wpatruję się w otaczającą mnie ciemność
z pustą poduszką po przeciwnej stronie łóżka
wciąż wyczuwam resztki twojego zapachu
na rozpalonej jak ogień skórze

i kiedy łzy stopniowo zaczynają
wypełniać moje powieki
bezskutecznie próbując ugasić
ten żar co się jeszcze we mnie tli

ośmielam się zapytać
czy ten ból kiedykolwiek minie

ale on przecież
nigdy nie mija

samotność mierzę odległością
w jakiej znajdują się od siebie
nasze miejsca na mapie

dziewiętnaście stacji
wypełnia się smutkiem
na samą myśl o naszym pożegnaniu

szklana zimna powłoka
przerwała uścisk naszych dłoni
i podzieliła nasze jestestwo na pół

na jednym z peronów pozostały
już tylko dwa rozdarte serca

tak cicho i pokornie
niosą ciężar tego rozstania

podarowałam Ci
prawo wyboru
wybierz zatem

czy zechcesz umrzeć
w moich ramionach
czy tylko na stronach mojej poezji

jest we mnie las
cały wielki las
mieszka we mnie

mnóstwo drzew
żyje w lesie
żyje we mnie

a Ty - serce tego lasu
wyryłeś swoje inicjały
na każdym z nich

pozostaną tu na zawsze
w samym środku lasu
w samym środku mnie

jesteś najlepszym
co mnie kiedykolwiek spotkało
mój świat zaczyna i kończy się
na Tobie i w Tobie tylko

i gdy wreszcie zbieram w sobie
wystarczająco odwagi
by móc Ci to powiedzieć
ośmielasz się twierdzić że przesadzam

wiem przecież zdawać by się mogło [...]

proszę tego na górze
kimkolwiek jest
o ósmy dzień tygodnia

chciałabym
o jeden dzień więcej
być i móc

jeden dzień dłużej
nosić ciebie w sobie
i na twoje dłonie składać [...]

gdzie nikt nigdy przedtem
każdego dnia zostawiasz
ślad cierpliwej dłoni

jesteś pierwszym i ostatnim
jedynym słusznym świtem
mojego wszechświata

proszę bądź ostrożny

musisz wiedzieć że tam
gdzie mnie dotykasz
odciski palców nie znikają
wraz z nadejściem deszczu

moje ciało - świątynia naszych namiętności
Ty - jedyny Bóg do którego
zwrócę swoje pragnienia i modlitwy

przyrzeknij na wszystko
nie będziesz miał
Bogiń cudzych przede mną

bo religia którą wyznaję
w ciszy pomiędzy każdym
Twoim oddechem

nie zdoła unieść ciężaru
nawet najmniejszej
formy świętokradztwa

próbuję zasnąć
z Twoim oddechem
po drugiej stronie słuchawki

uważnie nasłuchuję
każdego najmniejszego
niepokoju

uspokajam Cię
szepcząc
Twoje imię

a Ty mruczysz przez sen

i chociaż dzieli nas
co najmniej pół świata
to wiem że jeśli Bóg istnieje

musi chyba być
gdzieś bardzo blisko
dzisiejszej nocy

czteroletnia dziewczynka kurczowo trzymająca się rąbka twej spódnicy niczym
morskiej latarni w samym środku burzy

czerwony telefon w przedpokoju
melodia przy każdym podniesieniu słuchawki
w wazonie dumnie prężą się bazie kotki

który to już rok
uporczywie cię nie ma
po drugiej stronie słuchawki
a bazie tęsknią za dotykiem twoich dłoni

ile to już lat
ta zagubiona dziewczynka
szuka odpowiedzi na pytanie dlaczego
pośród kamiennej cmentarnej alejki

Babciu

mam nadzieję że tam gdzie dziś jesteś
zawsze świeci dla ciebie słońce

a niebo jest łaskawsze niż kiedykolwiek
mogła być dla nas ziemia

może jest taka miłość która nie karmi się chlebem wspólnej codzienności
a mimo to trwa wbrew sobie
i na przekór całemu światu

bo chociaż nie dzielimy razem łóżka to każdej nocy bezsenność po równo kaleczy nam sny
obejmując bezwzględnym ramieniem

może jest taka miłość w której dotyk
jest jedynie wytworem złudnej wyobraźni
choć ciało boleśnie doświadcza
również na jawie

może jest taka miłość
przecież jesteśmy

osobno a tak bardzo razem

o co mogę prosić
jak daleko mogę posunąć się 
w swoich pragnieniach
czy mam prawo kochać ten owoc zakazany

(bądź miłościw mnie grzesznej)

wszechmocny Boże
czy słyszysz me wołanie

(zmiłuj się nade mną)

prosiłam o ciebie
w każdej mojej modlitwie
ale przecież twój Bóg
nie mówi w moim języku

odkąd kompas życia przestał wskazywać
takie miejsce w którym znów
mogłabym poczuć się jak w domu

tkwię na rozdrożu
z plecakiem pełnym wątpliwości
spakowanym na najbliższych kilka lat

najtrudniejszą częścią tej podróży
nie jest jednak podróż sama w sobie

lecz wiara w to że warta jestem każdego
miejsca przeznaczenia do którego zmierzam

twoja nieobecność uciążliwym swędzeniem
którego źródła nie potrafiłam zlokalizować

dłonie pozbawione uścisku twoich rąk
zdążyły zapomnieć jak być dłońmi

ciało nie wiedziało jak poskromić
gorycz każdej takiej kolejnej nocy

bo to łóżko choć wystarczająco duże
nie gościło nas obojga w swych objęciach

zupełnie tak jakbym cały ten czas
spędzony z tobą była z dala od domu

a bez ciebie zmuszona byłam wrócić
do tego miejsca w mojej głowie

które nie chciało już
mnie z powrotem przyjąć

jest w każdym twoim ruchu
który coraz bardziej oddala cię
od moich wyciągniętych ramion

i każdym moim słowie
które niczym echo odbija się
od muru twojej obojętności

***