kurczą się kapelusze matczyne
jakże prędko
siwe bezradne

dawniej szerokie bujne
na ich rondach galaktyki i lisie opery
ogony komet dryfujące nad uniesioną brwią

można było schować w ich toni niepewność
dziecinnić się niby boska manna
pochmurnieć i gorzeć
wyskakiwać jak biały zając
operlić je błahym śniegiem

a wstążka
ten poklask niebieski
co przecież szumiał wodospadem
a teraz bodaj żyłką biegnie
kląska nieledwie cienki jak zmarszczka

jakże szybko mieszczą się w dłoni
kapelusze te drogie
pomięte odwieszone

myślałem - ocalę człowieka wierszem
minęło tyle lat
zbiorę krople rosy z oliwnego liścia
nasączę nimi kartkę
a ktoś rozpozna ojczyznę
oznaczy jak krzyżykiem na korze
pogubi buty w zwiedzaniu dolin
zawilczy lasy

wyszedłem rankiem do ogrodu
tam zmarniałe drzewo oliwne
tam chorowity liść
tam pojedyncza kropla rosy

wystarczy na powrót
na powrót

ktoś zakrzyknął - to ogromny krok dla ludzkości
kamień milowy
niebotyczna zmiana
naprawdę wielki przełom

poszedłem - zobaczyłem
maciupka budka zegarmistrza na uboczu ulicy
zaśniedziała lampka szewca stojąca na spróchniałym stoliku
zaczerwieniony nos staruszka oprawiającego lusterka
spinkarz z dumą obracający błyszczącą małą sprzączkę

pomyślałem z ulgą
jak dobrze poezjo
że wciąż wolisz skakać po kałużach

w szklanych dzbanach puszyste usta wiśni
wieczór obwiesza kryształ purpurą kobierca
ślubi
na pęku jęczmienia pęcznieją chrząszcze
siano wyciąga blade kolana
drzemie

a lato chełpi się i weloni
czerpie z ruczaju kapeluszem
strumyczy morzy
i w stawie winogron jak kostka mewy pluszcze

balkony jak piersi kamienic żywe
wietrzeje witraż pszczelich nabożeństw
umyka w mierzchania etiudę
nad dachem kołuje niedźwiedzi powóz
zastyga na miękkim cokole łodyżek
księżyca strzelisty pomnik

w żakardziej firanie rzęsisty sen dzwonków
rynnami upływa czas pomniejszy i śnięty
żywicą wołają sosny
tęsknotą liścieją listy
do ramion człowieczych rozlanych
w jeziora
ziemia stężona wzdycha

powiedziała mi poezja - patrz
a ja tyle miałem do mówienia
o smutku bliźniaku co wciąż podaje się za mnie
o bojaźni gila i niestałości nadziei
niczym odbujany fotel czy gasnąca fajka

powiedziała mi poezja - słuchaj
a ja kluczyłem wzrokiem po zamkniętych zamkach
po czołach zmartwionych jak oset na łące
niechcianym medaliku za pierwszy siwy kosmyk
uczyłem oczy spojrzeń - spojrzeń uczyłem oczu

powiedziała mi poezja - zostaw
a ja o zostawianiu piszę marne wiersze
o słoiku konfitur w dłoniach małej żydówki
utopionej marzannie zakochanej w wiośnie

wskutek nagłego hałasu
u noworodka występuje odruch moro
zwany odruchem obejmowania

dziecko desperacko prostuje kończyny
zamyka dłonie szczelnie w piąstki
odchyla głowę jakby chcąc uniknąć ciosu
a następnie wykonuje gest przytulenia
przygarniając do siebie ten sam świat
który dopiero co nim wstrząsnął
[...]

zarzucono mi niegdyś wrażliwość poetycką
ponoć dość rzadką przypadłość
genetyczną albo teologiczną
polega na wyłuskiwaniu odpowiedniej pestki
z podstarzałych słoneczników
odcinaniu im głów
puszczaniu na wodzie

z bezgłowej łodygi słonecznika
można wycisnąć krzyk
połamać go - owinąć
wokół przedramion
aż staną się sine

gniotąc w palcach pestkę ziemi
przywierając do niej
usławiając

wrażliwość poetycka to mała przestrzeń
pomiędzy pochówkiem rośliny a człowieka

krew roślin obradza nowe
krew człowieka pozostaje w korzeniach

śniłem że w mokotowskiej klinice
umarło ostatnie powstańcze dziecko
i nic - nie rozległa się syrena
nagłówki gazet nie stanęły na baczność
politycy dyskutowali czy zmarło w wolnym
niewolnym kraju
historycy czy walczyło a może tylko
donosiło amunicję
czy z rumowiska wyniósł je akowiec
czy berlingowiec

dyskusje te
nie obchodziły młodego pokolenia
w nawale młodości pogubiło się już
które z nich jest tak naprawdę młode
pokręciło głową - przeszło dalej
dyskusje te
nie obchodziły starego pokolenia
w nawale młodości - nie odróżniało spraw nowych
od nowszych

w każdą kolejną rocznicę
powszechnie uważano że ktokolwiek
jeszcze żyje

a on powiedział nie mam dla was
nic

rzeczy których szukacie
wzlot - nagłość
trzymane na smyczy chwilości
prostomyślność - taniość
niczym was nie ugoszczę

jestem tu wygnańcem
wyrzucają mnie pająki [...]

a kto wie - kto się dowiedział
o dzieciach z ulicy Przemysłowej
one w żadnym z pięknych listów
nie prosiły o korowód pamięci
ani pomnik trwalszy niż ze spiżu
pisały tylko - przyślijcie nam rodzice
trochę jedzenia
jakże ciężko tu pracujemy
pisały - dołóżcie ciepłą kurtkę bo noce
tutaj dokuczliwie zimne
[...]

modlitwa do deszczu
ponieważ noszę w sobie ulewę
która wiecznie spada
i przelewa się - spływa przez palce

zamieniam tę wodę w wiersz
żeby nie utonąć
nie zgubić drogi do bezpiecznego portu
światła latarni w ludzkich oczach

pisanie poezji jest modlitwą
i naprawdę nieważne
czy do Boga - boga
ukochanego albo obcego człowieka
łez staruszka
czy smutku ślimaka winniczka

ważne jest to co leży nam na ustach
oczach i sercu
gdy kładziemy się do łóżka
reszta może być - niech wręcz będzie
milczeniem

przysiadłem na ławce napisać wiersz
wysłużona zwyczajna
uchodziła z niej barwa
jak ze spokojnej twarzy
nieboszczyka

zlęknąłem się porównania
napisałem - odpływały w niej róże
niczym z rozlanego wina
w wąskich zaułkach montepulciano
[...]

ujrzałem pierwszego człowieka
jego ramiona ugięte wysiłkiem
jak prometejski ogień
zgarbiony pod dymem nocy
niosły nadzieję okutą w płomyki słów

dotykały warg - wskazywały:
to twoje usta - w nich biel
i czerń bociania
pokot wilczy
a na brzegu zima zwichnięta

ujrzałem pierwszego człowieka
jego dusza konstelacją
złotych okruchów
na miękkiej dłoni

powiedziała: jedz

zatrzymało się
młode serce lata
płaczące wierzby nakryły
ziemię
deszczowym woalem

obok grzybów
przy drodze wyrósł
drewniany krzyż

w białym lusterku
uśmiechniętego zdjęcia
przegląda się samotnie
matka boża
zakrwawionych drzew