Joan40

Dzień przysłania senna kotara,
Szare niebo, duszno, parno
Lepki koniec dnia już zaraz
Prysznic zmyje zmęczenie ciała.
W zawieszeniu odprężeniu
Rzadkie powietrze leniwie krąży
Idą spać zmęczone oczy
By jutro je otworzyć.
Natłok myśli mnie przygniata
Podrużuję co noc lotem
W miejsca gdzie nie dotrę sama
Na tym jeszcze pięknym globie.
Odwiedziłam tych co nie ma
A trochę mi tęskno.
Pomarzyłam, odleciałam
Z pokorą często.

Ciepłe noce
dojrzałe owoce
smak czereśni
koper, gruszki, papierówki
ogórasy pierwszej klasy.
Pierwszy wyjazd z przyjaciółmi
żarty, śpiewy, litry wina
Tego się nie zapomina.
Ciepły piasek
leżaki i dmuchane materace
wieczorny spacer
namioty, śpiwory
skąpe bikini
opalenizna
ziemniaki z ogniska
zachody słońca
zabawa bez końca...

Oczy! Ach te oczy!
Wzrok przykuty do głębi duszy.
Chwila w milczeniu a tak wymowna.
Poraził blask, przeszły ciarki, oblał rumieniec, w gardle wielka klucha.
Niepohamowana radość a zarazem zawstydzenie.
Miłe uczucie przeplata się ze zmieszaniem.
Niewinne spojrzenie jest bezwstydne, bo o trzy sekundy za długie.
Sytuacja odtwarzana co noc przed zaśnięciem, tylko po to by nie zapomnieć tego spojrzenia.
Daje impuls na dzień następny, by odnaleźć te oczy.
Może warto...
A jak nie warto, to chcę wiedzieć.
By nigdy nie żałować.

Słońce przebija się przez chmury.
Czuję ciepło na twarzy.
Szum rozbudzonego miasta w oddali.
Oddycham głęboko.
Czuję różne zapachy.
Miłe, już dawno odkryte
oraz zapowiedź wielkiej przygody.
Urody co wiosną przybywa
Ciekawość świata, co zachęca do życia.