zaspokajam czas snu
przymusowym czuwaniem
gdy tylko zabije dzwon
niech sen na baczność stanie
niewidomym wzrokiem
odkrywam piękno
ślepa
zabijam się dzień po dniu
już tyle zmarnowanych sekund
na bezsens
nie boje się jutra
lecz tego ze czas mknie jak kometa
a ja tracę złudzenia
ze coś on zmienia

Zapaliłam pszczeli znicz
Troską twoich dłoni ulepiony

Rozkoszuję się zapachem
Ulatujacym we wszystkie konty mojego bycia
Tyle w nim miłości wiary i dobra
Sam zaś mówiłeś kochacie się i szanujcie

To prawd kilka które płyną w zapachu płonącego pszczelego wosku
Ukradkiem wzdycham

Dziś tak trudno o choćby jedną z twoich prawd
W zgiełku próżnych dni
w zdobywaniu szczytu życia
Świat układa puzzle bycia

Wieżę że w tej gonitwie
Istnieje choćby jeden człowiek
który prawdy te zna

Zamykam tymi slowami twoją książkę
Wierzę tak jak ty w ten lepszy świat

kryształowe krople rozwijające ścianę bólu
marznę w szarej starej komnacie
i pewnie już tu ostanie moja zagubiona dusza
pośród blasku ciszy
odbija się każdy spadający kryształ
szukający iskry zrozumienia

czas nic nie zmienia i ja nie chcę zmieniać serca z lodu nie rozbija Amora strzały
jedynie jeden prawdziwy kryształ

by przejść na drugą stronę trzeba zapłacić
czym odkupię swój cień
który może w myślach prochu
obróci się w życie

I tylko marznę w gluchej już komnacie błagam o godną śmierć nie życie

Taka pustka cicha I glucha
W chwili ostatniego twojego tchnienia .
Teraz juz lgna sie na oczy mile wspomnienia
Kiedy z ranna zorza budziles sie do zycia
Pelen radosci witales kazdy dzien
Byla w Tobie moc zycia ktora przetrwala w naszej pamieci a jej iskra nadal til sie w naszych sercach
W pamieci mam cie jako zatroskanego ojca
I te slowa wpowiadane co dzien na do widzenia "Z Bogiem dziecko."gdy szlam do szkoly ,wyjezdzalam na studia, ruszalam w daleka podroz
Nie odeszles zyjesz nadal tam w oblokach nieba wstawiasz sie za nami
Tu na ziemi ciagle pracowity jak twoje pszczolki ktore tak kochales
Pamietam tez te slowa twoje "Dziecko drogie patrz jak piekny jest swiat wietrzyk wieje ptaszki spiewaja " mowiles gdy juz znuzona bylam praca to kazdy z nas twoich dzieci ma dusze romantyka
Wrazliwy I kochajacy przyrode walczyles o nia dobrym slowem
Dzis zgaslo slonce na niebie wija sie zalu chmury tesknoty
Zegnam cie ze smutkiem lza w oku bolem serca lecz wiem ze spotkamy sie w przyszlym zyciu
Kocham cie tato moj aniele strozu

biją dzwony
na alarm
tylko czas przeplata się
z wspomnieniami gdzie
toczyła wojnę
nie z byle kim

miedzy dobrem a złem
kołysała swoje biodra
wszechświat staną w miejscu
i tylko teraz
wiara w cud nowego istnienia
trzyma ja przy życiu

bo w myślach
serce pod sercem nosiła wiekami
splamione skazą walki
podała się i czeka milcząc
wierzy że ziarnko łzy ronionej
na dobranoc przyniesie dar
jak Calineczkę znikąd ...
a może z trwałej miłości narodzi się życie
i rozbije kamień pustki i nicości

daleko nam do gwiazd i ideału
za oknem zimna noc
a księżyc oświetla drogę
dokąd ona brnie ?
wśród stada dzikich mew
ten jeden znak na niebie
jedna gwiazd świeci dla mnie i ciebie
w niepamięć rzucam dzikie chwile trwogi
zadumały się chmury i wiszą
lecz blask księżyca przedziera się przez mrok
możne to znak że czeka nas lepsze życie
bez zbędnych trosk ...

i gdy tylko ty staniesz w drzwiach
zniknie chłodne uczucie braku i pustki
tak kocha się tylko raz

w ciągłej walce o lepsze jutro
w pośpiechu głaszcze twoja twarz
chciałabym wrócić ten stracony czas

kwitną róże
a my w objęciach gwiazd
przetrwaliśmy burzę

czy myślisz o mnie dziś
i czujesz mój żal
gdy sama próbuję w śnie
ułożyć nasz piękny świat
i gdy zamykam oczy
przeszywa mnie zimny strach

gdy leżę sama dziś w nocy
i łzami koję ból
okrągły stół krwiożerczych twarz
zabrakło nam dnia
by powiedzieć kocham tak
cie jak z przed lat

i zamknę oczy sama gdy ty
błąkasz się szukając tej
jednej z gwiazd
i zamknę oczy tej nocy dziś
by ukołysać szczęście lękiem
o jutrzejszy dzień zawalczę
syreny dźwiękiem

obłędna radość
już kwitną drzewa
kolorami lata
wirują włosy na wietrze
czasem tylko westchnę
i brnę w kwieciste łąki utkane
nićmi wspomnień

bija zielenią dzikie drzewa
niosą dobrą nowinę
gdzieś po środku lasu
błąkają się dusze
prowadząc się za ręce
nić szczęścia przeplata ich serca
z głębią uczucia
budują twierdzę swojego bycia

biegnę ścieżką życia
otulona płaszczem słońca
przez chwile zamykam oczy
w pośpiechu marzę o tęczy
zatracam wzrok w infantylnej wizji

świeżą bryzą wiosennego lasu
uspokajam ...
uśmiech pomieszany z łzą rozpaczy
nikt nie uświadczy ...
bo zamknięte bramy
jeden tylko klucz nosze w sercu
lecz kto skruszy kamień ?

chwilą ciszy zaspokajam
gorączkę uczuć

bijące serce wyciąga dłoń

sopel lodu topi się i
ciągle walczy

ulatuje noc rozpaczliwych myśli
stygnie nawałnica

przecież zarzekam się ...

a jednak kocham życie

i stanęła na baczność łza
widok jej oczu...
ostatni raz zaciągam się i obiecuje
że nigdy więcej nie poddam się
dzikiej ironii
którą noszę w sobie pewnie od urodzenie
czemu każesz mi cierpieć i nienawidzić
skoro tyle mam w sobie dobra
czemu robisz mnie zimną zmarzniętą suką
skoro tyle mam w sobie ciepła
modlę się o łaskę i chęć zrozumienia
gdy drwisz i bawisz się moją dusza
czy to ja dziś płaczę zimna czy ta ciepła
bo skoro łzy słone płyną po twarzy
to nie znak słabości
lecz to żem ludzka i mam w sobie szczyptę dobroci

odpocznij swoje oczy zamknij
ciepłą dłonią dotknij mej dłoni
na pożegnanie

zapadnie zmrok i gwiazdy na niebie
miłe naszym oczom
spokojnie i cicho zaśnij
niech ten dzień przyszły będzie
kolejną piękną chwilą
i czas
zatopić swoje myśli w puszystej melancholii
pościeli gładkiej
ciepła drugiego ciała

już nadchodzi sen
zabiera nas w krainę
gdzie bajką pisany jest każdy
wschód słońca

to dobra baś
wiara, miłość przezwyciężyła strach

tkliwym wzrokiem spoglądam na wiotkie ciało
życia podarowało mu cierpienie i udrękę
ciało bezwładne leżące w pościeli łez
człowieczeństwo przemija z wiekiem

przywiązany do łóżka
myśli czym sobie zgotował ten los
może grzechem ?

patrzy w sufit
a w jego głowie toczy się film
beztroskiej starości gdzie on i ona
pod nieboskłonem dożywają swoich dni
w ciepłym domu przy szklance gorącej herbaty
ściska jej dłoń

lecz prawda inna bywa, życie okrutne
on przykuty do łóżka w domu starości
a ona przykryta ziemi płaszczem

czymże jest życie pytam sama siebie
co mi los przyniesie ?
nie żądam wiele tylko aby ktoś podał
szklankę wody na starość i ugasił pragnienie

ciszę błogosławi woń unosząca się z kwiatów
zegar odlicza sekundy dzisiejszej nocy
wzrok ucieka za okno w nieodkrytą przyszłość

myśli błądzą między drogami
kolorowego parku ubranego w złociste kolory
iskrzą się w słońcu jak krople wody na opadłych liściach

maluje na mokrej szybie krajobrazy
sięgam dłonią za okno z nadzieją
że poczujesz jak ciepłą myślą towarzyszę Ci w tułaczce

nie myśl żeś sam w swoim cierpieniu pogrążony
w marnych chwilach tego życia tyś błogosławiony
choćbyś klną i się zaklinał w modlitwach w swoją niewiarę

po stokroć twój bunt zostanie wysłuchany
niż modły tych co kładą po nogi szykany
i pierwsi stoją u kościelnej bramy