przestępstwem jest wiersz popełnić
gdy w areszcie zamykane są słowa
które od rannego świtu przejść musiały
marszem na drugi koniec świata

przestępstwem jest wiersz popełnić
gdy blade karty papieru stają się cienkie
jak igła- ciało drugiego człowieka
a to wszystko by móc na chwilę ochłonąć

a On nie słucha, nie patrzy, nie chce czuć
i nie czuje i by móc bliżej być ja też czuć przestaję
a oczu ku górze nie wznoszę
bo wiem że go nie ma i go nie dostanę

już się nie staram ciebie odzyskać
przywykłam że cię nie ma na co dzień
choć marzy mi się po cichu
zobaczyć kąt twego cienia

lecz śledzę ciebie ciągle w ukryciu
byś katem oka mnie nie zobaczył
byś nie usidlił mnie w swoich słowach
bym tonąć nie musiała w twych oczach

dobrze już zniosłam kolejny tydzień
nie tylko bez słońca uśmiechem obdarzę
na zakupy wychodzę wieczorem
do ciebie powracam nad ranem

w lampce wina łykam cię całkiem
jak gdyby wody me usta nie znały
choć je podlewam myśleniem o tobie
zbyt małym butelka kompanem

dziś się bałam że odejdziesz
mimo że oddaje ci ser i ce
bóle w klatce piersiowej czuje
gdy mi łza po policzku na dłoń spływa
nie ratuj mnie
nie wołam
po mocy
bo mam jej jeszcze sporo
tak, tu
zza łóżka ci rzucę spojrzenie
tylko łap mnie w objęcia
ostatnie moje w ciele?
nie