Wśród zieleni nad stawem,
błyszczą się złociste kaczeńce.
Cisza przeplata się z śpiewem ptaków.
Pięknie jest dziś w gaju.
Poezją ubieram las budzący się do życia.

Dziś słońce ogrzewa smutne serca.
Nastała radość w duszy,
która szukała pocieszenia.

Gdzieś w błękicie nieba,
ukryła się zagadka.
Którą człowiek rozwiązuje od lat.

Błogosławieni ci, którzy nie wiedzieli
a uwierzyli.

A może słońca czar odpowie na nużące nas pytanie?
Czy ten świat to od Boga dar?

Czy Bóg słyszy,
nasze skryte modlitwy?
W tej mistycznej chwili,
płyną ku niebu prośby i skargi...
Ty Boże to widzisz.
Jesteś świadkiem ludzkich westchnień.
Ty nie milczysz.
To przedziwnie proste jest czytać Twoje znaki.
Jednak człowiek jest głupcem upartym.
I podąża nieznanym szlakiem.
Lecz Ty Boże trzymasz swoje serce w dłoni
i wychodzisz mu naprzeciw.

Barwią się niebieskie motyle
na wzgórzu marzeń.
Z nadzieją kąpią się w słońcu.

Zatapiam wzrok w przestrzeń obrazu. Tyle zapału mam w sobie.

Za oknem promienie radosne zwiastują wiosnę.

Dziś spojrzę na świat w kolorowych barwach.

Obudzę w sobie uśpioną miłość.
Zmienię ten smutny dzień magiczną różdżką w bajkę.

Czyżby to już wiosna.
Tuli mnie słoneczny promyk słońca.
Jeszcze lód na jeziorze.
Będąc dzieckiem topiłam marzannę w rzece.
Dziś rzucam w tę głębię smutki zimy.

W ciszy odkrywam piękno
błękitnego nieba.
Ogrzewa mnie ciepła myśl i trele ptaków.
I pierwszym wiosenny żółty motyl.
Radosny wiatr z lekką nutą
odchodzącej w nie pamięć zimy.

To chwila beztroski dla każdego.

Spróbuj znaleźć czas.
Wśród zgiełku dnia.
Odpocznij myślą z leśną ciszą patrząc w niebo.

Pędzimy jak pociąg.
Zatracamy się w doczesnym życiu. Gubimy orientację gdzieś po drodze.

Czasem pomknie modlitwa ku niebu
z prośbą do Miłosiernego Boga.

I, skoro nastanie świt, historia powtarza się ta sama od lat.

Uklęknął w pokorze wierny lud.

Pielęgnujemy tradycję. [...]

Tak naprawdę nie wiem
dokąd idę
jaki mam cel
mówią że ważna jest droga
która idąc osiągniemy szczyt

co jest mi przeznaczone

ciągle błądzę
dajesz mi Boże cenne drogowskazy
tylko ja uparcie brnę pod wiatr
wiem że się mylę

a ty Boże masz dla mnie plan

Pójdę w wielki świat.
Nie oglądając się wstecz,
Za przeszłością.

Zamknę bramę.
Róż kolczastych nasadzę.

Jednak jedno wspomnienie…
Przedziera się ciernistą ścianę.

Twoja osoba.

Zeus na koniu trojańskim.
Hera ze swym pawim pióropuszem.
Prometeusz wytacza kulę.
Ikar na skrzydłach z wosku.
Hades płynący na łodzi.

A my na skrzydłach Pegaza.
Przemierzmy kosmiczne przestworza.
Obdarzeni darem od Afrodyty.

Miłość trwa.
Nie rdzewieje,
Jak lampa bez oliwy.

Miłość na nowo się odradza.
Utwierdza się w wierze.

Lepsze jutro - nadzieja…
Wizyty, spotkania.

Miłość milczy,
Niczym głuche szelesty,
Jesiennych liści.

Miłość uczy się.
Bólu i rozstań.

Czekam.
Wróci?

kiedyś zgasło słońce na moim niebie
nastała ciemność
zraniona była moja dusza i serce
podstępnie uknutą intrygą

pamiętaj teorii jest wiele na temat
przyjaciół...
kryjących się jak wilk w skórze owieczki
po to by gdy tylko nadejdzie świt
zabrać ci to co jest drogie i bliskie twemu sercu

a ty nigdy nie wiesz...
kiedy role sie zamienią ...
nigdy nie wiesz
co się zdarzyć może...

Ubrane w nostalgie
jesienne witraże
spadających liści z drzew

ekstaza szczęścia ogarnia świat

można tak bez końca
tulić się ciepłym szalem
czujesz wtedy ciepło - energię słońca?

odlatujące żurawie
zapowiadają jesienne tęsknoty
o podróżach do odległych krajów

w chłodną noc
ubieramy się w kokon jak motyl
czekając na pierwszy promyk wiosny

Płyniemy okrętem
na maszcie z białą flagą
w przestworza marzeń
czas
kreśli na twarzy zmarszczki
bezdusznie

to nic!
bo dusza młoda jeszcze
stąpa w kroplach deszczu
codziennych zmartwień 

jesteśmy już u kresu
otwarte są bramy
Bóg reżyser
każe nam grać
pierwszą parę

jeszcze raz spojrzeć trzeba za siebie
i oddać ukłon miłości
ubranej w łzy które smakują szczęściem

Jesień stroi się
w suknię z kropli deszczu –
słyszysz ich melodię?
Może płacz jesieni serca odmieni
Nuta po nucie nostalgicznej piosenki
Kołysze do snu zmęczone powieki
Troskliwie mruczy kot
Szepcze słowa mokre pióro od łez
A noc gra deszczową symfonię
Pod batutą nieba
Anna Grzywna

Stąpam boso po dzikiej plaży
skwar słońca
ciemne okulary
zdobią moje oczy
spod których nie ujrzysz
łez
smutek pomieszany z radością

wiatr nuci piosenkę
przynosi nowiny z dalekich stron
i ja tobie ślę słów kilka
wśród zgiełku dnia
znajdziemy czas
aby zanucić melodię
sprzed lat
kiedy byliśmy młodzi
i do nas należał świat

Jesienna brzoza
stroi się w kolorowe liście
czy to już zapach jesieni
mgła spowiła się nad jeziorem
nostalgicznie kładzie do snu
babie lato
ptaki niosą dobrą nowinę
jesień zima a wiosną
znów zakwitnie nadzieja
ukryta w pąkach kwiatów
kwitnących drzewach
radość z powrotu lata
otula mnie myślą gorącą
kiedy przy ognisku
wpatrywałam się w blask gwiazd
słuchając jak księżyc
szepcze czule
bajkę na dobranoc o boskim micie