Sama nie wiem, od czego tu zacząć…
Może po prostu…od samego początku.

Rankiem ten jesienny, mglisty dzień wydawał się zupełnie normalny, niczym niewyróżniający się od innych.
Otwierając drzwi, westchnęłam ciężko z poczuciem, że to, co niegdyś sprawiało mi tyle przyjemności, jakby przestało istnieć. Jeszcze raz rzuciłam chłodnym wzrokiem na tablicę, której treść znałam na pamięć: „PORADNIA PSYCHOLOGICZNA- Maria Przyborowska”.
Daty, czas przyjęć…mocno chwyciłam za klamkę i ruszyłam w stronę mahoniowego biurka, które, uderzające swym wdziękiem, teraz straciło dla mnie jakąkolwiek wartość.
Siedząc tak z podpartymi rękoma, ciałem byłam tutaj, w tym „pokoju zwierzeń”, a myślami hen, daleko..
Rozmyślałam głównie o nas. O ludziach. O tym, jak bardzo podobni jesteśmy mimo tylu różnic. Jak bardzo każdy z nas potrzebuje ciepła, miłości [...]

Spójrz czasem przez okno. Zauważ zieleń, piękną i bujną, powracającą do życia. Gdzieś w gąszczu kolorowych liści dojrzyj wróbelki, tak radośnie ćwierkające. Zerknij na beztrosko bawiące się w gorącym blasku słońca dzieci, dla których świat przestał istnieć. Dla których jest jedynie tu i teraz. Zobacz jeszcze parę staruszków siedzących na ławce i trzymających się za ręce, którzy oślepieni jasnymi promieniami, cieszą się nieustannym ciepłem wokół. Spójrz na ludzi, którzy pochłonięci pracą nagle wychodzą na balkon i wdychają rześkie powietrze, uśmiechając się przy tym. Dostrzeż psy, które skąpane w blasku słońca, wylegują się na zielonej trawie. Zauważ jeszcze rodziny, które mimo braku czasu, znajdują go dla siebie i grają w siatkówkę, mając przy tym niezły ubaw. I wtedy również TY zamyśl się przez chwilę. I uśmiechnij się. JUŻ WIOSNA!

Promienie gorącego słońca muskały moją twarz. Nieustanny upał przyprawiał mnie o mdłości, ale nadal siedziałam opierając się rękoma o bladożółty koc. Mimo niedającego znieść się gorąca napawałam się grzejącą się aż do czerwoności skórą. Jestem jakąś masochistką- pomyślałam i wstałam, otrzepując się z piasku. Wokół była masa ludzi, dosłownie nie mieściliśmy się na tej ogromnej plaży. Rozejrzałam się i spostrzegłam kilkoro osób z mojej klasy. Westchnęłam ciężko zmierzając w stronę morza. Ukojenie..-pomyślałam zanurzając się w zimnej wodzie. Obróciłam się na plecy i marzyłam. Niebo było wyjątkowo bezchmurne. Takie delikatne i błękitne przyprawiało mnie o jeszcze większy zawrót głowy. Zewsząd mych uszu dochodziły przeróżne chichoty, zatęskniłam więc za normalną rodziną, życiem i przyjaciółmi.
Na plaży byłam całkiem sama. Zwiększająca się liczba [...]

Ciągle na niego zerkała. Wiedziała, że powinna się opanować, ale nie mogła wytrzymać tej ciągłej niepewności. Czy wczorajszy wieczór to było tylko złudzenie, czy może sen, piękny sen… Patrząc na niego, przypominała sobie, jak błądził pocałunkami po jej półnagim ciele. Miała wrażenie, że przeżywa to po raz drugi i już chciała jęknąć w rozmarzeniu, gdy ostre słowa nauczycielki przywołały ją do porządku. Cała klasa wyłapała jej pełne namiętności spojrzenie skierowane w kierunku Łukasza. Jednak Ada nie zwróciła na to najmniejszej uwagi. Łukasz uśmiechnął się do niej porozumiewawczo, co spowodowało obrażoną i zazdrosną minę u jego dziewczyny- przemądrzałej Kaśki.
„Rany! Zupełnie o niej zapomniałam…Byłam taka wniebowzięta, że zapomniałam o Kaśce! Co za jędza… chociaż to w sumie ja nią jestem. Ale [...]