Jak kochać mam świat co odbić ma tysiące

w każdej twarzy niby łza, ni to marzenia się tlące

Który uśmiech prawdziwy w twarzy przyjaciela

Kogo maska w koło mnie fałszywości nie zawiera?

Pragnę scalić dwa tak różne z sobą światy:

mą duszę, gdzie każdy jest dobry, również ty

i myśl co w głowie ostrożnością uprzedza serce

szepcząc by nie ufać niczyjej wyciągniętej ręce.

Jak zapomnieć czas, gdzie fałsz był chlebem

dopuścić kogoś do duszy, nazwać przyjacielem?

Znów wiara w ludzi rozkwita cicho we mnie,

by zginąć na zawsze bo otwieram oczy. Już nie śnie

Pokarz mi, że serce może odnaleźć spokój,
Że płonące ręce nie ogarnie zimny chłód.
Ciepło tak ważne szczególnie na zakręcie,
Gdy ciemność i strach rodzi niepokój.
Wtulone serce w ludzką pierś
Nie woła o troskę, opiekę i wiarę.
Milczy. Ni szeptem nie ukarze oblicza.
Pochylone czeka, bezwiednie spragnione,
Jak głodny chleba, umarły życia.
Ani silne, ani słabe. Wystarczy, że ludzkie
Ręce Tego co kiedyś wskrzesił płomień marzeń [...]

Biegnę,
gdzieś pośrodku tego wszystkiego.
Oddycham więc jestem
Słowem pomiędzy ludzkim istnieniem.

Grzeszę
choć żalu już dawno nie ma.
Pustka nastała.
Nie widać blizn bólu.

Przystaję ,
gdy świt nastaje
dający pobłysk nadziei.
Trwonię kolejne sny.

Milknę
w kolejnych wspomnieniach,
gasząc cichą łzą
płomień narastającej rozpaczy.

Odchodzę
tam, gdzie nie ma dotyku dłoni.
Uciekam przed Twoimi słowami
na spotkanie z zapomnieniem.

Wraz ze wschodem słońca staję się cieniem.
Przechadzam poprzez szlaki złudnej utopii.
Oddycham. Chcę zachłysnąć się powietrzem
Lecz sięgam do korzeni- do życia parodii.
Szarość korytarzy, mrok zakrętów, cisza.
Wszystko to potęguje podszepty ironii,
Która jest i chlebem i na psychice rysą.
Przeciwwagą dla strachu, śmiechem rozpaczy.
Lecz gdzieś tam wyżłobiona przez łzy nisza
-nadzieja i wiara- ten węzeł bliźniaczy
Pozwalają by spojrzeć bez strachu w przyszłość.
Skąpe życie obdarzyć radością już nie raczy…
Wystarczy jednak iskra. Nie muszę rozbłysnąć.
Byleby nie zgasnąć bezpowrotnie w zapomnieniu,
Bez krzyku na zawsze umilknąć,
Pozwolić się zamknąć na zawsze w swym cierpieniu,
Bez rąk co ukołyszą na wieczne pożegnanie.