Wiersze — jesienna mgła

pod powierzchnią wspomnień
ukryliśmy iskrę
płonie w nas mimo straconych lat

patrzysz na mnie tym samym wzrokiem co z przed lat
i czuje w twym spojrzeniu ciepło i żar

zapachem czarnej kawy maluje
w powietrzu serca dwa
i cóż płynie czas ulotnie jak ta woń ...

smakuje tę chwilę słodko mleczną chłonę jej zapach by napełnić swój umysł
i zapisać w pamięci ten egzotyczny moment

oddania się tajemniczym spojrzeniom w których ukrywamy
przed światem chwilę poranku ubraną w zapach czarnej kawy

budzę się do życia
jak kwiat róży
rozwijam płatki
szczęścia

spowita oczekiwaniem
radosny okrzyk
oddany tej jednej chwili [...]

czeka bezbronna dusza
na wieść z gwiaździstego nieba
serce wzrusza

wybija bezbarwnym atramentem
złotą koronę
ku Bożej chwale

klęka przed bezimiennym Bogiem
prosi błaga
wiary szuka

on szepcze jej do ucha
oddaj pokłon śmierci
pięknej damie

oni mszę odprawią
pokryją trumnę kwiatami
znicz zapalą

I wszystko puszczą w niepamięć

białą kredką
ubieram w słowa
pergamin rzeczywistości

szarym ołówkiem
szkicuję zarys
niepewnej przyszłości

barwnym pędzlem
maluję krajobraz
naiwnej miłości

bezwładną dłonią
modeluje
niewinne postacie

karmię chwilą twoje zmysły
bym żyła wiecznie
a plotak jak echo się niesie...

"You are my world... "

szuka ulatujacych chwil
w których ukryły się wiosenne motyle
promyk słońca łaskocze jej policzek
po którym płynie słona łza

obdarowana samotnością
niezmienna od lat
zaklina tą chwilę [...]

mieć w tobie powiernika
moich skrytych marzeń
to jakby znaleźć skarb
na wyspie gdzie łączy się
wschód z zachodem słońca
tam spotykają się dusze
dwuch zbłąkanych ciał
to nie piekło
to nasz czas
namiętnie fale odbiją się od naszych ciał
obudź dziś we mnie to co ukradła przeszłość
chce znów czuć na ustach smak miłośći
być i trwać trwać w nieskończonej nieskończoności

***

spokojnie i cicho w mym sercu
nie boję się losu i jego śmiechu
przyjmuję wszystko co dasz mi Panie
troski łzy ale najbardziej te chwile
kiedy płacze ze szczęścia Panie
[...]

Chciała bym mieć skrzydła aniola
te co niosą mnie ku nieba wrót
kiedy wołam Cię w śnie wołam
chciała bym posłać ci tysiąc spadających
gwiazd by spełniły twoje marzenia
chiala bym móc spojrzeć ci w oczy
i ściskać jak przyjaciel przyjaciela
nie będę już się droczyć z niebem i ziemią
że mam na drogim brzegu morza przyjaciela

napisze Ci list jak bardzo chce się [...]

od tego co mnie rani chroń mnie
aniele
modlę się dziś do Ciebie
wskazówki wskaż mi na mym
pochmurnym niebie
prowadź  drogą błękitną
prowadź w słońca blasku
mimo że tyle  mam w sobie lęku [...]

za twym spojrzeniem
nie znam smaku twoich ust
nie znam dotyku twoich dłoni

W sennych myślach
mogę jedynie je spotykać
bo gdybyś tylko zaprosił mnie ...

gdyby tylko przestał padać deszcz
na twoim niebie

mogę jedynie
ukraść światło bijące z księżyca
i zanieść na nim moje tęsknoty
za twym oddechem na moich policzkach

tak brak słów
które zawiodą serce
w przestworza gwiezdnych wrót
tam czeka na mnie tajemnica
niespełniona

czym jest ból nocy
gdy koje tęsknoty
wołaniem przez sen

szukam tam magicznych śladów
którymi chce kroczyć
bym znów mogła czuć
szalony odgłos serc
wplecionych w ciała

dano mi poczuć
iskrę płonącą w oczach
w ciszy plomiennej
brodze między pytaniami
gdzie jesteś że swoimi myślami

na progu  śmierci
nic już nie jest ważne
żal ani smutek  -
złamanych serc wyimaginowaną miłością
zbieram z za siebie ślad  po którym wrócę tu
gdzie ludzie gotują sobie pieko
a potem wierzą w lepszy świat
nie chce  łez na waszych policzkach
niech zagrają i zatańczą 
nie chce kwiatów z napisem  ostanie pożegnanie
betonowych  pomników
lepiej  mnie spalcie  jak nie wierną na stosie
kobietę  z czarnymi  mocami
a wiatr rozniesie  w zapomnie 
proch a z nim wszelkie  wspomnienia...
bo żyłam jak chciałam i łez  nad sobą nie będę ronić
i ty nie lej  strumieni żałobnych
wszak nic nie jest prawdą
tylko  pyłem i prochem się staniesz.

zerwały się kajdany opętania
zanim powiesz mi jak mam żyć
spójrz w lustro
i zastanów się kogo widzisz
czy aby widzisz człowieka
w moim lustrze pustka
to co za mną pokrył kurz
Tak dziko i przyjemnie [...]

u progu moich drzwi
usiadł czarny mrok
nie straszne mi jego westchnienia
chroni mnie blask księżyca
i nawoływanie anioła stróża
który czasem mruży oczy
na widok mojej ludzkiej głupoty
[...]

zatopione statki marzeń
odradzają się w przestrzeni nicości artystyczny nieład duszy
kruszy bryły lodu
tylko dźwięki
westchnień miłości
i szum skrzydeł anioła
budzi nadzieję
[...]