Cztery lata temu pisałem pod wpływem emocji. Teraz piszę z powodu ich braku i tak bardzo żałuję ich przeminięcia.

Należy pamiętać, że chcąc dotrzeć do nieba lub piekła, najpierw musimy przebrnąć przez nicość, której długości nie znamy.

Czy można przemówić do ludzkiej duszy słowami wydobytymi z własnej? Można, ale nigdy nie ma gwarancji, że dotrą tam gdzie byśmy pragnęli.

Osaczony przez nią, tak bardzo chcę ją przytulić... Moja samotność.

Coś sobie uświadomiłem, coś we mnie pękło. Ze łzami w oczach, z uśmiechem, a jednak wiedziałem, że tak bedzie lepiej.

Ktoś kto uczy się na czas, nie ma szans z tym, który uczył się z czasem.

Mam Ciebie, a jednak nadal szukam szczęścia. Nie wiem czy to my stworzymy własny wszechświat...

Nie potrafię zrozumieć celu ludzkiego istnienia, jedni mówią, że szczęście, drudzy, że pieniądze. Ja nie widzę nic. Dążymy do nikąd.

Po tej burzy nadeszla susza, nic mnie juz nie rusza, zostala wspomnien kaluza.

Ps. Wrocilem po dlugiej przerwie :)

I widok jej oświetlonego okna niczym pełnia księżyca na czarnym niebie. Pozostały wspomnienia choć czuje, że jest tak blisko.

Od myślenia o tym, że nic nam się nie uda, jeszcze nikomu nic się nie udało.

To co trzema mnie przy tym kim jestem to moja nieugięta, silna wola.

Pytasz mnie o najgorsze wspomnienie. Przed oczami mam zapłakaną Ciebie z mojego powodu...