Bursztynem
Ostatniej herbaty
Kosteczką czekolady

Cichym szeptem
Nagle wykrzyczanym
Na półpiętrze

Oceanem strachu
Pośród wysp
Codzienności

Gaśniemy

Łapiemy ostatni
Blask Słońca
W dłonie
Rozedrgane

Staramy się
I blakniemy
Jeszcze bardziej.

Idę,
Wieczorną mgłą
Miasto łagodzi
Krawędzie rzeczywistości.

Patrzę,
Okna kolorowych
Plam blaskami
Snują opowieści

Gdzie
Właśnie robią kolację,
Prasują spodnie
Albo sukienkę,
Oglądają telewizję
Kłócą się,
Z drżeniem dłoni
Sypią cukier
Do ostatniej
Kawy.

Gdzie właśnie
Trwa miłość.
Gdzie ktoś wychodzi
By kupić kwiaty.
Gdzie łza płynie
Słona.
Po cały dniu
Wykończona
Siada dziewczyna
Z herbatą.

Zasłony na sznurku
Ściany obce
A obłaskawione

Słowa w gardle
zamurowywane

Zdjęcie w lustrze
Kawa w czerwonym kubku

jakże tak

Żółte auto
I jego brak

Na balkonie
nocny papieros
Jak przyjaciel
Wypalany

Świadka,
stan utracony,

Gdzie te szepty
Chłodnego Kościoła
W upalne południe.
Gdzie miękkość
Starego fotela
W szary wieczór.
Gdzie trzask płyty
Pod dachem
Cicho granej
Gdzie jesteś.
Zagadko
Czy został
Choć cień
Niewinnej delikatności
Skutecznie zgubionej
W poszarpanej rzeczywistości
Gdzie pamięć sięga
Jedynie chwili
A dwa dni temu to już lata.