Maluję pędzlem las złocisty.
Szybko mknie życie.
W pośpiechu jestem, by zdążyć.

Szumią drzewa.
Odpocznę, jeszcze zdążę.
A teraz trwam w tej pięknej ciszy.

Celebruję ten czas.
Kiedy nic nie muszę.
Deszcz szeleszczących liści.

Chodź ze mną, na chwilę choć zostań.
I poczuj, jak smakuje jesienny wiatr.

Wśród kwiatów ukrywam miłość.
Ubraną w kolory tego lata.
Kiedy promienie słońca
stroiły moje ciało.

W jesienne dni myślą wracam,
do chwili słonecznej,
barwiącą moją nagą duszę.
I westchnę ukradkiem.

Skryłam pod powieką
przed światem ten czas.
Ze strachu, że zazdrosne oczy
skradną mi cząstkę Ciebie,
którą nosze w sercu.

I to lato gorące lato, które trwa.

Nic nie napiszę o obłędnym smutku,
który tkliwie ugodził serce.
Mimo strachu otwarło ono drzwi.
I postradało swoje zmysły.

Nie będzie już cierpieć rogata dusza.
Bo tyle łez już uroniła.
Ona chce żyć w nieskończonej miłości.
Tańczyć wśród gwiazd krzycząc z radości.

Tych pragnień jest tak wiele.
Jednak trzeba w ciszy pokładać nadzieję.
Nie unosić się poklaskiem.
Ukradkiem zbierać konwalie.

Zapachem zieleni kusić los.
Ofiarować mu wszystko, co najlepsze.
Mimo codziennych trosk.
Nie przeklinać go nad wyraz.

Ukłonić się do jego stóp.
A któż to wie, co ofiaruje nam w darze.
Może chwilę zapomnienia i majowe konwalie.

Bezbronne dusze.
Spacerujące na ulicy wrażeń.
Błądzą oczami wśród zgiełku
pragnień.

To czas radości.
Tańczą płomienne tango.
Płyną za falą pragnień.

Odziani w niewinny płaszcz uczuć.
Zatrzymują wskazówki zegara.
Aby trwać w tej chwili.

Oddają sobie swoje tajemnice.
Skryte przed całym światem.
Smakują chwil rozkoszy jak wino.

Może i warto zapłakać.
Tylko ze szczęścia.
Kiedy serce westchnie do serca.

Może już pora skruszyć z serca kamień ?

Anna Grzywna

W dzikim błękicie jeziora
odkrywam przestrzeń.
Gwiazdozbiory życzeń- toczący się bezkońca film.
Trzeba tylko chcieć skoczyć.
I płynąć z falą.

W oddali słyszę jeszcze
melodię, którą nuci wiatr.
Uciekam wzrokiem od tłumu.
Ciszą koję umysł.
Czasem tylko przemknie,
dźwięk tęsknoty, za twoim głosem.

Tkliwie pocałunkami pieszczą ciało.
Myśli opłakały bolące serce.
Ulotne chwile.

Częstuje się twoim dotykiem.
Skrytym w pamięci.
Nosze w duszy motyle.

Bez smutku chce żyć.
Chwytać słońca blask.
Koić poranną rosą troski.
Otulać się gwieździstym płaszczem.

Gładzę dłonią półmroczne cienie.
Spragniona twojego wzroku.
Zatracam się w marzeniach.

Wirująca muzyka obiega przestrzeń.
Stygnę i płonę.
Na przekór ludziom wierzę w eden

Maluje dziś na niebie piórem dusze.
W bezkresnym błękicie chmur,
błąkają się oczy.
W swojej niemocy,
szukają jednego śladu dobroci.
Deszcz łez płynie po twarzy.
Mimo pragnień - wiatr snuje smutne witraże.

Czekać trzeba na niebieskie anioły.
Gubiące skrzydła gdzieś po drodze.
Z myślą o tej chwili rozkładam dłonie.

W świątyni słońca znużony człowiek,
zamyka oczy.
Skrywa tu przed światem tajemnice,

Marzenia zawisły w przestrzeni gwiazd,
gdzieś w odległej galaktyce.

A on bije ukłony w stronę bożków.
Składa daninę, prosi o cud.

Niespełnione prośby uderzają o ziemię.
Łzy płyną po policzku.

A wystarczy tylko rozwinąć skrzydła.
I jak dziki ptak wzbić się ponad horyzont.

Mimo strachu osiągnąć szczyt marzeń.

Wśród zieleni nad stawem,
błyszczą się złociste kaczeńce.
Cisza przeplata się z śpiewem ptaków.
Pięknie jest dziś w gaju.
Poezją ubieram las budzący się do życia.

Dziś słońce ogrzewa smutne serca.
Nastała radość w duszy,
która szukała pocieszenia.

Gdzieś w błękicie nieba,
ukryła się zagadka.
Którą człowiek rozwiązuje od lat.

Błogosławieni ci, którzy nie wiedzieli
a uwierzyli.

A może słońca czar odpowie na nużące nas pytanie?
Czy ten świat to od Boga dar?

Czy Bóg słyszy,
nasze skryte modlitwy?
W tej mistycznej chwili,
płyną ku niebu prośby i skargi...
Ty Boże to widzisz.
Jesteś świadkiem ludzkich westchnień.
Ty nie milczysz.
To przedziwnie proste jest czytać Twoje znaki.
Jednak człowiek jest głupcem upartym.
I podąża nieznanym szlakiem.
Lecz Ty Boże trzymasz swoje serce w dłoni
i wychodzisz mu naprzeciw.

Barwią się niebieskie motyle
na wzgórzu marzeń.
Z nadzieją kąpią się w słońcu.

Zatapiam wzrok w przestrzeń obrazu. Tyle zapału mam w sobie.

Za oknem promienie radosne zwiastują wiosnę.

Dziś spojrzę na świat w kolorowych barwach.

Obudzę w sobie uśpioną miłość.
Zmienię ten smutny dzień magiczną różdżką w bajkę.

Czyżby to już wiosna.
Tuli mnie słoneczny promyk słońca.
Jeszcze lód na jeziorze.
Będąc dzieckiem topiłam marzannę w rzece.
Dziś rzucam w tę głębię smutki zimy.

W ciszy odkrywam piękno
błękitnego nieba.
Ogrzewa mnie ciepła myśl i trele ptaków.
I pierwszym wiosenny żółty motyl.
Radosny wiatr z lekką nutą
odchodzącej w nie pamięć zimy.

To chwila beztroski dla każdego.

Spróbuj znaleźć czas.
Wśród zgiełku dnia.
Odpocznij myślą z leśną ciszą patrząc w niebo.

Pędzimy jak pociąg.
Zatracamy się w doczesnym życiu. Gubimy orientację gdzieś po drodze.

Czasem pomknie modlitwa ku niebu
z prośbą do Miłosiernego Boga.

I, skoro nastanie świt, historia powtarza się ta sama od lat.

Uklęknął w pokorze wierny lud.

Pielęgnujemy tradycję. [...]

Tak naprawdę nie wiem
dokąd idę
jaki mam cel
mówią że ważna jest droga
która idąc osiągniemy szczyt

co jest mi przeznaczone

ciągle błądzę
dajesz mi Boże cenne drogowskazy
tylko ja uparcie brnę pod wiatr
wiem że się mylę

a ty Boże masz dla mnie plan

Pójdę w wielki świat.
Nie oglądając się wstecz,
Za przeszłością.

Zamknę bramę.
Róż kolczastych nasadzę.

Jednak jedno wspomnienie…
Przedziera się ciernistą ścianę.

Twoja osoba.