Żyjemy obok, ale nie razem.
Kiedyś myślałam, że może być inaczej.
Straciłam swą młodość na rozmyślaniu,
na marzenia, pragnienia i na wyobrażaniu.
Zawsze i wszędzie Ciebie widziałam.
Planowałam przyszłość jaką bym chciała.
Lecz życie dla mnie inaczej wybrało.
Coś wyszło na prostą, coś się poplątało.
Teraz jest spokój i stabilizacja.
Lecz w sercu pustka i namiastka,
tego co nie pogrzebane a głęboko ukryte.
Czas pokaże, czy zostanie kiedykolwiek użyte.

Nie ta pora, nie ten czas
Kiedy myśli i słowa pójdą w las.
Kiedy każdy z nas
Zagubi się.
W świecie mglistych poranków i sennych dni.
Zimne noce, a my w nich
szukamy otwartych drzwi.
Do świata, do domu ludzkich serc,
by ogrzać się.
Ja wiem i Ty wiesz, że to sen.
Szukam Cię.
Obudź się!

Pomodliłam się do Boga, by ukarał mojego wroga.
W trosce o jego ciało, prosiłam, by nic mu się nie stało.
Moje życzenie zostało spełnione,
lecz wróg nie zrozumiał wcale i krzywdzi dalej.

Marzną mi stopy w zimnej kałuży
w ten mglisty, jesienny czas.
Wybiegłam za Tobą w godzinę podróży,
w którą chciałeś wyruszyć sam.
Sypałam Ci kwiaty zerwane w polu,
astry, begonie, ślaz.
A Ty odszedłeś nieco na dłużej,
z głową do góry, zapatrzony w świat.
Wróciłeś zgarbiony, biedny i smutny,
pukałeś do serca mych bram.
Lecz ja poszłam karmić kury,
I myślami byłam gdzieś tam...

Cierpliwie czekałam czy coś się wydarzy, czy spojrzysz na mnie, uśmiechniesz się.
Czy porwiesz mnie na kawę i będziemy tylko My - wpatrzeni, wsłuchani...
Może dotkniesz mnie, przypadkiem, a może zaplanujesz coś więcej?
Minęło tyle lat...
Żyję wspomnieniami.
Pojawiły się zmarszczki, częściej się męczę.
Codziennie zastanawiam się co u Ciebie, czy jesteś szczęśliwy, czy jesteś z kimś.
Minęło tyle lat...
Już nie pamiętam Twojej twarzy.