrowić dotykiem noce trawione chorobą
uleczyć wzrok snom kroczącym na oślep

cicha opuszczona
siedząca na samotnym drewnianym krześle
na szpitalnym oddziale
dumnie wsparta o twoje ramię
jakby samymi łzami całowała śmierć po oczach

i choćbym mówił językami ludzi i aniołów
a jej milczenia zapomniał
ty boże przemilcz mnie
jeżeli jesteś ty podwójnie przemilcz mnie

tylko proszę nie zabłądzić -
najpierw należy iść prosto wzdłuż
białych gładkich ścian a potem
proszę kierować się w stronę oddziału
paliatywnego - za strzałką -
ale broń Boże na niego nie wchodzić
tylko skręcić w prawo i lewo
to bardzo ważne żeby się pamiętać
wielu już przed panem myliło drogę
tak wielu na tak prostej drodze
przepadało bez wieści

kiedy już zejdzie pan niżej
zobaczy duży plakat promujący życie
(peruki protezy
skuteczne metody na depresję)
a następnie dojdzie do wind
schody nie są [...]

ten domek dla lalek ma naprawdę śmieszne okna
tak niewiele przez nie widać
ale wystarczą by poczuć zapach waty cukrowej
dlatego proszę nie zamykajcie ich
jeśli nadal o nas pamiętacie
zostawcie je otwarte kiedy przyjdzie wiosna

w naszym domku dla lalek są naprawdę śmieszne meble
tak podobne do tych prawdziwych
ale dużo mniejsze - identycznie jak nasze filigranowe serca
które stawiamy jak wazoniki na parapetach
dlatego proszę nie wyrzucajcie ich
tak jak pustej kołyski czy grzechotki
jeśli wciąż o nas nie zapomnieliście
niech nadal lśnią wam do snu

do tego domku dla lalek kochani rodzice
możecie przychodzić kiedy zechcecie
jest ciepły a strach nie dotyka naszej porcelany
uczymy się w nim śpiewać i tańczyć
nie umieramy już kochani
śpijcie - nie umieramy

uprzejmie poszukuje się osoby
ze zdolnością czytania na głos
przy jednoczesnym trzymaniu za rękę
i okazjonalnym śpiewaniu
małemu kacprowi lat dziewięć (białaczka szpikowa)
wymagany status człowieka oraz wyciszony telefon
na czas rozmowy na czas gładzenia po głowie
wymagana umiejętność zapominania
o ewentualnie zamkniętym sercu
o ewentualnie ważniejszym życiu
od zaraz od teraz [...]

moim sąsiadem nie jest anioł
nie ma skrzydeł tylko spracowane ręce
słucha starych winylowych płyt
a za cienką ścianą
po ludzku umiera na raka
starannie przestrzegając ciszy nocnej
bierze tabletki i wciska głowę w poduszkę
prosząc święte obrazy o sen

mijany w drzwiach uśmiecha się zmęczonymi oczami
skrywając ubywające ciało pod warstwami
ubrań
wymawiając prośby o miłość pomimo
coraz kruchszych nadgarstków
w cichym dzień dobry

poznałem kiedyś człowieka
był głuchy i niewidomy
pamiętam jego radość gdy padał deszcz
nieruchomą sylwetkę opartą o bramę rodzinnego domu
wieczornym schyłkiem

największym jego zwycięstwem było to
że rano mógł sam się ubrać i umyć
wziąć w ramiona siostrę nad grobem ojca
mówił: nie chciałbym już żyć
ale jest ona
i jej miłość

potem dowiedziałem się
że jednak zmarł

i gdy pytasz mnie po cóż poezja
poezja jest po to by nie zapomnieć jego oczu
uśmiechniętych jasnych
by raz jeszcze
spadał do nich tamten deszcz

rozmawiali ściszonymi głosami
na białym korytarzu śmierć
nakrywała świeżą pościelą
pusty materac pod oknem

szeptali do swoich uszu
do zaciśniętych na przegubach rąk
o nieuniknioności
stracie przewidywalnej
odchodzeniu oczywistym
naturalnej kolei rzeczy

a przecież była tam
ta matka głupich
matka nieobecnych synów i córek
leżała na wciąż pełnym łóżku
jej ciało odwrócone do ściany
mijane obojętnie
jak przewrócona kapliczka

"albowiem tam, gdzie już nie ma nadziei,
pozostaje jeszcze śpiew"
- V. Hugo

i widzisz
tak długo nie wierzyłem w samotność
że kiedy przyszła
jak święty tomasz
musiałem dotknąć śladów po człowieku
na jej nadgarstkach
scałować krew z każdego słowa
co skonało na wargach
objąć poorane bliznami ramiona
uklęknąć w ciszę
u jej zmarzniętych stóp

jest noc
i u mnie - już niemal tylko ja
więc podaj mi rękę przyjacielu
niech będzie krajobrazem
w pociągach bez widoku
stojących ciemną rzeką na peronach
naszych łez

te warkocze które kiedyś mi zaplatałaś mamo
rękoma ciepłymi jak maj
- delikatnie -
pamiętam mówiłaś że żyją w nich świerszcze
a ja wieczorami wydłubywałam ich skrzydła
spomiędzy włosów

teraz ja - obca rzeka
zaplatam je tobie
ręką nieznanej kobiety
ugłaskując martwe jaskółki
na opuszkach palców
(etiudy chopina które tak kochałaś)

ręką nienarodzonego dziecka
ręką w twojej ręce
ściskającej
mocno
(pamiętam mówiłaś że moje oczy są piękne
choć smutne mimo że jest maj)

tak pięknie nauczyliśmy się
zamykać drzwi za własnym bólem
że nawet siebie samych
znamy już tylko z niesłyszenia
bicia serca