Oczy! Ach te oczy!
Wzrok przykuty do głębi duszy.
Chwila w milczeniu a tak wymowna.
Poraził blask, przeszły ciarki, oblał rumieniec, w gardle wielka klucha.
Niepohamowana radość a zarazem zawstydzenie.
Miłe uczucie przeplata się ze zmieszaniem.
Niewinne spojrzenie jest bezwstydne, bo o trzy sekundy za długie.
Sytuacja odtwarzana co noc przed zaśnięciem, tylko po to by nie zapomnieć tego spojrzenia.
Daje impuls na dzień następny, by odnaleźć te oczy.
Może warto...
A jak nie warto, to chcę wiedzieć.
By nigdy nie żałować.

Słońce przebija się przez chmury.
Czuję ciepło na twarzy.
Szum rozbudzonego miasta w oddali.
Oddycham głęboko.
Czuję różne zapachy.
Miłe, już dawno odkryte
oraz zapowiedź wielkiej przygody.
Urody co wiosną przybywa
Ciekawość świata, co zachęca do życia.

Żyjemy obok, ale nie razem.
Kiedyś myślałam, że może być inaczej.
Straciłam swą młodość na rozmyślaniu,
na marzenia, pragnienia i na wyobrażaniu.
Zawsze i wszędzie Ciebie widziałam.
Planowałam przyszłość jaką bym chciała.
Lecz życie dla mnie inaczej wybrało.
Coś wyszło na prostą, coś się poplątało.
Teraz jest spokój i stabilizacja.
Lecz w sercu pustka i namiastka,
tego co nie pogrzebane a głęboko ukryte.
Czas pokaże, czy zostanie kiedykolwiek użyte.