kallka

gorsza niż wina
pustosząca bardziej niż destrukcja
- powracasz jak niechciane wspomnienia
męczysz
niszczysz
przez ciebie nie widzę tego
nad czym powinnam się pochylić
przez ciebie nie boję się tego
czego powinnam
przez ciebie oddalam się od tego
co mnie ożywia [...]

pas­ja Od­ku­pienia
ten cho­ler­nie znoj­ny krzyż który niesiesz zmuszo­ny prze­ze mnie
co dnia uno­sisz go prze­ze mnie niesiesz za mój gnój
mój ma­razm czy­ni go jeszcze bar­dziej cier­nistym
idziesz dzi­siaj za mną szczególnie kroczysz
idziesz i la­men­tu­jesz w bólu wy­cieńczo­ny kroczysz
A JA - a ja całkiem nie chcę te­go widzieć
nie chcę te­go słyszeć kroczysz
wo­juję z Twoim udziałem
wal­czę cho­ciaż jest Błogosławiony
trudzę się ale i tak nie mam po co
i tak zwy­ciężasz bez­wa­run­ko­wo
A JA - a ja wra­cam z pod­ku­lonym ogo­nem
jak ubab­ra­ny pies roz­paczli­wie
węszący od­pla­miania i miłości Ab­so­lut­nej
A TY - a Ty ugościsz mnie jak zwyk­le Swoją Ofiar­nością
TO JA - to ja Cię dzi­siaj uk­rzyżowałam
ro­bię to codzien­nie
a TWOJĄ pasją Od­ku­pienie

wyrwij mnie proszę z wciągającego jak dłubanie słonecznika
wiru codzienności ważnych przyziemnych spraw tak mało ważnych
spraw abym mogła wymazać iluzoryczną materię która skupia to czego nie ma
wbij we mnie idealizm wieczny niezmienny i tak mocno realny

pomóż mi znaleźć sens odkrywania niestrawnej codzienności
naucz mnie łapać piękno myśli i zapisywać je w sercu
Dobry Boże przepełniaj mnie nieustannie słodką wiarą
i pamiętaj teraz już wiem szczęście jest tym co mam w środku
nie tym co mnie otacza

chcę ciebie mocniej
chcę w mojej Szarości

zagrajmy
zagrajmy razem w statki

trafiona zatopiona

następnym razem
nie dam się rozgromić

następnego razu
juz nie chcę
w mojej Szarości

nocne kochanków rozmowy kalekim tchnieniem muśnięte
pięknem ciała w niewoli grzesznych sieci uwikłani w samych sobie
dla siebie stworzeni pożerają wrzące zmysły z serca tryskające
uciekają od brudnej zwyczajności

leżałaś w pysznej trawie
wpatrując się w cukrową watę
snułaś kołysankę
o dalekiej konieczności
goniłaś boso stado
dzikich marzeń
bujałaś nad rozsądkiem
stopami łapiąc kromkę nieba
widziałaś we wszystkich
bratnie dusze które dzisiaj
są już cudze
świat cię zjadł
a ty
nie chcesz już jeść nieba
umiesz tylko rachować
płoszyć wrażenia
i choćbyś chciała
nie rozpalisz już sobą
ugaszonej łagodności

uszyłam prawiesukienkę z własnych myśli
wątpliwie prześwitująca dla całego świata
nitki miałkie budują spoistą szmatę
jedna nie wie o drugiej takie niby samoistki

i sypią się te nitki całkiem tracą odcień
zmechacone drażnią delikatną skórę
zrzucić z siebie zostawić zostawić w tyle

jak myśleć by sukienka szmatą się stała?

jeszcze trochę będzie jaśniej
utoniemy w ciepłych chwilach
w gęstym wietrze magiczności
w żywej trawy mezofilach

ręką Bożą nakręceni
zatańczymy w blasku nieba
w koleżeństwie śpiewu ptaków
nic nam już nie będzie trzeba

w słońcu wielkim i milczacym
zasypani czułościami
nieba liznąć odrobinę
nierozłącznie z uczuciami

namiętnością rozżarzeni
w rytm oddechów wzbierających
coraz bliżej do dzikości
zmysłów pysznie buntujących

tak niebiańsko poruszeni
osuniemy się na ziemię
i w kobiercu roślinności
ugasimy gwiezdną chemię

Jej wcielenie
zasnęło w kolebusi
ocknęło się w niebie

nie szukaj
nasycenia w Jej oczach
są bezbarwne