Radosnych i Spokojnych Świąt Wielkiej Nocy. Niech Jezus ożyje w naszych sercach.

witali Go radośnie, z entuzjazmem, cieszyli się na Jego widok… by za jakiś czas Go zlinczować, ukrzyżować… i spełniły się słowa Starego Testamentu „Raduj się wielce, Córo Syjonu, wołaj radośnie, Córo Jeruzalem! Oto Król twój idzie do ciebie, sprawiedliwy i zwycięski. Pokorny – jedzie na osiołku, na oślątku, źrebięciu oślic”y (Za 9,9)… te słowa, czyny dały nam wybawienie i wieczność

wyruszam w podróż... mam bilet w jedną stronę... Boże zaopiekuj się mną i bądź ze mną... proszę

Dopóki w naszym sercu tli się maleńka, najmniejsza iskierka nadziei na lepsze jutro. Ta maleńka iskierka nadziei zawsze może wzniecić ognisko uczuć i pragnień w naszych sercach i umysłach.

Przez ostatnie dni uczyłam się nie ufać ludziom, na szczęście na próżno. Czasem ludzie są naszym lustrem, pokazując nam kim jesteśmy. Każde odbicie w nich sprawia, że lubię siebie troszkę bardziej.

Dotarcie tutaj zajęło mi prawie całe życie. Nie było tak trudno przejść przez tę ulicę. Wszystko zależy od tego kto czeka po drugiej stronie.

może to zabrzmi paradoksalnie, ale myślę, że czasami staje się sama dla siebie swoim największym wrogiem
dlaczego?
bo o wiele łatwiej, wręcz nawet bez problemu lubię robić coś dla kogoś, dla bliskich ale nie tylko, dla przyjaciół też a także obcych ludzi
natomiast czasem pewnych rzeczy nie chce mi się zrobić dla siebie
tym samym siebie traktuję czasem po macoszemu, więc staję się swoim własnym wrogiem
a walka z sobą samą wcale nie jest taka łatwa
bo czasem trudno wyjść z pewnych schematów
trudno mi się walczy ze sobą!

stoję po środku nieba... lekko przyodziana w błękit twych oczu

prze­raziłam się za­lewająca nas co­raz bar­dziej modą na an­dro­genizm... ludziom już nie wys­tar­cza nor­malność, znudzi­li się nią, szu­kają in­ności... ex­cy­tują się ko­biecy­mi mężczyz­na­mi i męski­mi ko­bieta­mi... mnie to prze­raża... ta­ki ko­biecy mężczyz­na ko­mu się ma po­dobać, ko­bietom czy mężczyz­nom? bo już się po­gubiłam, o co w tym biega... w swo­jej ko­biecości zaczy­nam się czuć jak ginący di­nozaur... zas­ta­nawiam się czy to jest ewo­luc­ja czy rewolucja?!

ślicznie pachniesz, po­wie­dział mak do kon­wa­lii i się zaczerwienił

Ciągły ba­lans na li­nii życia dos­tar­cza nam su­to adrenaliny.