Miłość to temat tak wałkowany wte i we wte, że aż się zastanawiam czy jeszcze jest co wałkować.

Chroń mnie przed ludźmi...
...zwłaszcza przed samą sobą...

Chodzenie do tyłu nie zawsze oznacza cofanie się.
Chodzenie tyłem to doskonała ochrona przed wiatrem wiejącym innym prosto w oczy.

Skoczyła z dachu wieżowca, chcąc poczuć wiatr we włosach... Chcąc zaznać trochę wolności...

Lubię twórczo dyskutować- to często prowadzi do czegoś odkrywczego.

Ogłoszenie!
Poszukuję swoich różowych okularów, zagubionych na obrzeżach miasta Szczęście.
Adres: Rzeczywistość, ul. Samotność 1/1.

Szczęście jest jak herbata w pięknej porcelanowej filiżance. Jednym życie naleje więcej, innym mniej. Niektórzy powiedzą, że herbata jest niedobra. Jedni wypiją duszkiem i sparzy im gardło. Inni zostawią sobie na potem, aż będzie zimna. Być może doda jej to smaku. Trzeci nie zauważą, że życie postawiło przed nimi tę filiżankę i będą szli przez nie marudząc „nie zaznałem jeszcze szczęścia”.

Jesteś moją heroiną.
Lecz mogę cię nie zażywać przez parę dni. Kiedy cię spotkam nadrabiam to, przedawkowując. Najbardziej mi ciebie brak, kiedy mi smutno. Kiedy radość wypełnia mi serce to dzięki tobie jestem jeszcze szczęśliwsza. Gdy cię nie ma przez jeden dzień to chcę cię zobaczyć, porozmawiać. Dla ciebie skocze w ogień.
Przyjaźń ma coś wspólnego z ćpaniem.

Księżyc jest taki samotny, mimo iż na pozór jest tyle gwiazd na niebie...

- Powiedz ile człowiek jest w stanie znieść cierpienia?
- Zależy, jaki...
- A taki na przykład jak Ty?
- A taki jak ja to bardzo dużo. Kryje swoje cierpienia tak, że nikt nie wie, iż cierpi. Nikomu nie jest w stanie zaufać. Myśli, że poznał każdy rodzaj cierpienia, a tu nagle, bum! I cierpi jeszcze bardziej niż wtedy.
- A czemu taki człowiek cierpi?
- Bo obiecał sobie, że nikomu nie zaufa. A potem przychodzi inny człowiek. I nagle okazuje się, że mu zaufał, za bardzo...

Co noc zasypiam z nadzieją, że zauważysz, iż czekam. Codziennie rano budzę się zawiedziona. Nie wiem jak długo wytrzymam to łudzenie się. Dzień, tydzień, miesiąc czy rok. Pewnego dnia obudzę się. Przetrę oczy. Uświadomię sobie, że moje czekanie nie ma sensu. Poczuję ból w piersi i brzuchu. Nie pójdę do szkoły. Nie pochodzę z tydzień. Gdy wrócę będę taka jak zawsze- uśmiechnięta, szczęśliwa- jednak zajdzie we mnie zmiana. Będę od Ciebie trzymała się z daleka. Bałabym się być w Twoim otoczeniu. Bałabym się o to żeby Cie nie urazić. Urazić tym, że się od Ciebie oddaliłam. Oddaliłam. W sumie byłam tylko Twoją kumpelą. Od początku nie mogłam liczyć na przyjaźń. Tylko, po co ja się wciąż łudzę?

Wielu ludzi w mieście patrzy w tym momencie na gwiazdy. Tymczasem ja siedząc na stołku, okryta kocem, w ten zimny listopadowy wieczór spoglądam na światła miasta i tęsknię…

Nie chodzi o to, że Ci nie ufam. Problemem jest to że ufam Ci za bardzo...